چرا ناسا از خودکار معمولی برای نوشتن در فضا استفاده نمیکند؟

یک داستان بسیار ماندگار در مورد مسابقه فضایی اواسط قرن بیستم وجود دارد که درباره توسعه قلم فضایی است.

هنگامی که انسان ها برای اولین بار در دهه 1960 سطح زمین را به مقصد محیط بی وزن فضا ترک کردند، به سرعت دریافتند که قلم های توپی طراحی شده برای محیط گرانشی زمین در فضا چندان مؤثر نیستند. آیا تا به حال سعی کرده اید با استفاده از یک خودکار ارزان قیمت روی یک سطح عمودی بنویسید؟ خیلی خوب پیش نمی رود، نه؟

طبق یک افسانه، ناسا میلیون‌ها دلار برای توسعه قلم توپی که می‌تواند در محیط ریزگرانش کار کند، هزینه کرد ولی فضانوردان روسی ظاهراً با استفاده از مدادهای گرافیتی این مشکل را دور زدند!

این یک حکایت سرگرم‌کننده است و دهه‌هاست که در صندوق‌های ایمیل افراد پیش از ظهور رسانه‌های اجتماعی می‌چرخد. فقط یک مشکل بزرگ وجود دارد : اکثر این داستان، نادرست است.

در ابتدا، فضانوردان آمریکایی و فضانوردان روسی هر دو از مداد در فضا استفاده می کردند. ناسا مقداری پول را صرف تحقیق در مورد قابلیت استفاده از خودکاری که برای استفاده در فضا طراحی شده بود، کرد، اما زمانی که مشخص شد هزینه‌ها رو به افزایش میرود، پروژه را لغو کرد.

قلم فضایی فیشر به طور مستقل توسط یک کسب و کار خصوصی به نام فیشر پنس و با مبلغ اختصاصی ساخته شده است و هنگامی که قلم فضایی فیشر در اواخر دهه 1960 در جهان منتشر شد، هم فضانوردان و هم فضانوردان در نهایت از آن برای تمام نیازهای خود در زمینه نوشتن در شرایط ریزگرانشی استفاده کردند.

همانطور که مشخص است، چیزهای خاصی وجود دارند که نمی خواهید در فضا شناور شوند. ریزه های مداد(شکستن نوک مداد، و تراشه های ریز مداد موقع نوشتن) یکی از آنهاست. سرب ممکن است جدا شود که این خطرناک است. اما شما نمی خواهید تراشه های چوب قابل اشتعال در فضاپیما شناور باشد یا ذرات میکروسکوپی گرافیت که رسانای الکتریکی هستند که از مداد هنگام نوشتن می ریزد در فضا شناور شوند.

هر ذره کوچکی که می تواند در ماشین آلات ظریف گیر کند در فضا یک خطر واقعی است و ذراتی که از مداد جدا می شوند باعث نگرانی قابل توجهی می شوند. خصوصا آتش یک مسئله ایمنی جدی در فضاپیماها است، آتشسوری باعث شد هر سه عضو ماموریت آپولو۱ در سال ۱۹۶۷ کشته شوند و ناسا این را به خوبی به خاطر دارد.

قلم های توپی هم آن زمان خطرناک بودند. اولین خودکار موفقیت آمیز تجاری در سال 1945 معرفی شد و به گفته بنیانگذار شرکت قلم فیشر، پل سی فیشر، جوهر خودکارها "همه جا نشت کردند". پس قطرات جوهر نیز چیزی نیست که واقعاً بخواهید در اطراف یک کپسول فضایی شناور شوید.

فضانوردان آپولو از قلم های نمدی ساخته شده توسط شرکت Duro Pen استفاده کردند. که در واقع، همین قلم ماموریت آپولو 11 را نجات داد. باز آلدرین لوله قلم خود را در سوراخی که به جا گذاشته بود چسباند و به ماژول اجازه داد از ماه خارج شود. شرکت فیشتر ادعا می کند که این یک قلم فضایی فیشر بوده است، اما باز آلدرین مشخص کرد که این یک نوک نمدی بوده است.

پس از آنکه پل سی فیشر، همراه با فردریش شختر و اروین راث، یک قلم فضایی را کامل کردند و اولین پتنت را در سال 1965 ثبت کردند، از خودکارهای توپی نیز استفاده شد.

همانطور که فیشر می گوید، فرمول رفع نشتی جوهر در خواب به او رسید: پدرم حدود دو سال قبل از دنیا رفته بود، و در آن خواب، نزد من آمد و گفت: پل، اگر یک کمی رُزین به جوهر اضافه کنید آنگاه این تراوش جوهر را متوقف می کند.(ایده ها همیشه مستقیما ایجاد نمیشود گاهی مغز در قالب داستانی آنرا میسازد)

من در مورد آن به شیمیدانمان گفتم و شیمیدان خندید! او گفت که اینطور کار نمی کند. او هر نوع و هر مقدار "رُزین(resin یا کلوفان)" را امتحان کرد.

"سه ماه بعد برگشت پیش من و گفت حق با من است! گفت سعی می کنم راهی پیدا کنم تا رُزین کار کند، اما بعد متوجه شد که منظورم رِزین(به معنای صمغ/ تشابه rosin و resin) است! او از رِزین(صمغ) دو درصد استفاده کرد و به خوبی کار کرد. حتی با وجود 140 پوند فشار هوا در پشت آن، نشتی نداشت.

این قلم‌ها از کارتریج‌های جوهر تحت فشار استفاده می‌کنند و می‌توانند در طیف وسیعی از شرایط کار کنند که در آن یک خودکار معمولی با مشکل مواجه می‌شود: دماهای بسیار متفاوت، وارونه، روی سطوح چرب.

فیشر به ناسا پیشنهاد فروش این قلم ها را داد و پس از آزمایش های دقیق، ناسا تصمیم گرفت آنها را برای ماموریت های آینده آپولو خریداری کند. قلم فضایی فیشر در سال 1968 در آپولو 7 به نمایش درآمد.

قلم‌های فضایی فیشر امروزه هنوز مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما امروزه فضانوردان و فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی گزینه‌های بیشتری دارند. آنها با قلم های شارپی با طیف رنگی و همچنین یک نوع مداد کار میکنند اما از نوع مکانیکی، به جای چوب.

کلیتون اندرسون فضانورد ناسا توضیح می دهد، "مدادهای مکانیکی معمولاً توسط خدمه برای نوشتن مقادیر عددی لازم برای اجرای رویه‌ها (زمان سوختن، پیکربندی موتور و غیره) استفاده می‌شوند. توانایی پاک کردن چیزی در رویه های شما یک قابلیت عالی است.

سر ها هنوز هم می توانند بشکنند اما پیشرفت در فناوری باعث شده است که سیستم فیلتراسیون در ایستگاه فضایی بین‌المللی، زباله‌های بالقوه خطرناک را به طرز بسیار مؤثری از بین ببرد.

نوشته: Michelle Starr ساینس آلرت / ترجمه: سام آریامنش

کانال تلگرام افق رویداد