زباله های الکترونیکی: کامپیوتر، تلفن همراه، تلویزیون

پیشرفت تکنولوژی به افزایش تنوع و پیچیدگی زباله هایی که ضایعات برد موبایل محیط زیست را آلوده می کنند، کمک کرده است. رشد بزرگ در تولید تجهیزات الکتریکی و الکترونیکی که به لطف نوآوری های تکنولوژیکی و جهانی شدن بازار، جایگزینی آن و در نتیجه دفع آن را تسریع می کند که روزانه تن ها زباله الکترونیکی تولید می کند. در مکزیک دانش کمی در مورد این مشکل وجود دارد. نظرسنجی انجام شده در سال 2006 توسط ایپسوس موری در 9 کشور نشان می دهد که تنها 43 درصد از هزار پاسخ دهندگان می دانستند که رایانه های شخصی و سایر وسایل الکترونیکی حاوی موادی هستند که برای سلامت انسان و محیط زیست مضر هستند.

موسسه ملی اکولوژی تخمین می زند که حجم زباله ها بین سال های 1998 تا 2006 167 درصد افزایش یافته است. در حال حاضر تخمین زده می شود که در مکزیک بین 150000 تا 180000 تن در سال تولید می شود، رقمی که معادل پر کردن استادیوم آزتکا تا 5 عدد است. بار، که بزرگی مشکل را نشان می دهد. یکی از ظریف ترین جنبه ها عدم اطلاع از الگوهای مصرف، مقصد نهایی زباله های الکترونیکی و نبود زیرساخت رسمی برای مدیریت صحیح آن در مراحل مختلف است.

این مشکل با ظهور رایانه ها و تلویزیون های با کیفیت بالا افزایش خواهد یافت. اعتقاد بر این است که سالانه 25 میلیون تلویزیون دور ریخته می شود و در مورد تلفن های همراه این رقم حتی بیشتر است. در سال 2005، 98 میلیون دستگاه در ایالات متحده دفع شد و اگر همه زباله های الکترونیکی جمع شوند، طبق برنامه محیط زیست سازمان ملل، سالانه 45 میلیون تن در سراسر جهان تولید می شود.

دستگاه های الکترونیکی

دستگاه های الکترونیکی به دلیل نوع موادی که در ساخت آنها استفاده می شود، آلودگی بسیار زیادی ایجاد می کنند. دو گروه از مواد مضر برای سلامتی انسان و محیط زیست اغلب در ساخت رایانه ها و لوازم خانگی استفاده می شوند: ترکیبات آلی پلی کروم که به آنها بازدارنده شعله نیز می گویند (بی فنیل های پلی برومینه یا دی فنیل اتر شش ظرفیتی) که به عنوان افزودنی در پلاستیک استفاده می شود. و فلزات سنگین مانند سرب، جیوه، کادمیوم و کروم در ساخت وسایل الکترونیکی. علاوه بر این، آنها حاوی طلا و آرسنیک هستند، به همین دلیل است که آلودگی توسط زباله های الکترونیکی به شدت هشدار دهنده است. به گفته محققان، چنین موادی خاک، آب، هوا و به طور کلی اکوسیستم ها را آلوده می کند و معضلی بهداشتی برای جمعیت است که هنوز در برخی مناطق به آن توجه نشده و در برنامه های توسعه برای مدیریت صحیح آن در نظر گرفته نشده است. به عنوان مثال، گزارش شده است که آلودگی آب به مواد سمی مانند سرب، کادمیوم یا جیوه (همان مواردی که معمولاً در ساخت تجهیزات رایانه ای استفاده می شود) تا 190 برابر بیشتر از میزان پذیرفته شده توسط سازمان بهداشت جهانی است. سلامتی. در کشور ما اغلب می توان دید که رودخانه های اطراف شهرهای بزرگ پر از شیشه های شکسته، مدارهای الکترونیکی و انواع پلاستیک است.

زباله های الکترونیکی

مشکل در کشورهایی که این زباله های الکترونیکی را دریافت می کنند جدی تر است. در هند، چین و آفریقا، بیشتر زباله‌های الکترونیکی تولید شده در ایالات متحده «بازیافت» می‌شوند، جایی که برای بازیابی سرب، طلا و سایر فلزات ارزشمند پردازش می‌شوند. اما در این فرآیند عناصری مانند کادمیوم یا جیوه خاک و آب را آلوده می کنند. در واقعیت، «بازیافت» تجهیزاتی که واقعاً غیرقابل استفاده هستند حداقل است و بیشتر آن به زباله‌های روباز می‌رود. کارول مقاله‌ای را در نسخه اسپانیایی National Geographic منتشر کرد که در آن وضعیت تاسف‌باری را که در نیجریه رخ می‌دهد، کشوری که هزاران تجهیزات بی‌فایده دریافت می‌کند و فاقد زیرساخت برای بازیافت قطعات الکترونیکی است، توصیف می‌کند. در لاگوس، پایتخت قدیمی نیجریه، هر ماه 500 کانتینر با تجهیزات الکترونیکی مستعمل وارد می شود. هر کانتینر حدود 800 کامپیوتر را حمل می کند که در مجموع به 400000 عدد می رسد. از این مقدار 75 درصد غیرقابل استفاده است و تعمیر آن صرفه اقتصادی ندارد به همین دلیل به زباله دانی ریخته می شوند. یک روش معمول سوزاندن آنها است، بنابراین ستون های غلیظی از دود سیاه در اطراف ابوجا، پایتخت، دیده می شود، زمانی که سیم به دست می آید و به خریداران آهن قراضه به قیمت بسیار کمی فروخته می شود. سوزاندن مواد سرطان‌زا و سایر اجزای سمی را آزاد می‌کند که زیرزمینی و آب‌های زیرزمینی را آلوده می‌کند و این عملی است که توسط کودکانی انجام می‌شود که دائماً در معرض سمیت هستند. یک مانیتور کامپیوتر می تواند تا چهار کیلو سرب و سایر فلزات سنگین مانند کادمیوم داشته باشد.

https://arkabazyaft.ir/%d8%b6%d8%a7%db%8c%d8%b9%d8%a7%d8%aa-%d9%85%d9%88%d8%a8%d8%a7%db%8c%d9%84/