چرا نابرابری می‌تواند کرونا را گسترش دهد؟
فهیم احمد، ناعم احمد، کریستوفر پیزاریدس و جوزف استیگلتز - ترجمه : فاتح توانگر- دانشجوی دکتری سلامت و رفاه اجتماعی
بیماری‌های همه‌گیر به‌ندرت همه مردم را به یک شکل تحت‌تاثیر قرار می‌دهند. مرگ سیاه در قرن چهاردهم میلادی، جمعیت جهان را تا یک سوم کاهش داد و این همراه بود با بیشترین تعداد مرگ‌و‌میری [تاکنون] در بین فقیرترین اقشار جمعیت مشاهده شده است. مکانهای متراکم در اروپای قرون وسطی که دهقانان دارای سوءتغذیه و با ساعات کار طولانی در آن زندگی می‌کردند، مستعد رشد طاعون بوبونی بود [طاعون سیاه یا مرگ سیاه یا مرگ‌و‌میر بزرگ یک اپیدمی طاعون از نوع طاعون خیارکی و ویرانگرترین بیماری همه‌گیر تاریخ است که در دوره اوج خود بین سال‌های ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۱ میلادی اروپا و آسیای مرکزی را درنوردید. برآورد تلفات ناشی از آن حدود ۳۰ تا ۶۰ درصد جمعیت اوراسیا و بین ۷۵ تا ۲۰۰ میلیون نفر در منطقه اوراسیا طی آن چند سال است.]
هفت قرن بعد از آن واقعه، و با تولید ناخالص داخلی تقریباً ۱۰۰تریلیون دلار، آیا جهان ما منابع کافی دارد تا از بروز همه‌گیری دیگری جلوگیری کند؟ شواهد موجود در مورد همه‌گیر بیماری ویروس کرونا در سال ۲۰۱۹ (کووید-۱۹) نشان‌دهنده چیز دیگری است.
برآوردها حاکی از آن است که کووید-۱۹ می‌تواند بیش از ۱۰ تریلیون دلار برای دنیا هزینه ایجاد کند، گرچه شک‌هایی وجود دارد که میزان توسعه ویروس و میزان کفایت سیاست‌های مبارزه با آن چه‌قدر جواب می‌دهد. در ازای هر یک درصد کوچک‌شدن اقتصاد جهانی، بیش از ۱۰میلیون نفر در سراسر جهان در فقر می‌روند. با توجه به اینکه فقیرترین جمعیت احتمال ابتلا به بیماری مزمن را دارند، این امر ریسک فوت آنها به دلیل کووید-۱۹ را افزایش می‌دهد. از آنجایی که این بیماری همه‌گیر موجب ایجاد و تداوم یک بحران اقتصادی شده، نرخ بیکاری به‌طور قابل ملاحظه‌ای بالا خواهد رفت، و شبکه‌های ضعیف رفاهی، بهداشت و امنیت جامعه را بیشتر تهدید خواهند کرد.
کارگران ابدا نمی‌توانند از پس هزینه‌های سلامت فردی یا سلامت عمومی برآیند. در ایالات متحده آمریکا موارد متعددی از صورت‌حساب‌های ورای تصور برای درمان و نگه‌داری بیماران فاقد بیمه کووید-۱۹ گزارش شده و همچنین گزارش‌های متعدد از اینکه افرادی از ترس اخراج به کار خود ادامه داده‌اند وجود دارد. علی‌رغم تصویب تضمین‌های اشتغال در برخی از کشورهای پردرآمد، مانند انگلیس و ایالات متحده، گروه‌های کم‌درآمد نسبت به این تضمین‌ها نگران هستند. زیرا تجربه مشکلات طولانی‌مدتِ برخورداری از مزایا در چنین سیستمهای پیچیدهای را دارند. بسیاری از کارگران (از جمله کارگران خوداشتغال) احتمالا در چنین برنامه‌هایی نادیده گرفته می‌شوند. پیامدهای حمایت‌های مالی ناکافی برای کارگران کم‌درآمد در کشورهایی که سطح بالاتری از فقر شدید دارند، مانند هند، مشهود است.
در همه‌گیری‌های اخیر، مانند سندرم تنفسی خاورمیانه (MERS)، پزشکان به دلیل تست‌گیری ناکافی و تجهیزات محافظ شخصی ناکافی، حاملان انتقال بیماری بودند. به نظر می‌رسد تاریخ در حال تکرار است و پزشکان بالینی بیش از یک دهم بیماران کووید-۱۹ در اسپانیا و ایتالیا را شامل می‌شوند. پیش‌بینی می‌شود تا تا سال ۲۰۳۰، در سطح جهانی ۱۵میلیون نفر کادر مراقبت‌های بهداشتی کم داشته باشیم. دولت‌ها در این مدت نیاز به برنامهریزی جدی جهت تأمین خلأ کادر درمانی خود دارند.
فقرایی که در شرایط عادی به خدمات بهداشتی و درمانی دسترسی ندارند، در مواقع بحران بیشتر در معرض آسیب قرار می‌گیرند. اطلاعات نادرست و استفاده از اطلاعات به‌طور نامتناسب بر افرادی که دسترسی کمتری به کانال‌های اطلاعاتی دارند، سبب می‌شود این بخش از جمعیت با احتمال بیشتری هشدارهای بهداشتی دولت را نادیده بگیرند. در کنار معرفی افراد با فاصله‌گذاری فیزیکی، پوشش اینترنت خانگی باید همه‌گیر شود.
پاسخ ناعادلانه به کووید-۱۹ همین حالا هم مشهود است. در طول تاریخ، امید به زندگی سالم و میزان مرگ‌و‌میر به‌طور قابل توجهی بین فقیرترین و ثروتمندترین افراد جمعیتْ ناعادلانه توزیع شده است. در حالی که بیماری کووید-۱۹ شروع به گسترش در شکننده‌ترین محیط‌ها از جمله مناطق جنگی، زندان‌ها و اردوگاه‌های پناهندگی کرده، همه تأثیرات آن هنوز به‌طور کامل قابل رویت نیست. با تداوم و تعمیق بحران اقتصاد جهانی، برنامههای کمک مالی دولتی همچنان با اولویت‌دهی به بخش‌های صنعت ادامه می‌یاید. هدف تصمیمات مربوط به تخصیص بودجه و مقصد منابع محدود باید کاهش نابرابری‌ها و نه تشدید آنها ادامه یابد.
آنچه خواندید ترجمه‌ای بود از مطلبی که به تاریخ دوم آپریل ۲۰۲۰ به مشخصات زیر در وب‌سایت
National Center for Biotechnology Information
منتشر شده بود:
Why inequality could spread COVID-19