«من هیچ نیستم ...»
#هویت_بخشی
بعد از مشخص شدن نحوه‌ی رفتار با پسماندهاي تر که شامل تشخیص نیاز از خواسته، برنامه‌ریزی برای خرید، #خرید_بدون_پلاستیک، خرید به میزان مصرف، مدیریت مصرف و در نهایت مسئولیت‌پذیری در قبال پسماندهاي تر تولید شده (خشک‌کردن، رطوبت‌گیری پسماندها و تولید کمپوست خانگی) می‌شود، نوبت مدیریت پسماندهاي خشک است.
اولین راه حل مربوط به پیش از تولید پسماند خشک می‌شود.
« هر آنچه را که می‌توانی به شکل فلّه بخر » .
با خرید فلّه‌اي، بدون پلاستیک و با کیسه‌ی پارچه‌ای و یا ظرف‌های شخصي، قدم مهمی در کاهش تولید پسماند خشک برداشته می‌شود.
خرید اقلامی چون انواع حبوبات، لبنیات، ادویه‌ها و ... به شکل فلّه‌ای امکان‌پذیر است. ضمن اینکه با در نظر داشتن میزان نیاز و مصرف، از نظر اقتصادی نیز مقرون به صرفه است. چراکه اجناس بسته بندی شده قیمت بیشتری نسبت به فلّه‌ای دارند.
در قدم دوم با طرح یک پرسش عمیق زمینه لازم برای کاهش تولید پسماند خشک فراهم می شود:
«چه چیزهایی را در منزل می‌توان تهیه‌کرد؟ »"
مواد خوراکی نظیر کیک، شیرینی، مربا، شربت و... با تولید خانگی این مواد حجم تولید پسماند خشک نیز کاهش می‌یابد.
قدم سوم پاسخ به یک سوال دیگر است :
«چگونه می توان هویت دیگری به پسماندهاي خشکی مانند ظرف‌های خالی شامپو، مایع ظرفشویی و... داد؟ »
(البته در برخی شهرها این اقلام نیز به شکل فلّه‌ای به فروش می‌رسند). در این مرحله نیاز به تلفیق پسماند خشک و هنر است.
هنری که این قابلیت را دارد که وارد بازارهای بین‌المللی شود و در اقتصاد و حتی صنعت توریست موثر باشد؛ پاپيه ماشه(Papier-mache).
در این هنر که پسماندهاي خشکی نظیر شانه تخم‌مرغ، روزنامه باطله، ظرف خالی شامپو و... به کار برده می‌شود، هویت‌های جدیدی خلق می‌شوند و امکان بازنمایی فرهنگی نیز وجود‌دارد.
به نظر می‌رسد مدیریت پسماندها صرفا نیازمند یک تغییر نگرش است. اینکه پسماندها را چیزی ندانیم که باید از شر آنها خلاص‌شویم و نگاه و رفتار منفعلانه نسبت به آنها نداشته باشیم.