نئاندرتال ها و انسان ها ۴۵۰۰۰ سال پیش در شمال اروپا در کنار هم زندگی می کردند!

خلاصه:

باستان شناسان درباره اینکه آیا نئاندرتال ها یا انسان های مدرن ابزار سنگی برگی شکل را در اروپای شمالی ساخته اند یا نه بحث میکنند، ابزارهایی که در مکان هایی در سراسر اروپای شمالی یافت می شود و مربوط به حدود ۴۰۰۰۰ سال پیش است. در یک کاوش جدید در یک مکان در آلمان، قطعات استخوانی ۴۵۰۰۰ ساله یافت شد که پس از آنالیز DNA میتوکندریایی، ثابت شد که از انسان خردمند هستند. این اولین شواهدی است که نشان می‌دهد انسان‌های مدرن با نئاندرتال‌ها در شمال غربی اروپا، هزاران سال قبل از انقراض نئاندرتال‌ها همزیستی داشته‌اند.

این یافته‌ها نشان می‌دهد که محوطه نزدیک رانیس، آلمان_که به‌خاطر تیغه‌های ابزار سنگی ریز پوسته‌دار و برگ‌شکلش معروف است_ یکی از قدیمی‌ترین مکان‌های تایید شده فرهنگ عصر حجر انسان مدرن در شمال مرکزی و شمال غربی اروپا است.

شواهدی که نشان می‌دهد هومو ساپینس و انسان نئاندرتالنسیس(نئاندرتال‌ها) در کنار هم زندگی می‌کردند، با شواهد ژنومی که نشان می‌دهد این دو گونه گهگاه با هم آمیخته می‌شدند، مطابقت دارد.

همچنین این سوء ظن را ایجاد می کند که هجوم انسان های امروزی به اروپا و آسیا در حدود ۵۰۰۰۰ سال پیش به انقراض نئاندرتال ها کمک کرد، نئاندرتال‌هایی که بیش از ۵۰۰۰۰۰ سال این منطقه را اشغال کرده بودند.

تجزیه و تحلیل ژنتیکی، همراه با تجزیه و تحلیل باستان‌شناسی و ایزوتوپی و تاریخ‌گذاری رادیوکربنی سایت رانیس، در سه مقاله که امروز در مجلات Nature و Nature Ecology and Evolution منتشر می‌شود، به تفصیل آمده است.

تیغه های سنگی در رانیس که به آنها leaf points گفته می شود، شبیه ابزارهای سنگی هستند که در چندین مکان در موراویا، لهستان، آلمان و بریتانیا یافت می شوند. این ابزارها که تصور می‌شود توسط همین فرهنگ تولید شده‌اند، فرهنگ یا مجتمع فنی لینکومبیان-رانیسی-جرزمنوویسی (LRJ) نامیده می‌شوند.

Lincombian-Ranisian-Jerzmanowician

به دلیل تاریخ‌گذاری قبلی، سایت رانیس با قدمت ۴۰۰۰۰ ساله شناخته میشد(یا بیشتر)، اما بدون استخوان های قابل تشخیص برای نشان دادن اینکه چه کسی این ابزارها را ساخته است، مشخص نیست که آیا آنها محصول نئاندرتال ها هستند یا انسان خردمند.

النا زاوالا، یکی از چهار نویسنده اولیه مقاله nature و یکی از محققان میلر، دانشجوی دانشگاه کالیفرنیا گفت:

"یافته های جدید این را نشان می دهد انسان‌های خردمند این فناوری را ساخته‌اند، و انسان‌های خردمند در این دوره زمانی، یعنی ۴۵۰۰۰ سال پیش، در همین شمالِ دور بودند، بنابراین اینها یکی از اولین انسان‌های خردمند در اروپا هستند."

هابلین می‌گوید: "محل غار رانیس شواهدی را برای اولین پراکندگی انسان‌های خردمند در عرض‌های جغرافیایی بالاتر اروپا ارائه می‌دهد. معلوم شد که مصنوعات سنگی که تصور می‌شد توسط نئاندرتال‌ها تولید شده‌اند، در واقع بخشی از ابزار اولیه انسان‌های خردمند بودند. این امر اساساً دانش قبلی ما را در مورد این دوره تغییر می‌دهد: انسان‌های خردمند مدت‌ها قبل از ناپدید شدن نئاندرتال‌ها در جنوب غربی اروپا به شمال غربی اروپا رسیده بودند.

