تجربه های روانپزشکانه

آقای م، دندان‌پزشک موفق ایرانی در یکی از ایالت‌های آلمان، پس از دریافت نامه‌ای ازپلیس، نه برای "پاره‌ای توضیحات"، که برای بازجویی، از آن فقط شگفت‌زده می‌شود. آقای م بعدها به من می‌گفت که وی ترس را هیچ‌گاه نمی‌شناخته است و در آن دوران نیز بر آن بوده که شاکی را زیر پنجه‌هایش له خواهد کرد.

شاکی دختری ۲۱ ساله است که به مدت دو سال دوره‌ی دندان‌پزشکیاری خود را در مطب آقای م گذرانیده است. دخترک پس از پایان دوره و ترک مطب روزی تصادفی به پدرش می‌گوید که دکتر ایرانی به او زیاد "ور می‌رفته" است. این جمله همان و به حرکت درآمدن گلوله ای برف که تبدیل به بهمن شود همان. آقای م در حین کار با بیمار بمدت ۱.۵ سال به پاهای دختر دست می‌زده است و دادگاه با محاسبه‌ای سرانگشتی تعداد تعرضات جنسی متهم را ۱۷۹ بار اعلام نمود. آقای م خود نیز آن را تکذیب نمی‌کرد. "بارهای اول او خودش هم می‌خواست و لبخند می‌زد" دادگاه ولی لبخند را نشانه‌ی شرم، ناامنی و وابستگی دیده و آقای م را به ۳۴ ماه زندان محکوم کرد. مطابق قانون کسانی که مرئوسی دارند و در رابطه‌‌ی کاری وابسته به سرمی‌برند، از حمایت‌های ویژه‌تری برخوردارند. دکتر م پس از آزادی از زندان اجازه‌ی طبابت خود را از دست داد و انسانی خودشیفته که به قول خودش روزی جواب سلام امثال مرا نمی‌داد، به شدت افسرده و درمانده شده و به درمانی فشرده نزد من روی آورد. بیش از یک سال به طول انجامید تا او توانست خود را نه فقط قربانی بلکه مجرم نیز ببیند. دکتر م که روزی خدا را بنده نبود و با ویزیتورهای مطبش به قول خودش با فضیحت رفتار می‌کرد، حال خود ویزیتور دارویی شده و در این مطب و آن مطب با دستی درازتر از پایش باز می‌گشت.

پس از سه سال آقای م درخواست مجدد مجوز طبابت داد. در جلسه‌ی استماع سازمان نظام دندان‌پزشکی مرا نیز خواسته و ارزیابی مرا در مورد ایشان خواستند و در پایان مجوز برای او صادر کردند. 

اینک ۶ سال از آن روزها می‌گذرد. آقای م تقریبن ماهی یک‌بار تلفنی با من در تماس است تا من او را از توسن سرکش‌اش که عمری بر آن سوار بوده، باز پایین آورم.