چالشِ دانشگاه؛ بی‌بند‌وباری یا اخراج اساتید؟!
سید محسن امامی‌فر 
آیت‌ا‌لله علم‌الهدی، امام جمعه مشهد در دیدار با رؤسای برخی دانشگاه‌ها، شیوع بی‌بندوباری‌ها و آسیب‌های فرهنگی در محیط دانشگاه را از جمله مهم‌ترین چالش‌های امروز دانشگاه‌های کشور دانست. فارغ از این‌که معیار و شاخص‌های بی‌وبند‌باری چیست و اساساً قابل تشخیص و تعریف است یا خیر، سوال مهمی که در این زمینه ایجاد می‌شود این است که بی‌بند‌وباری مهم‌ترین چالش امروز دانشگاه‌هاست یا اخراج اساتید از دانشگاه‌ها به دلیل گرایش متفاوت از جریان حاکم بر دولت؟!
آیا این که محافل دانشگاهی از وجود اساتیدی که تولید فکر و گفتمان می‌کنند، محروم شوند، اساسی‌ترین چالش امروز دانشگاه‌ها نیست؟! بدیهی است کشوری توسعه خواهد داشت که جامعه علمی پویا و بر پایه تولید فکر و ایده داشته باشد. در کشوری که نحوه مواجهه با سرمایه‌های فکری و دانشگاهی، مبتنی بر تهدید و تحدید است، چگونه می‌توان داعیه توسعه و پیشرفت داشت؟!
از شواهد و قرائن پیداست که نحوه سیاست‌گذاری آموزش عالی در ایران، محروم نمودن دانشجویان و جامعه علمی کشور از وجود اساتید متفکری است که دغدغه جدی توسعه ایران را دارند اما متفاوت از جریان فکری غالب در نهادهای تصمیم‌ساز و تصمیم‌گیر فکر می‌کنند و نظر می‌دهند. به نظر می‌رسد از نظر سیاست‌گذاران، یک جامعه دانشجویی بی‌فکر و جریان، حاشیه امنیت بیشتری خواهد داشت.
نتیجه این سیاست‌های مخرب، از بین بردن فضای تضارب آرا در دانشگاه و خروجی آن، انسداد فکری در یک جامعه و عدم توسعه و البته عقب‌افتادگی است. پر واضح است نتیجه چنین سیاست‌هایی بود که حتی در ادبیات همان سیاست‌گذاران، از ادعای مضحک مدیریت جهانی، به اتخاذ تدابیر لازم جهت مدیریت قیمت مرغ و تخم‌مرغ و صف‌های طویل مردمی جهت خرید اقلام ضروری رسیدیم!
در پایان باید خاطرنشان کرد، اساتید محروم از دانشگاه و یا منزوی در دانشگاه توانسته‌اند آرا و نظریات خود را تا حدودی از طریق شبکه‌های اجتماعی در اختیار جامعه قرار دهند؛ اما قدر مسلم آن‌چه چالش اساسی امروز دانشگاه‌هاست، نه بی‌بند‌وباری، که محرومیت از وجود اساتید برجسته جریان‌ساز است.
*سایت گفتارنامه
بازنشر: کانال تلگرام کلمه