درس نمی‌گیریم پس می‌بازیم!
حامد شجاعی✅تیم ملی فوتبال ایران چند شب پیش در مسابقه‌ای که شاید اهمیتش در آینده بیشتر مشخص شود در منامه مغلوب تیم ملی فوتبال بحرین شد. آنقدر که نگارنده به عنوان یک تماشاگر پر و پا قرص مسابقات فوتبال ملی، که از سال ۶۷ به بعد و همزمان با مسابقات جام‌ملت‌های آسیای ۱۹۸۸ قطر تقریبا همه بازی‌های مهم تیم ملی را تماشا کرده است، می‌فهمد بازی سه‌شنبه شب ایران در برابر بحرین یکی از بی‌کیفیت‌ترین و بی‌برنامه‌ترین مسابقات این تیم در دهه نود خورشیدی بود. در چنین شرایطی طبیعتا عدم نتیجه‌گیری در آن مسابقه قابل پیش‌بینی و درک بود.
✅ولی دلیل اصلی نگارش این سطور نه نقد ترکیب یا تاکتیک تیم و دست‌اندرکاران آن، که تذکار اتفاق تلخی است که بار دیگر در بازی ملی‌پوشان ایرانی اتفاق افتاد تا کمتر از یک سال پس از شکست تلخ در مسابقه برابر ژاپن در نیمه‌نهایی جام ملت‌های ۲۰۱۹ امارات، این مدعا که ایرانیان درس گرفتن از تجارب گذشته را بلد نیستند به تصویر کشیده شود.
✅در آن مسابقه، شروع شکست و فروپاشی تیم ملی ایران از جایی بود که فوتبالیست‌های ایرانی وظیفه اصلی‌شان که اجرای دستورات تاکتیکی مربیان در زمین و حفظ تمرکز در حین بازی بود را رها کرده، به صورت گروهی به سمت داور مسابقه هجوم بردند تا معترض به تصمیم او شوند. از آنجا به بعد کاخ آرزوهای علاقمندان به دیدن فوتبالیست‌های ایرانی در فینال جام‌ملت‌های آسیا پس از ۴۳سال فرو ریخت و البته همه کاسه-کوزه‌ها بر سر کارلوس کیروش، سرمربی پرتقالی آن زمان تیم ملی ایران شکست.
اعجاب‌انگیز آن که در مسابقه سه‌شنبه شب در منامه هم شکست تیم ایران زمانی رقم خورد که کاپیتان تیم و از قضا باسابقه‌ترین و مجرب‌ترین فوتبالیست حاضر در زمین، به جای ایفای نقش فنی و رهبری تیم، به دنبال اعتراض به تصمیم داور رفت و اخطار گرفت و پس از آن تمرکز از تیم سردرگم ایران گرفته شد تا دیگر هیچ دلیلی برای نباختن آن مسابقه نماند. فاصله اعتراض احسان حاج‌صفی به داور تا خطای پنالتی مجید حسینی کمتر از دو دقیقه بود و البته پس از آن هم در آخرین لحظات بازی در حالیکه خیمه فوتبالیست‌های ایرانی روی محوطه هجده قدم حریف سنگین بود و تیم شانس گلزنی داشت بیش از پنج بازیکن ایران برای اعتراض دوباره به داور، به جای توپ، او را دنبال می‌کردند.
✅صورت مساله روشن است. وقتی قرار نیست جماعتی حتی در ساده‌ترین و ملموس‌ترین مسائل از تجارب گذشته درس بگیرد محکوم به شکست و تکرار تلخی‌ها خواهد بود. در چنین شرایطی نه تنها پایانی تلخ در انتظار چنین جماعتی خواهد بود، بلکه تلخی‌های بی‌پایان گریبان ایشان را رها نخواهد کرد. فرقی هم نمی‌کند که این چنین غفلت‌ها و درس نگرفتن‌ها مربوط به زمین چمن و مسابقه فوتبال باشد یا در هر حوزه اجتماعی دیگری رخ بدهد. جماعتی که از تجارب گذشته و آزمودن آزموده‌ها نیاموزد و عبرت نگیرد به پیش نخواهد رفت و اسیر جزیره سرگردانی خواهد ماند. جامعه کلنگی، شاخ و دم ندارد!
🆔 @MostafaTajzadeh