استخوان‌هایی از بستگان مادری؟

زاوالا، تجزیه و تحلیل ژنتیکی قطعات استخوان هومونید‌ها را از کاوش‌های جدید و عمیق‌تر در رانیس بین سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۲ و کاوش‌های قبلی در دهه ۱۹۳۰ انجام داد.

از آنجایی که DNA در استخوان‌های باستانی بسیار تکه تکه شده است، او از تکنیک‌های ویژه‌ای برای جداسازی و تعیین توالی DNA استفاده کرد، تمام آن DNA میتوکندری (mtDNA) که تنها از مادر به ارث می‌رسد.

او گفت: "ما تایید کردیم که قطعات اسکلت متعلق به انسان خردمند است. جالب اینجاست که چندین قطعه توالی های DNA میتوکندریایی یکسانی داشتند - حتی قطعاتی از حفاری های مختلف." این نشان می‌دهد که این قطعات متعلق به یک فرد یا بستگان مادری آن‌ها بوده و این یافته‌های جدید را با یافته‌های دهه‌های پیش مرتبط می‌کند.

قطعات استخوان در ابتدا از طریق تجزیه و تحلیل پروتئین های استخوان _ رشته ای به نام paleoproteomics _ توسط نویسنده اول دیگر، Dorothea Mylopotamitaki، دانشجوی دکترا در کالج دو فرانس و سابقاً MPI-EVA، به عنوان انسان، شناسایی شدند.

با مقایسه توالی‌های DNA میتوکندری رانیس با توالی‌های mtDNA به‌دست‌آمده از بقایای انسان در دیگر مکان‌های پارینه سنگی در اروپا، زاوالا توانست شجره نامه ای از هومو ساپینس های اولیه در سراسر اروپا بسازد. همه به جز یکی از ۱۳ قطعه رانیس کاملاً شبیه یکدیگر بودند و در کمال تعجب شبیه mtDNA جمجمه ۴۳۰۰۰ ساله یک زن کشف شده در غاری در Zlatý k؟؟ در جمهوری چک؛ فرد متفاوت با فردی از ایتالیا گروه بندی شد!

زاوالا "این چند سوال را ایجاد می کند: آیا این یک جمعیت واحد بود؟ رابطه‌ها در اینجا چگونه بوده است؟" اما با DNA میتوکندری، این تنها یک طرف تاریخ است. این فقط جنبه مادری است. ما باید DNA هسته ای داشته باشیم تا بتوانیم این موضوع را بررسی کنیم."

مکان انتقالی بین پارینه سنگی میانی و بالایی

زاوالا در تجزیه و تحلیل DNA موجود در استخوان‌های مدفون-طولانی مدت، ابزارهای استخوانی و رسوب تخصص دارد. جست‌وجوی او در میان رسوبات سطوح مختلف حفاری رانیس، DNA طیف وسیعی از پستانداران را پیدا کرد، اما هیچ‌کدام از هومونیدها(hominids) نبود. این تجزیه و تحلیل، همراه با تجزیه و تحلیل مورفولوژیکی، ایزوتوپی و پروتئومی قطعات استخوان، تصویری از محیط در آن زمان و رژیم غذایی انسان ها و حیواناتی که در طول هزاران سال غار را اشغال کرده بودند، ترسیم می کند.

برای مثال، وجود گوزن شمالی، خرس غار، کرگدن پشمالو و استخوان‌های اسب، نشان‌دهنده شرایط آب و هوایی سرد معمولی تاندرای استپی و مشابه شرایط سیبری و شمال اسکاندیناوی امروزی و رژیم غذایی انسان بر اساس حیوانات بزرگ زمینی است.

محققان به این نتیجه رسیدند که این غار عمدتاً توسط خرس‌های غار در خواب زمستانی و کفتارها و تنها با حضور دوره‌ای انسان مورد استفاده قرار می‌گرفته است.

طبق یکی از مقالات منتشر شده در Nature Ecology and Evolution، این امضای باستان‌شناسی با چگالی کمتر با سایر مکان‌های لینکومبیان-رانیسی-جرزمانوویسی مطابقت دارد و با بازدیدهای کوتاه مدت توسط گروه‌های کوچک و متحرک از پیشگامان انسان‌های خردمند بهتر توضیح داده می‌شود.

