دانشمندان خون موش های پیر را به موش های جوان تزریق کردند. سپس همه چیز عجیب شد

اکسیر جوانی فعلا به عنوان یک افسانه باقی می ماند، اما پیر شدن یک جوان بدون گذر زمان، ممکن است چندان دور از ذهن نباشد.

به گزارش کانال افق رویداد، در یک آزمایش جدید، زمانی که دانشمندان خون موش‌های مسن‌تر را به موش‌های جوان تزریق کردند،این موش ها برای مدت کوتاهی علائم پیری را تجربه کردند. این اثر پیری مشابهِ زمانی بود که سلول های انسانی در پلاسمای افراد مسن غوطه ور میشوند.

موش های جوان - سه ماهه و همه نر - از یک موش مسن تر، 22 تا 24 ماهه، خون دریافت کردند. سپس موش‌های جوان‌تر از نظر قدرت عضلانی مورد آزمایش قرار گرفتند تا ببینند آیا خونِ پیر اثرِ پیریِ بافت را ایجاد می‌کند یا خیر.

محققان گزارش دادند که این‌ موشها در مقایسه با گروه کنترل شده ( گروهی از موش‌های جوان که از موش جوان دیگری خون دریافت کردند)، «کاهش حداکثر نیروی انقباض و کوتاه تر شدن زمان تولید نیرو و استراحت در حین انقباض» را از خود نشان دادند.

موش‌ها هم در ابتدا و هم هفت روز پس از تزریق خون روی تردمیل از نظر استقامت فیزیکی مورد آزمایش قرار گرفتند. موش هایی که خونِ پیر دریافت کرده بودند سریعتر خسته شدند و مسافت کوتاه تری را روی تردمیل نسبت به گروه کنترل شده دویدند. این موش ها همچنین دارای نشانگرهای زیستی برای آسیب کلیه و شواهد پیریِ کبد بودند. وقتی در این آزمایش به موش‌های مسن‌تر خون جوان‌تر داده شد، لیپیدها(چربی) و فرایند فیبروز و خستگی کاهش یافت و استقامت عضلات افزایش یافت.

این نتایج نهایی، منعکس کنندهٔ یک تحقیق قدیمی‌تر بود، که توسط دانشگاه کالیفرنیا در سال ۲۰۰۵ انجام شده بود.

این تحقیق نشان داده بود که متصل کردن (جوش دادن دو جاندار به یک‌دیگر) دو موش پیر و جوان، میتواند باعث کاهش سرعت فرایند پیری در موش پیر شود ( در این حالت هر دو موش با یکدیگر خون به اشتراک میگذارند).

محققان می‌گویند:«با استفاده از انتقال خون کنترل شده بطور ژنتیکی( انتقال خون هتروکرونیک)، انتقال فرایند پیری بصورت فیزیولوژیکی به موش جوان مشاهده شد.»

«این فرایند ارتباطی به فرایند پیری طبیعی در موش جوان، ندارد»

محققان فرضیه‌ای ارائه دادند که شاید سلول های موش‌ پیر، در‌ حال ترشح کردن یک «فنوتیپ ترشحی مرتبط با پیری» یا SASP هستند که باعث پیر شدن میشود، مثل ضعیف تر شدن عضلات، از دست دادن استقامت، و آسیب های بافتی.(منظور از فنوتایپ در SASP، یک مولکول احتمالی می‌باشد)

این سلول های پیر ــ یعنی سلول های که دیگر نمی‌توانند تکثیر شوند اما هنوز از بدن حذف ‌نشده اند ــ احتمالا میتوانند سلول های جوان اطراف خود را تحت تاثیر قرار دهند، بدون اینکه فرایند پیری بصورت طبیعی در‌ وهله اول نمایان شده باشد.

محققان همچنین سلول های کلیه یک انسان را در پلاسمای خون گرفته شده از افراد بین ۶۰ الی ۷۰ سال قرار دادند و بایومارکر های (نشانگر زیستی) مربوط به پیری در عرض ۶ روز آزمایش، بدست آوردند. این نشانگر های زیستی زمانی که از پلاسمای خون افراد ۲۰ الی ۳۰ سال در همین آزمایش استفاده شد، یافت نشدند.

محققان افزودند که این دو تحقیق نشان میدهند که کنترل و تغییر فاکتور های مختلف، از جمله SASP, میتوانند منجر به استراتژی های درمانی جدید شود که میتوانند باعث افزایش طول عمر شوند.

این تحقیق در Nature Metabolism منتشر شده است.

ترجمه: یاشار deadpan / کانال افق رویداد

منبع: sciencealert

مقاله اصلی: Nature Metabolism

اعتبار: 🥉