سانحه هواپیمای C-130 نیروی هوایی ایران
۱۴ سال پیش در روز ۱۵ آذر ۱۳۸۴ یک فروند هواپیمای لاکهید C-130 نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران حامل ۹۴ نفر پرسنل و مسافران شامل خبرنگاران و پرسنل ارتش، دقایقی بعد از پرواز در کوی سازمانی توحید سقوط کرد و تمام سرنشین آن به شهادت رسیدند.
روحشان شاد و یادشان گرامی
این در حالی است که با گذشت ۱۴سال از این سانحه دلخراش، پرونده سانحه در "قوه قضاییه" مفتوح است. بله درست خوانید، در قوه قضاییه و نه در دفتر بررسی سوانح هوایی!
کانال تلگرام هوانوردی: https://t.me/Aviation_Channel
شاید با نام اداره ای بنام NTSB که زیرمجموعه مستقل و مجزا از سایر وزارتخانه ها در ایالات متحده آمریکاست آشنا باشید، این اداره با داشتن قدرت قانونی و ایضا قضایی با همکاری سازنده زیرمجموعه های اجرایی و قضایی و با بهره گیری از افراد "متخصص" و دارای "تحصیلات" در زمینه بررسی سوانح هوایی به بهترین، دقیقترین و سریع ترین شکل ممکن سوانح هوایی را موشکافی کرده و عوامل را مشخص و در نهایت افراد متخلف را به مراجع قضایی معرفی میکند؛ همچنین این اداره با پیروی از پروتکل های مشخصی بطور مستمر با رسانه ها در ارتباط است و با سیاست مشخص اخبار صحیح درمورد سانحه را در اختیار آنها قرار میدهد تا از شکل گیری شایعه ها و سو استفاده فیک نیوز ها و رسانه های زرد جلوگیری شود. عملکرد این نهاد به قدری دقیق و عالی است که حتی دیگر کشورها از مامورین این اداره برای بررسی و اظهار نظر درمورد سوانح هوایی دعوت به همکاری میکنند.
حال دلیل اینکه بررسی سوانح هوایی در کشور ما به این شکل نامنظم، با تاخیر های عجیب، بدون داشتن متولی مشخص، با موازی کاری های عجیب دستگاه ها و قوای مختلف و در نهایت هم بدون ارائه گزارش و اسناد روشنگرانه انجام میشود چیست؟ جواب واضح است! همانطور که یک نظامی نمیتواند مدیر باشگاه فوتبال شود، یک آتشنشان نمیتواند مدیرعامل شرکت تبلیغاتی شود یا یک خلبان نمیتواند قاضی باشد، یک شخص بدون دانش و سواد و تجربه در زمینه بررسی سوانح هوایی یا در حالت خوشبینانه با مدارک تحصیلیِ با ارتباط خیلی دور با موضوع (مثلا مدارک اوپراتوری یا فنی در زمینه هوانوردی که کاملا عمومی بوده و تخصصی نیستند) و دریافت یک گواهی کارشناس دادگستری (که خود آن هم از نظر کیفیت آموزشی زیر سوال است!) نمیتواند کارشناس بررسی سوانح هوایی با آن کیفیت در کشورهای پیشرو هوانوردی شود. وقتی شخصی در جایی که تخصصی ندارد رای بدهد و حکم صادر کند نتیجه روشن است! اینجاست که خلبان بخاطر تاخیر بعلت اتمام مایع De Ice فرودگاه (که اساسا مسئولیت افراد دیگری است!) بازداشت میشود یا مدیرعامل ایرلاین بخاطر تاخیر پروازهای این شرکت (بدون بررسی دلایل) بازداشت میشود. اینجاست که در نبود یک اداره قدرتمند و متخصص در این زمینه بسیار مهم، هر کس به بهانه دلسوزی برای مردم و با کارهای عوام فریبانه و پوپولیستی اما کاملا نادرست و غیرعلمی، کارشناس میشود و رای و حکم صادر میکند! و از آن بدتر سوانح و اتفاقات عینا مشابه تکرار میشوند و ایمنی و جان مردم و پرسنل پروازی به راحتی در خطر جدی قرار میگیرد؛ لازم به ذکر مجدد تمام موارد نیست تنها یک مثال اینکه سانحه دلخراش بوئینگ 707 ارتش در فرودگاه فتح، بخاطر سهل انگاری همین به اصطلاح کارشناسان و متولیان دلسوز و به فاصله کوتاهی از سانحه دقیقا مشابه هواپیمایی تابان در همین منطقه، اتفاق افتاد!
ای کاش تمام دلسوزان ظاهری و واقعی در تمام قوا که بعد از هر سانحه در قامت کارگروه ها و ادارات و سازمان ها و کمیسیون های ویژه و... برای تحقیق و بررسی سانحه و احقاق حقوق پایمال شده مردم، برای مدت کوتاهی به تیتر اخبار رسانه ها میروند و بعد از مدتی هم کل ماجرا را فراموش میکنند بدانند که اگر واقعا دلسوز مردم هستند بدانند اولین پایمال کننده حق مسافران و پرسنلی که در سوانح جان خود را از دست میدهند و ایضا خانواده های داغدار آنها، خودشان هستند که با موازی کاری ها و ادامه این سیستم فشل و ناکارآمد که نه فقط در بررسی سوانح که در جای جای صنعت هوانوردی کشور حاکم است، روز به روز در حال تضعیف این صنعت استراتژیک، مهم و حیاتی کشور هستند. کاش تمام مدیران صنعت هوانوردی فقط یک روز پای درد و دل پرسنل از خلبان و مهماندار و مهندس فنی و کنترلر پرواز تا دیسپچر و خدمات زمینی و فرودگاهی و کارمندان و... بنشینند تا از هزاران مشکل ریز و درشت که عامل به وجود آمدن بسیاری از آنها خودشان یا مدیران پیش از خودشان هستند آگاه شوند، آنگاه اگر تنها ذره ای به امام حسین(ع) و راه آزادگی او معتقد باشند(که إن شاء الله هستند) وجود این نقایص را پذیرفته و به دنبال رفع آنها میروند.
کانال تلگرام هوانوردی: https://t.me/Aviation_Channel
حضرت علی علیه السلام فرمودند:
«مَن حَلُمَ لم يُفَرِّطْ في أمرِهِ، و عاشَ في الناسِ حَميدا»
«كسى كه بردبار (خردمند) باشد، در كار خود كوتاهى نكند و در ميان مردم با خوشنامى زندگى كند.»