چالش‌ها و نشانه های ارتباط با فرد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته
✍ Nancy Carbone
قرار گرفتن در ارتباط با یک فرد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته،
(Narcissistic Personality Disorder)
در جایگاه یک شریک عاطفی، فرزند، والد یا در قالب یک ارتباط دوستانه، تجربه ای دشوار و در بسیاری از موارد فرساینده است.
احساس برخورداری از قدرت، استعداد، زیبایی و موفقیت‌های بی انتها، باور به خاص بودن و استثنایی بودن خود، رفتار و منش تکبرآمیز،احساس اغراق شده ای از محق و متوقع بودن در شرایط مختلف، و فقدان حس همدلی، از جمله ویژگی های متمایز کنندهٔ افراد خودشیفته است.
افراد خودشیفته، در عین ناتوانی از شناسایی و پاسخ به نیازهای دیگران، نیاز سیری ناپذیر به دریافت تائید و تحسین، و توقع احترام، قدردانی و برخوردهای ویژه از اطرافیان خود دارند و احساس سرخوردگی شدیدی را، هنگامی که این انتظارات به طور کامل برآورده نمی‌شوند، تجربه می‌کنند. ارضا نشدن نیاز شدید یک فرد خودشیفته به تحسین، توجه و احترام، در حین یک رابطه، منجر به بی ارزش شدن کامل آن رابطه در ذهن او و جستجو برای ارضا از منابع دیگر میشود.
✳ پذیرش خود یا دیگران، به عنوان موجودیتی متشکل از وجوه خوب و بد، برای یک فرد خودشیفته دشوار است. بر همین اساس، آنها ممکن است در شروع رابطه، تصویر بی نقصی از خود را، به طرف مقابل نشان دهند، و یا چنین تصوری را از طرف مقابل به او انعکاس دهند. در چنین شرایطی، رابطه با یک فرد خودشیفته، در شروع خود، می‌تواند بسیار جذاب و رؤیاگونه باشد.
به مرور زمان، و با آشکار شدن نقاط ضعف و محدودیت های طبیعی هر یک از طرفین، ناتوانی فرد خودشیفته از پذیرش هرگونه انتقاد، و در عین حال، انتظار بی نقص بودن از طرف مقابل، منتهی به احساس سرخوردگی شدید و افول رابطه خواهد شد. با افزایش انتظارات و توقعات فرد خودشیفته، و از طرفی بی توجهی او به انتقادات و خواسته های طرف مقابل، احساس جراحت و کاهش تدریجی اعتماد به نفس، در آن سوی رابطه اجتناب ناپذیر خواهد بود.
✳ یکی از دشوارترین قسمت های رابطه با افراد خودشیفته، فقدان یا کمبود قدرت همدلی در آنان است که منجر به احساس تنهایی در طرف مقابل رابطه، و تجربهٔ دوری روانی، علیرغم حضور فیزیکی در کنار یکدیگر، میشود. باید تاکید کرد که ناتوانی از همدلی، در یک فرد خودشیفته، بیش از هر چیز، نشانهٔ یک اختلال، و نه یک نفرت یا بی‌رحمی آگاهانه، است.
در عین حال، احساس نادیده گرفته شدن، مهم نبودن، و مردد بودن دائمی میان ماندن یا رها کردن رابطه، تجربه های هیجانی مشترک در میان بسیاری از کسانی است که در ارتباط عاطفی با یک فرد خودشیفته قرار دارند.
به طور مشابه، در فرزندان افراد مبتلا به اختلال خودشیفتگی، احساس رهاشدگی، کنترل و سرزنش دائمی از سوی والد خودشیفته، تاثیری مخرب بر عزت نفس و توانایی آنها برای برقراری روابط نزدیک و صمیمانه در آینده دارد.
از آنجا که بسیاری از افراد خودشیفته، از فرزندان خود به عنوان ابزاری برای ارضای نیابتی نیازها و آرزوهای خود استفاده می‌کنند، فرزندان آنها به سمت نادیده گرفتن نیازهای خود، احساس غیرواقعی بودن، و فقدان انگیزه در صورت عدم دسترسی به تائید و تشویق بیرونی، سوق می یابند. که در بسیاری از موارد تظاهر آن به صورت افسردگی، احساس پوچی، و تجربهٔ وجود یک خشم ناشناخته در درون خود، خواهد بود.
✳ قرار گرفتن تحت سوء استفاده، یک تجربهٔ مشترک در میان بسیاری از افرادی است که در رابطهٔ نزدیک با یک فرد خودشیفته قرار دارند. از جمله شایع ترین انواع سوء استفاده در افراد خودشیفته، نادیده گرفتن، عدم مراقبت، حمله های کلامی در قالب سرزنش و انتقادگری مفرط، دروغگویی و رفتارهای تحقیر آمیز است.
در بسیاری از مواقع، تفکیک بین "پذیرش وجود یک اختلال" از "تحمل رفتارهای توأم با سوء سوءاستفاده"، دشوار است. اگرچه پذیرفتن وجود یک مشکل روانشناختی در فرد خودشیفته، و در نظر گرفتن نیاز او به کمک، یک موضع گیری مطلوب و سازنده است، اما قرار گرفتن تحت هرگونه سوء استفاده، در هر شرایطی، پذیرفته نیست، و دریافت کمک حرفه ای، ترسیم مرزهای بین فردی، و مراقبت از امنیت روانی خود، در چنین شرایطی اولویت و ضرورت دارد.
برای بسیاری از افراد خودشیفته، شناسایی و پذیرش الگوهای ناسالم و مخرب در طرز فکر و رفتارشان، دشوار است، و این موضوع یکی از مهمترین موانع جستجوی کمک حرفه ای توسط آنان است. بر همین اساس می‌توان گفت نخستین گام برای کمک به یک فرد مبتلا به اختلال خودشیفتگی و بهبود رابطه با او، تلاش برای درک همدلانه، شناسایی الگوهای ناسالم، به رسمیت شناختن وجود یک مشکل، و انتقال این آگاهی به فرد مبتلا به اختلال است.
▫ ترجمه توسط کانال:
🆔@alipsychiatrist
https://psychcentral.com/lib/what-are-the-signs-that-youre-in-a-relationship-with-a-narcissist/