✔️تکرار گذشته در حال

🌀خانم الف زنی است که در کودکی پدری سخت‌گیر، بدرفتار و خشن داشته که با او و مادرش بدرفتاری می‌کرده است. او چنین می‌گوید که ماهی نبوده که از دست پدرش کتک نخورد. دو سال پس از پذیرش در کنکور دانشگاه با یکی از همکلاسی‌هایش که به خواستگاری او می‌اید ازدواج می‌کند. پنج سال پس از ازدواج، اکنون او با چشمی گریان به درمانگر مراجعه کرده و از رابطه با شوهری شکایت می‌کند که بد‌دهن، خشن و بدرفتار است و به کوچکترین بهانه‌ای او را به باد کتک می‌گیرد.

🔹امید پیگیرانه Relentless hope بیانگر ساز و کار دفاعی است که بیمار به آن متوسل می‌شود تا از حس دردناک سرخوردگی و ناامیدی از ابژه‌ای که نیازهای او را برآورده نکرده است فرار کند. به عبارتی این دفاعی است برعلیه فرایند سوگواری برای آنچه که به دست نیامده است.

🔹بیمار از یک سو امیدوار است که ابژه جدید را به صورتی دراورد تا نیازهایی را که زمانی در طلب آن بود و ارضا نشده، برآورده کند و از سوی دیگر زمان‌هایی که واقعیت تلخ به وی نشان داد که هرگز نمی‌تواند آنچه را که در گذشته به دست نیامده دوباره بازسازی کند دچار خشم عمیق نسبت به این ابژه می‌شود.

🔹آنچه بدل به رانه‌ای قوی برای چنین امید و خشمی می‌شود ناتوانی فرد در پذیرش درد ناشی از براورده‌ نشدن نیازها در گذشته است. به شکلی عمیق‌تر او نمی‌تواند ابژه را در مقامی جدا از خود، نیازهای قدرقدرتانه خود و کسی که کنترلی بر او ندارد و نمی‌تواند او را به هر صورتی که خواست شکل دهد، متصور شود.

🔹به شکلی ریشخندامیز، بیمار هرگز به این شکل پیگیرانه در صدد تصاحب ابژه خوب برنمی‌اید. به عبارتی این کافی نیست که به او ابژه‌ای خوب برای جبران رفتار ابژه بد گذشته بدهیم. در عوض، او نیاز دارد که ابتدا ابژه بد گذشته را دوباره خلق کرده و سپس برای بدل کردن وی به ابژه خوب تلاش کند.

🔹بیمار ابژه کهن را در سه شکل می‌تواند دوباره بازافرینی کند :

 ۱) انتخاب ابژه خوب و درک و تجربه آن به شکل ابژه‌ای بد(فرافکنی).

 ۲) انتخاب ابژه خوب و اعمال فشار بر وی برای بدل شدن به ابژه بد( همانند‌سازی فرافکنانه).

 ۳) انتخاب ابژه بد از همان ابتدا