ترم مجازی؛ توفیق اجباری یا بلای دامن‌گیر؟
محمد نوروزی
با افزایش شمار مبتلایان در کشور طی روزهای گذشته و کاهش نرخ درمان به ۶ درصد، بعید است بتوان نیمسال تحصیلی دوم ۱۳۹۹-۱۴۰۰ را فرصتی برای حضور دانشجویان در کلاس درس متصور شد. حال که بیش از ۸ ماه از شیوع بیماری کووید -۱۹ در کشور و به دنبال آن، شکل‌گیری سبک جدیدی از آموزش در بستر فضای مجازی می‌گذرد، بهتر است نگاهی به کارنامه آموزش مجازی در این بازه زمانی بیاندازیم.
شیوع کرونا در اسفندماه گذشته، شوک بزرگی بود که ادامه فعالیت آموزش حضوری کشور را در هاله‌ای از ابهام قرار داد. عده ای فرصت را مغتنم شمرده و با ارزان خطاب کردن این سبک و بهره‌گیری از امکانات، تلاش خود را در راستای تبدیل این چالش به فرصتی ارزشمند انجام داده و با داشتن درکی متقابل، کام دانشجویان را به آموزش مجازی شیرین کردند و عده‌ای به امید بازگشایی دانشگاه، آموزش خود را به سال جدید موکول کردند. اما در نهایت، فضای مجازی پای خود را به عرصه آموزش کشور بازکرد.
طبق آمار محمد وحیدی، نائب رئیس کمیسیون آموزش مجلس شورای اسلامی، سه و نیم میلیون دانش‌آموز از فضای مجازی محروم هستند و با توجه به نادیده گرفته شدن دانش‌آموزان استثنایی در این عرصه، بدون شک این اقشار را باید قربانیان بزرگ آموزش مجازی در کشور دانست. اما وضعیت در دانشگاه ها نیز توفیق چندانی ندارد. فارغ از کیفیت نامناسب آموزشی در ارائه برخی دروس و اعمال روش‌های بعضاً غیرمنطقی برای برقراری عدالت در ارزشیابی آن‌ها، وجود مشکلات اتصال و دسترسی به اینترنت در برخی مناطق و قطعی های مکرر آن در شهرهای بزرگ حکایت از این دارد که آموزش مجازی هنوز نتوانسته قدم در جای آموزش حضوری در کشور بگذارد و برای فراهم آمدن زیرساخت‌ها باید مدت زیادی را در انتظار نشست.
اکنون که کارنامه ۸ ماهه آموزش مجازی کشور مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت باید دید که مراجع و دستگاه‌ها، چه رویکردی را در قبال این تجربه‌ی نه چندان موفق در آینده خواهند داشت.