شب سال نوی چینی/ شب سال نوی ایرانی
مهدی افروزمنش
«می‌دانید و می‌دانیم مامون عباسی به امیدی، نوروز را به تابستان منتقل کرد و غزالی، فتوا داد “ نوروز و سده باید که مندرس شود و کسی نام از آن نبرد”. خوارزمشاهیان هم بر همین رسم غلط ماندند و از همه بدتر مغولان بودند. چنان کردند که “قحط سال عشق و عاطفه پیش آمد و کسی را پروای کس نماند”.
تاریخ پس از ساسانی، پر است از این قدرت‌نمایی‌ها، مقابله‌جویی‌ها و خشک‌اندیشی‌ها. پر است از سَرِ شاهان و ایلغاران و خلیفه‌های پُر ز سودا در دَر افتادن با نوروز. هر کدام با راهی و روشی اما در نهایت تماما با ایده‌ای که قرن‌ها بعد اینطور در شعری از “سام کین” متبلور است.
با یک بوم نقاشی خالی شروع کنید/ لبخند را مخدوش کنید تا به شکل/ قوس رو به پایین سنگدلی در آید/پس زمینه را با چهره‌های شرور از کابوس‌های قدیمی پر کنید/اجنه، شیاطین و نوکران پلیدی/ آنگاه وقتی تمثالتان از شیطان کامل شد/خواهید توانست بدون احساس گناه بکشید.
اما امروز ما چه ساده، چه به سادگی می‌بینیم که تمام آن تلاش‌ها باد هوا بود که به قول استاد:
بيش از شما
بسان شما بی شمارها
با تار عنکبوت نوشتند روی باد
کاین دولت خجسته ی جاوید،
زنده باد!
ضربت شمایان هم بیش از آنها نخواهد بود.
هویت ما ریشه در تجربه‌های مشترک و خاطرات و تصورات جمعی‌مان دارد. مستحکم با قباله‌های تاریخی که به قول احمد اشرف قرن‌هاست برایش ثبت شده است. پس همانطور که شکسپیر نوشت ما…
“زندگی خواهیم کرد
و دعا خواهیم خواند و آواز خواهیم خواند و قصه‌های قدیمی خواهیم گفت و خواهیم خندید به شاپرک‌های زرین…. و ما بر جا خواهیم ماند” ولو “در چهار دیوار زندان، شاهد خواهیم بود، رمه‌ها و دسته هایی که فراز و فرودشان به جزر و مد ماه باز بسته است”.»
متن و تصویر از اینستاگرام مهدی افروزمنش، سردبیر مجله تهران‌شهر
#چین #ترکمانچای_چینی #نوروز۱۴۰۱ #یاری_مدنی_توانا
کانال تلگرام توانا را دنبال کنید.