انجمن زنان ژیوانو همراه با فعالین مدنی و صنفی سقز روز دوشنبه ۲۴ خرداد ماه در اعتراض به فرهنگ مردسالار و تکرار مداوم اعمال خشونت بر زنان، بر مزار گلاله شیخی گرد آمدند.
انجمن زنان ژیوانو همراه با فعالین مدنی و صنفی شهرستان سقز روز دوشنبه 24 خرداد ماه 1400 در اعتراض به فرهنگ مردسالار و تکرار مداوم اعمال خشونت بر زنان، بر مزار گلاله شیخی از قربانیان اخیر سیستمی که به انحاء مختلف انواع خشونت‌ها را دیکته و بازتولید می‌کند،گرد آمدند. مشارکت کنندگان ضمن همدردی با خانواده قربانی، با در دست داشتن شعارهایی با عناوین « نه به سکوت در برابر کشتن زنان»، «جامعه زن کش، جامعه‌ای برده‌وار»، «یک زن دیگر هم نه»، «زن ناموس کسی نیست» و «نه به خشونت»، «نه به زن کشی» انزجار خود را از اعمال هرگونه خشونتی اعلام کردند.
در این تجمع اعتراضی یکی از اعضای ژیوانو ضمن تسلیت به خانواده داغدار شیخی، از مردان کردستان روژهه‌لات خواست كه زنان و دیگر گلاله‌های این سرزمین را به قتل نرسانند. ایشان اعتراض جامعه زنان را به کشتن و سلب کردن حیات زنان اعلام کرده و گفتند که زنان مالک سرنوشت و بدن‌های خود هستند و حق انتخاب دارند و مردان نیز با کشتن زنان به آرامش نخواهند رسید. این فعال حقوق زنان با اشاره به برخی سویه‌های مثبت فرهنگی کردها در گذشته، اظهار کردند که زنان در جامعه‌ای که حدوداً 70-60 سال پیش آزادانه در بیرون از خانواده، دشت‌ها و مزارع و کوه‌های کردستان در کنار مردان کار كرده و حتی جلوتر از مردان در غالب عرصه‌های اقتصادی و سیاسی مشارکت داشته و ایفای نقش کرده‌اند، اما امروزه گلاله در شهر سقز به صرف اینکه خواهان مشارکت در جامعه بوده به قتل می‌رسد. وی با انتقاد از عدم موضع گیری برخی افراد، جناح و گروه‌ها اعلام کردند کسانی که در مقابل چنین خشونت‌هایی از هر قشر، طبقه، مقام و جایگاهی در جامعه سکوت اختیار کرده‌اند، به گونه‌ای در تأیید و تکرار چنین رخدادهایی نقش داشته و سهیم بوده‌اند.
سپس مشارکت کنندگان همگی شعار دیگر کافی است، نه به زن کشی را سر دادند و در ادامه بیانیه انجمن زنان ژیوانو توسط یکی از اعضای این انجمن قرائت گردید و یکی از فعالین مدنی سقز به ایراد سخنرانی پرداختند. ایشان ابتدا نظام آموزشی را مورد انتقاد قرار داده و بر لزوم آموزش اخلاقی در تمام عرصه‌های حیات اجتماعی و تئوریزه کردن فجایعی که در جوامع شرقی، خاورمیانه و کردستان در حال وقوع است، تأکید کردند. ایشان به عدم تعادل بین خطا و مجازات به عنوان پیامد نبود چنین آموزش‌هایی اشاره کردند و لزوم وجود این آموزش‌ها را حتی از مهدکودک‌ها یادآور شدند. این فعال مدنی همچنین گفتند که ریشه کنی خشونت و نادیده گرفتن زنان و بازگرداندن حرمت انسانی به آنان، فعالیت‌های اساسی‌تری را می‌طلبد.
سپس یکی از اعضای انجمن صنفی معلمان اظهار کردند که زنان در کردستان سه بار مورد خشونت قرار گرفته و به بردگی کشیده شده‌اند. یک بار از سوی سیستم مردسالار در بستر کردستان که از ویژگی‌های اصلی خاورمیانه است و یک بار به سبب کرد بودن در سرزمینی که حقوقات انها نادیده گرفته شده و هویت آنها به رسمیت شناخته نشده، مورد اجحاف قرار می‌گیرند و در سطح جهانی نیز هر دو جنس یکی از بزرگترین قربانیان ملت‌های فرودست جهان هستند. این فعال صنفی در ادامه گفتند هر چند وجود چنین آسیب‌هایی را نمی‌توان انکار کرد و زنان کرد امروزه چنین قربانی می‌شوند، اما نباید فراموش کرد که آنها به نمایندگی از همه زنان با دردنده‌ترین خو و سرشت بشری مقابله کرده و همواره از هویت جنسی و حقوقات انسانی خود محافظت کرده و می‌کنند. بنابراین علی رغم وجود این مسائل نباید رخ دادن این فجایع را صرفاً فرهنگی تلقی کرده و آن را به این بستر نسبت داد و سایر کنش‌ها و فعالیت زنان و مردان کرد را برای بنیاد نهادن یک جامعه مبتنی بر برابری نادیده گرفت.
در پایان یکی دیگر از اعضای ژیوانو بر درهم تنیدگی انواع ستم‌های جنسیتی، طبقاتی و ملی در جامعه تأکید کرده و وجود ساختاری از ترکیب انواع تبعیض‌ها را از عوامل زمینه‌ساز بروز چنین خشونت‌هایی مورد اشاره قرار داد.
