فرمول بندی

چهارده نکته زیر غالبا در معرفی فرمول بندی مورد تاکید قرار می گیرد:

1- آگاهی دادن به بیمار که فرمول بندی درمانگر از مشکل او ارائه خواهد شد و بیمار باید در مورد دقّت آن نظر بدهد.

2- مشخص کردن لفظی مسائل مربوطه.

3- توضیح دادن مکانیسم کلی اختلال.

4- تصریح این موضوع که چگونه این مکانیسم موجب بروز همه مسائل مربوطه می گردد.

5- توضیح دادن علت بروز مسائل ، با استفاده از نمونه های که بیمار ذکر نموده است.

6- تاکید بر اینکه چگونه این پاسخ ها آموخته (کسب) شده است.

7- طرح مختصر محدوده راه های درمان .

8- بحث در مورد نتایج منفی و مثبت هر یک از راه های درمانی .

9- پیش بینی در مورد موانع درمان موفقیت آمیز .

10- اظهار این که درمانگر می تواند بیمار را درمان کند،و اگر نمی تواند ، دلیل آن چیست.

11- خواستن از بیمار که در مورد آنچه تا حال گفته شده است نظر بدهد.

12- پرسش از بیمار که به نظر او بهترین راه مداوا چیست.

13- تشویق بیمار به این که یک هفته یا در همین حدود صرف اندیشیدن در مورد فرمول بندی ، جایز بودن آن ، و راه های درمانی ، بنماید.

14- پاسخ به هر پرسشی که بیمار داشته باشد.

در معرفی فرمول بندی نکته ششم بسیار مهم است. مرور این که بیمار چگونه به مسائل فعلی گرفتار شده است به متخصص امکان می دهد که بگوید اگر من هم جای شما بودم همان مسائل را پیدا می کردم . این اشاره غالبا برای بیمار بسیار راحتی بخش است و به انجام رابطه دوگانه کمک می کند (برای حرکت بسوی هدف ، نه پایان).

منبع : تورکات.ا.د (1372). اختلال شخصیت دیدگاهی روانشناختی در مداوای بالینی. (ص 42 و 43) ترجمه نصرت الله پورافکاری.تبریز:آزاده