سارا پِدِرزانی، دانشجوی فوق دکتری در دانشگاه لا لاگونا در اسپانیا، که مطالعه اقلیمی دیرینه این سایت را رهبری کرد، گفت: "این نشان می‌دهد که حتی این گروه‌های اولیه انسان‌های خردمند که در سراسر اوراسیا پراکنده شده بودند، قبلاً توانایی سازگاری با چنین شرایط اقلیمی سختی را داشته‌اند. تا همین اواخر، تصور می شد که انعطاف پذیری در برابر شرایط آب و هوایی سرد تا چند هزار سال بعد ظاهر نشده است، بنابراین این یک نتیجه شگفت انگیز و غافلگیرانه است."

محوطه رانیس که Ilsenhöhle نام دارد و در پایه یک قلعه قرار دارد، در ابتدا عمدتاً بین سال‌های ۱۹۳۲ و ۱۹۳۸ کاوش شد. leaf points(ابزاری برگ شکل) یافت شده در آنجا در نهایت به سال‌های پایانی دوره پارینه سنگی میانی تعلق دارد _ بین ۳۰۰۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰ سال پیش _ یا آغاز پارینه سنگی بالایی که حدود ۵۰۰۰۰ سال پیش آغاز می شود.

به دلیل اهمیت سایت رانیس برای درک "مجتمع فنی LRJ" و گذار از پارینه سنگی میانی متاخر مرتبط با نئاندرتال به پارینه سنگی فوقانی انسان مدرن در اروپای مرکزی، هابلین و تیمش تصمیم گرفتند این سایت را با استفاده از ابزارهای مدرن باستان شناسی کاوش مجدد کنند.

حفاری های جدید تا سنگ بستر، حدود ۸ متر زیر سطح، گسترش یافت و شامل برداشتن سنگی بود - احتمالاً از سقف غار افتاده بود - که حفاری قبلی را متوقف کرده بود. در اینجا، تیم هابلین تراشه‌هایی را از ابزارهای سنگ چخماق و یک پوسته کوارتزیتی مطابق با فرهنگ یا مجتمع فنی لینکومبیان-رانیسی-جرزمنوویسی (LRJ) کشف کردند. تجزیه و تحلیل پروتئومی بعدیِ هزاران تراشه استخوانی بازیابی شده، تأیید کرد که چهار تراشه از هومونیدها(hominids یا هومینید) بودند. از تراشه‌های استخوانی که در حفاری‌های دهه ۱۹۳۰ کشف شد، ۹ مورد از هومونیدها بود. تجزیه و تحلیل DNA زاوالا تأیید کرد که تمام ۱۳ قطعه استخوان از انسان خردمند گرفته شده است.

تاریخچه تجدید نظر شده سکونت در شمال اروپا

این تیم همچنین با تمرکز بر استخوان‌هایی که آثاری از تغییرات انسانی روی سطوح آن‌ها وجود دارد، که تاریخ آن‌ها را به حضور انسان در غار مرتبط می‌کند، تاریخ‌گذاری رادیوکربنی استخوان‌های انسان و حیوان را از لایه‌های مختلف سایت انجام داد تا گاه‌شماری سایت را بازسازی کند.

هلن فیولاس، محقق سابق ماکس پلانک که اکنون عضو فوق دکتری سازمان زیست‌شناسی مولکولی اروپا (EMBO) در موسسه فرانسیس کریک در لندن است، می‌گوید: انسان‌های خردمند از ۴۷۵۰۰ سال پیش به‌طور پراکنده این سایت را اشغال می‌کرده‌اند.

تیم شولر از اداره حفاظت از بناهای تاریخی و باستان شناسی تورینگن در وایمار، آلمان، افزود: نتایج حاصل از Ilsenhöhle در رانیس اساساً ایده های ما را در مورد گاهشماری و تاریخ استقرار در اروپا در شمال کوه های آلپ، تغییر داد.

ترجمه سام آریامنش / sciencedaily

کانال تلگرامی افق رویداد

References: 

🥇 Mylopotamitaki D, Weiss M, Fewlass H, et al. Homo sapiens reached the higher latitudes of Europe by 45,000 years ago. Nature. 2024. doi: 10.1038/s41586-023-06923-7

🥇 Smith GM, Ruebens K, Zavala EI, et al. The ecology, subsistence and diet of ~45,000-year-old Homo sapiens at Ilsenhöhle in Ranis, Germany. Nat Ecol Evol. 2024. doi: 10.1038/s41559-023-02303-6

🥇 Pederzani S, Britton K, Trost M, et al. Stable isotopes show Homo sapiens dispersed into cold steppes ~45,000 years ago at Ilsenhöhle in Ranis, Germany. Nat Ecol Evol. 2024. doi: 10.1038/s41559-023-02318-z