حکومت اعدامی، جان خسرو بشارت را گرفت

وقت عزا نیست که هنگامه خشم است

سحرگاه روز چهارشنبه ۲۶ اردیبهشت ۱۴۰۳، جمهوری اسلامی خسرو بشارت زندانی سیاسی محکوم به اعدام را با اجرای حکم در زندان قزلحصار کرج به قتل رساند. خسرو بشارت در سناریوی ساختگی قتل عمد که ساده‌ترین موازین قضایی حتی با استانداردهای خود حکومت هم در آن رعایت نشده بود، به همراه شش نفر دیگر به اعدام محکوم شده بود. 

از مجموع هفت نفر متهم این پرونده تاکنون شش نفر از آنها یعنی قاسم آبسته، ایوب کریمی، داوود عبدالهی، فرهاد سلیمی، انور خضری و خسرو بشارت اعدام شده‌اند. اجرای حکم این افراد بر پایه اتهامات دروغین و اعترافات اجباری صادر شده بود و پس از تحمل ۱۴ سال حبس، در ماه‌های اخیر صورت گرفته‌است. انتظار می‌رود کامران شیخه، دیگر متهم این پرونده نیز به زودی به دست حکومت به قتل رسد.

پرونده این هفت زندانی سیاسی و اعدام شش نفر آنها تا این لحظه، به خودی خود سند محکومیت جهانی جمهوری اسلامی است که کشتار معترضین و زندانیان سیاسی، پایه‌های وجودی و بقایش را تشکیل می‌دهد؛ حکومتی که در سراسر دنیا باید آن طور که هست توصیف شود: حکومت ترور، اعدام، شکنجه، زندان و تجاوز.

اما قتل حکومتی خسرو بشارت و هم‌پرونده‌ای‌هایش در شرایط حاضر، صرفا با هدف ارعاب جامعه و تعرض حکومت به انقلاب زن زندگی آزادی صورت می‌پذیرد و به همین اعتبار جان بسیاری از زندانیان محکوم به اعدام از توماج صالحی، رضا رسایی، مجاهد کورکور و محمود مهرابی گرفته تا محکومین «جرائم عادی و مواد مخدری» شدیدا در خطر است. جمهوری اسلامی برای ماندن تصمیم گرفته که بیش از پیش آدم بکشد.

در پاسخ به چنین اعدام‌هایی و برای نجات جان همه این زندانیان، ما مردم ایران در داخل و خارج کشور باید به معنای دقیق کلمه بپاخیزیم و زنجیره قتل‌های پی‌درپی حکومتی را پاره کنیم. برای این کار مهمترین، عاجل‌ترین، موثرترین و در عین حال تنها گزینه‌ای که پیش رو داریم، بکارگیری مجدد دو سلاح قدرتمندمان یعنی اعتراضات و اعتصابات سراسری است. در شرایط کنونی، اگر حتی سکوت و انفعال ما آن طور که زنده‌یاد نوید افکاری می‌گفت به معنی «حمایت از ظلم و ظالم» هم نباشد، به طور قطع به معنی تداوم اعدام‌، شکنجه، زندان و سرکوب افسارگسیخته جمهوری اسلامی است.

حکومت اعدامی نابود باید گردد

تشکل دانشجویان پیشرو

۲۶ اردیبهشت ۱۴۰۳