کاش همگان بدانند...
"افسردگی اختلال در خلق نیست...اختلال در دلبستگی ست...دردِ آدمیزاد از نبودِ عشق است"
*این جمله از استادی را باید قدر دانست*
این روزها غم و درد بیشتری در نگاه آدم ها میبینم...حتی عکس های چهره آنها در توالی زمان خبر از رنجِ طولانی ای میدهد....
کاش فقط غم باشد میان خودش و خودش ولی ته این رشته به خشم میرسد خشمی که ابراز نمیشود تا مبادا غرامتش از دست رفتن عشق باشد پس خشم را هم خودش با خودش...
همیشه خودش با خودش است....
پس در فصل برداشت زندگی سیلی می آید و هرآنچه در او ارزش است, دوست داشتنی ست,شوق حیات است میشورد و ویرانی بر جای میگذارد.... ویرانه ی او میشود کاروان سرایی مخروبه و بی مسافر با سر درِ افسردگی....
کاش همه بدانند که قبل از هرچیز لازم نیست بفهمیم چرا افسرده شدیم و چه بر ما گذشته, مهم آن است اکنون میخواهیم کاری برای خودمان انجام بدهیم یا نه؟!
با این خشم و غم چه میکنیم؟
با شل و وارفته روی مبل خوابیدن
تسلیم وار به تلویزیون خیره شدن
با گیم و موبایل از خودمان پرت شدن
با حمله کردن به خود و نشخوارهای فکری دنبال قاتل بروسلی گشتن
یا با فرافکنی به دیگران بار خود را سبک و گردن محیط و آدم ها را سنگین؟!
مستی ام درد مارو دیگه دوا نمیکنه,قدیمی شد رفت....
کدام راه؟تا کی دفاع؟
تا کی فرار از نگاه کردنِ اصیل به خودمان ....
تا کی فرار از کمی شفقت به حال انسانی که سالیان سالِ مرور میکند ....مرور میکند مسافرانِ کاروان سرا را , یادگاری های روی دیوار را ....دریغ از آنکه بفهمد مسافران رفتند و او ماند و دیوارهای بلعنده....
حرفم این نیست روزانه سالم بخوریم و بدویم و شاد باشیم یا لیست اهدافمان را بزنیم در یخچال....
حرفم اینه
بیرون از خودمان آدم ها و شرایط ناجوانمردانه ما را ناامید و درمانده کردند ولی جز شرایط بیرون آیا الان حاضریم نگاهی به حال خودمان داشته باشیم؟
البته که این حداقل ادای دینِ ما به خودمان است.
.
.
.
🖊به قلم: #سپیده_فخاری (📕دانشجوی دوره جامع تربیت درمانگر ISTDP،ورودی ۹۷)