نامه یک دانشجو تعلیقی خطاب به مسئولان دانشگاه علامه طباطبایی
انجمن آزاداندیش
🖋️علی اسمعیل فراهانی
همانطور که هر فرد در وضع طبیعی به همان اندازه‌ای حق دارد، که قدرت دارد، همین نکته درباره بدن و ذهن سرتاسر دولت نیز صادق است. بنابراین هر قدر که مدینه در قدرت از شهروند منفرد یا یکی از اتباع فراتر می‌رود، این شهروند حق کمتری دارد.
رساله الهیاتی_سیاسی، اسپینوزا
اگر حقوق ما در سطح نظام سیاسی و سطح خرد آن یعنی دانشگاه رعایت نمی‌شود به این دلیل است که قدرت در ید يک نفر در رأس شما است و هیچ قاعده‌ای را پایبند نیستید تا آن را کنترل کند چرا که رمه‌ی قدرت حقی ندارد تا از چوپانش آن را بستاند چراکه آب و علوفتان از سوی اوست و مهرتان به چوپان در نامِ ولایت است تا رمه‌گی‌تان آشکارا نباشد اما مسئله اصلی همان منافع است، مادامی که منافع شما باشد مطیع چوپانید چونان که قبلی‌ها مطیع شاه بودند.
درخواست تجدید نظر از شورای انضباطی به ریاست مهدی واحدی معاونت دانشجویی(انتظامی_امنیتی) دانشگاه علامه امری است نمادین زیرا از کسی باید تجدیدِ نظر خواست که به قانون و حق پایبند باشد و نظرش در تجدید باز باشد نه مهدی واحدی که خودانتقادی و خِرد نقّاد را مدت‌ها است بر خویش تعطیل کرده و امضا کننده اوامرِ سرکوبینِ مافوقینش است.
شما مسئولینِ دانشگاه علامه در حال رقم زدن یکی از سیاه‌ترین دوران تاریخ نهاد علم در این کشور هستید. فراموش نکنید تاریخ قضاوت‌گری عادل است، شما حضرات فردا در محکمه تاریخ نمی‌توانید بگویید که ما مجری قوانین مستبدانه مافوقین بودیم و ناچار بودیم. تاریخ ناظری بینا است چراکه اگر آن توجیه را بیاورید به سرعت پاسخ شما را می‌دهد که علی‌اکبر سیاسی نیز رییس دانشگاه تهران در دوره استبدادیِ بعد از مصدق بود اما دربرابر اوامر شاه استقلال داشت و به زاهدی گفت:《 اگر دستم را قطع کنید با اخراج این اساتید موافقت نخواهم کرد.》
بی‌شک تاریخ میان علی‌اکبر سیاسی و عبدالله معتمدی قضاوت خواهد کرد چراکه شرایط هر دو یکسان است و هر دو رییس دانشگاه در دورانی استبدادی هستند.
شورای انضباطی شما به دادگاه انقلاب شما می‌ماند و این حجم از شباهت در همه سطوح نظام برای استبدادی‌ترین حکومت‌ها در این سرزمین هم ممکن نبود. شما موفق شدید زشت‌ترین سمفونی تاریخ نظامات سیاسی را خلق کنید و تاریخ مستبدین متشکر این لطف شما به آنان است.
حتم دارم که سرمست از برپا کردن انقلاب فرهنگی جدیدی با محروم کردن دانشجویان از تحصیل، دستکاری برنامه‌های آموزشی و استخدام اساتید خودی برای محیا کردن گام دوم هستید اما آن گام مانند پیروزی اراده هیتلر است و محقق‌ناشدنی است.
دیگر اینکه این برنامه‌های شما حضرات ناشی از علم‌ناشناسی شما حضرات است. علم وحشی است و علوم انسانی، اسلامی‌ناشدنی است چراکه در کُنه خود داوری اخلاقی را دارا است و معطوف به انسان است نه انسانِ مقلّد مطلوب شما.
دانشجوی مطلوب گام دوم را صرفا در دانشگاه‌های افسری و انتظامی می‌توانید بیابید البته اگر بتوان نام دانشگاه را بر آنان نهاد.
اینکه چرا نظام سیاسی و دانشگاه این نظام باب تساهل را بسته و راه خشونت و سرکوب را همواره برگزیده هم مشخص است چراکه به تعبیر جان پلامناتز معلم فلسفه سیاسی: «اعتقاد به اینکه تنها یک راه به سوی بهشت وجود دارد به عدم تساهل می‌انجامد.»
مهدی واحدی نیز در آخرین مصاحبه خود با خبرگزاری مهر گفته است: حدود ۲۰ نفر(از جمله اینجانب) ممنوع الورود شدند. این دانشجویان افرادی هستند که اصرار دارند این مسیر را ادامه دهند.
منظور از مسیر مد نظر ایشان همان مسیر دلخواه قدرت سیاسی است، همان مسیری که می‌خواهد جامعه را متعهد سازد و سوار بر لوکوموتیو شیخ ما را به بهشت برساند. بدیهی است از نظر ولی‌شان یک راه به سوی بهشت وجود دارد و این است، چراییِ خشونت و عدم تساهل این سیستم.
موارد حقوقی که به دانشگاه داده شد، تنها به این جهت گفته می‌شود که بدانید به حقوق خود آگاه هستیم و هرقدری که شما آن را نفی و سلب کنید، حق ارزشی است که ما را به سوی خود فرامیخواند تا از آن حفاظت کنیم تا روزی که انسانیّت برقرار شود.
زن زندگی آزادی ما را به آن روز فرامیخواند.
اینجانب علی اسمعیل فراهانی دانشجوی اندیشه سیاسی هیچ تقاضایی از زیرپاگذارندگان حقوق ندارم زیرا به این جمله بیهقی درباب بردار کردنِ حسنک وزیر ایمان دارم که گفت :
《او(حسنک) رفت و این قوم که این مکر ساخته بودند نیز برفتند.》
امروز شما در دانشگاه با سایه‌ها می‌جنگید حال آنکه در میدان وجدان‌های بیدار دانشجویان خاکریزهایتان نه در حال سقوط که سقوط کرده است.
اینجانب اندیشه سیاسی می‌خوانم و رسالت اندیشه سیاسی را چونان سقراط در نگاه آلن بدیو می‌دانم که سرشت فاسدکننده قدرت را نشانه رفت. من تنها حقوقی را یادآور شدم که می‌دانم برای گوش‌های اصحاب قدرت قابل فهم نیست.
آن‌چیز که به دانشگاه تحت عنوان لایحه دفاعی داده شد تنها به همین جهت بود که اصل و اساس شورای انضباطی تا چه میزان ایراد شکلی دارد و مطابق سلیقه مسئولین دانشگاه پیش برده شده است و نافی عدالت.
عدالت همیشه نگران قضاوت است.
علی اسمعیل فراهانی آذرماه ۱۴۰۱