مقابله با آزار کلامی؛ نیازمند جنبشی به نام همه ما

✍🏽افسون حضرتی؛ خبرنگار

▫️جنبش ارزشمند «من هم» که توانست از «هاروی واینستین» تا «آیدین آغداشلو» و «محسن نامجو» را به زمین بزند، سرگذشت و حکایت زنانی بود و هست که نتوانستند بیش از این درد و ترس خود را پنهان کنند. جنبش «من هم» فقط محدود به تعدادی هنرپیشه و خواننده نیست. چون «من هم» و «ما هم» حکایت خودم و خودمان را دارم و داریم.

▫️ مدتی قبل مطلبی درباره آزارهای یک پزشک نوشتم که با ارعاب و تهدید اطرافیان مطلب منتشر شده را حذف کردم تا این مورد هم در چرخه معیوب قربانی نکوهی خاموش شود. اما جنبش «من هم» جنبه دیگری دارد که به نظرم باید به آن «تجربه زیسته همه ما» گفته شود. قلدری و آزار کلامی که تقریبا هیچ زنی از آن بی نصیب نبوده است. این آزار چه از طرف مردی رهگذر در خیابان بوده چه با به اشتراک گذاری متنی با مضمون «دختر است دیگر». اینقدر این جنبه آزار و اذیت عادی سازی شده و به نظر بی اهمیت است که گاهی زنان خودشان در ترویج آن نقش دارند. مثلا روزانه چند پیام واتس آپ و تلگرام با محتوای زن ستیزی داریم؟ حتما خودمان هم آنها را برای دیگران می فرستیم چون آزار کلامی را در قالب فحاشی و توهین معنی نکرده ایم. اما واقعیت این است آزار و سوءاستفاده الزاما دست زدن به جسم و تن و تلاش برای کام گیری از جسم زنان نیست. ما بارها با خشونت های کلامی و تحقیرهای مردان اطرافمان از خانواده گرفته تا محیط کار و اجتماع مورد آزار قرار گرفته ایم. مثلا تابستان گذشته در جلسه آنلاینی که یک انجمن ورزشی بین المللی گذاشته بود شرکت کردم. موضوع گفتگو «The forgotten» با محوریت «هزینه گزارشگری وقتی که زن هستی» بود. سوالی در مورد سوءاستفاده و آزار و اذیت زنان مطرح کردم و پرسیدم شما چه برنامه ای برای جلوگیری از این نوع اتفاقات دارید. چند دقیقه بعد یکی از اعضای انجمن کشور این متن را برای من فرستاد: «چون نمی دونم می پرسم. آیا درسته که شما هر بار میایی روی خط لایو انجمن جهانی بپرسی برای «تجاوز» چه باید کرد؟ آیا در جامعه ورزشی نویسی ایران تجاوز صورت می گیره، در ورزش چطور؟ آیا باید دنیا فکر کنه که درد یک دختر روزنامه نگار ایرانی، تجاوز هست؟ آیا این آبروی وطن نیست که شما بهش لگد می زنی؟ آیا این سوال شما که تنها سوال هم هست، تنها نکته ایست که وجود داره و درد شماست؟ خیلی از دست شما عصبانی و آشفته هستم و از اینکه آبرویی را که ما بیش از بیست سال با زحمت جمع کرده ایم، شما به این راحتی بهش لطمه می زنی.» اینکه چرا من نباید دغدغه ای را مطرح کنم جای سوال دارد؟ آیا سوال من نگرانی برای کسانی ایجاد کرد که خودشان آزارگر هستند و نمی دانند یا می دانند می ترسند؟ رفتار این عضو انجمن را بارها در جلسات مختلف دیده بودم که چطور دخترانی با ظاهر ساده را مورد تمسخر قرار می داد و می گفت: «این بدبخت ها در محله شون یه لوازم آرایشی پیدا نمیشه که ماتیک بخرن. نمی دونم شاید هم فرهنگ خانواده شون هنوز رشد نکرده.» و رنگ به رنگ شدن دخترهایی که برای جلسه ساعت ۷ صبح مثل عروس آرایش نکرده بودند. اگر این آزار نیست پس چیست؟ چرا برای تبرئه خودتان آزار را فقط تجاور معنا کرده اید؟ چندی قبل کمیته بین المللی المپیک دفترچه راهنمایی بیش از ۱۰۰ صفحه منتشر کرد با موضوع آزار و اذیت و سوء استفاده از ورزشکاران المپیک و پارالمپیک زن، مربیان و همراهان آنها و کدهای اخلاقی و انواع آزارهای جنسی را آموزش داده بود. مساله ای که جهان روی آن تاکید دارد و آن را پذیرفته، ما هنوز در این مسیر نوپا هستیم و برای طرح یک سوال کلی باید بازخواست شویم. «سارا ووس» ژیمناست آلمانی یکی دو روز پیش با انتخاب لباس کاملا پوشیده در مسابقات ژیمناستیک هنری اروپا شرکت کرد تا مخالفت خود را با ایجاد «جاذبه جنسی در ژیمناستیک» و جلوگیری از سوءاستفاده جنسی اعلام کند. دوست دارم از کسی که بیست سال با زحمت توانسته آبرویی برای یک انجمن مهیا کند بپرسم باز هم باید سکوت کنیم؟ چرا وقتی یک «تابو» را به زبان می آوریم دست و دلتان می لرزد؟ مگر گفتیم شما متجاوزید؟ چرا فکر می کنید اگر روی هر دردی سرپوش گذاشتید یعنی «همه چی آرومه»؟ ولی یادتان باشد ما از شما نپرسیدیم چرا آبرو را با زحمت جمع کرده اید وقتی منزه هستید.

@womendemands