اصول کشاورزی پایدار

حفظ منابع حیاتی برای بهره وری کشاورزی همچنین به معنای مراقبت از خاک است به گونه ای که تمامیت خود را به عنوان یک موجود پیچیده و بسیار ساختار یافته متشکل از ذرات معدنی ، مواد آلی ، هوا ، آب و موجودات زنده حفظ می کند. کشاورزان علاقمند به پایداری طولانی مدت غالباً مراقبت از خاک را در اولویت قرار می دهند ، زیرا می دانند که یک خاک سالم باعث تقویت محصولات زراعی و دام های سالم می شود. حفظ عملکرد خاک اغلب به معنای تمرکز بر حفظ یا حتی افزایش ماده آلی خاک است. عملکرد مواد آلی خاک به عنوان یک منبع حیاتی و غرق کننده مواد مغذی ، به عنوان بستر فعالیت میکروبی و به عنوان مهار کننده در برابر نوسانات اسیدی ، محتوای آب ، آلاینده ها و غیره عمل می کند. علاوه بر این ، تشکیل ماده آلی خاک می تواند به کاهش میزان افزایش کمک کند. CO2 اتمسفر و بنابراین تغییر آب و هوا. یکی دیگر از کارکرد های مهم ماده آلی خاک ، ایجاد ساختار بهتر خاک است که منجر به بهبود نفوذ آب ، رواناب کمتر ، زهکشی بهتر و افزایش پایداری می شود و از این طریق فرسایش باد و آب را کاهش می دهد.

به دلیل اتکای زیاد به کودهای شیمیایی ، عملکرد agroecosystem از دوچرخه سواری داخلی مواد مغذی اصلی گیاه مانند نیتروژن و فسفر جدا شده است. مواد معدنی فسفات برای کود در حال حاضر استخراج می شوند ، اما پیش بینی می شود ذخایر جهانی تنها 50 تا 100 سال دیگر تولید مواد غذایی را حفظ کند. در نتیجه ، پیش بینی می شود قیمت فسفات افزایش یابد ، مگر اینکه ذخایر جدید کشف نشود و نوآوری هایی در بازیابی فسفات های زباله ایجاد نشود. بازیافت نیتروژن و فسفر (در مقیاس مزرعه و منطقه) ، بهبود کارآیی کاربردهای کودهای کودی و تکیه بر منابع غذایی آلی (کودهای حیوانی و سبز) عناصر مهم کشاورزی پایدار است .

بازیافت مواد مغذی توسط یک کشاورزی متنوع که در آن دامها و تولید محصولات زراعی بیشتر ادغام می شوند تسهیل می شود. به همین دلایل ، سیستم های گسترده دام مخلوط محصولات زراعی ، به ویژه در کشورهای در حال توسعه ، می توانند به طور قابل توجهی به پایداری کشاورزی آینده و امنیت جهانی غذا کمک کنند.

در بسیاری از نقاط جهان ، آب برای کشاورزی کمبود است و / یا کیفیت آن رو به زوال است. اضافه برداشت از آبهای سطحی باعث اختلال در مناطق مهم ساحلی می شود ، در حالی که اضافه برداشت از منابع آب زیرزمینی ظرفیت آبیاری آینده را تهدید می کند. نمک زدایی ، اضافه بار مواد مغذی و آلودگی به سموم دفع آفات از جمله مسائل کیفیت آب است. انتخاب و پرورش گونه های بیشتر خشکسالی و تحمل به نمک و نژادهای حیوانات سخت تر ، استفاده از سیستم های آبیاری با حجم کم و مدیریت خاک و محصولات زراعی برای کاهش هدر رفت آب ، همه راه ها برای استفاده کارآمدتر از آب در سیستم های کشاورزی پایدار است.

کشاورزی مدرن به شدت وابسته به منابع انرژی تجدید ناپذیر ، به ویژه نفت است. ادامه استفاده از این منابع غیر تجدید پذیر نمی تواند به طور نامحدود پایدار بماند ، اما رها کردن ناگهانی اعتماد به نفس ما از آنها اقتصادی فاجعه بار خواهد بود. در کشاورزی پایدار ، هدف این است که ورودی انرژی خارجی را کاهش داده و منابع انرژی تجدید پذیر را با منابع تجدید پذیر جایگزین کنیم (به عنوان مثال ، انرژی خورشیدی و باد ، سوخت های زیستی حاصل از زباله های کشاورزی یا ، در جایی که از نظر اقتصادی مقرون به صرفه باشد ، کار حیوانات یا انسان ها شود).

آموزش کشاورزی و جامعه پایدار

اگروسکوسیستمها نمی توانند در طولانی مدت بدون دانش ، مهارت فنی و نیروی کار ماهر لازم برای مدیریت مؤثر آنها پایدار باشند. با توجه به ماهیت کشاورزی که به طور مداوم در حال تغییر و خاص است ، پایداری نیاز به یک پایگاه دانش متنوع و انطباقی دارد و از دانش رسمی و آزمایشی و دانش محلی مبتنی بر زمین استفاده می کند. مؤسسات اجتماعی که موجب ارتقاء آموزش هم کشاورزان و هم دانشمندان می شوند ، نوآوری را تشویق می کنند و مشارکت کشاورز و محقق را ترویج می کنند می توانند بهره وری کشاورزی و همچنین پایداری طولانی مدت را افزایش دهند

سؤالات مربوط به حقوق اجتماعی اغلب در مباحث مربوط به کشاورزی پایدار مطرح می شود. دستمزد کار در مزرعه در اکثر کشورهای صنعتی به حدی پایین است که بخش های کشاورزی آنها به طور قابل توجهی به کار مهاجرتی از کشورهای فقیر متکی هستند و کشاورزان را در مقابل تغییر سیاست های مهاجرت و تحمیل خدمات اجتماعی دولت آسیب پذیر می دانند. وضعیت حقوقی مشکوک بسیاری از این کارگران همچنین منجر به کمبود حقوق و سطح زندگی آنها ، عدم امنیت شغلی ، فقدان فرصت برای تحرک رو به بالا ، و معافیت از حمایت های ایمنی شغلی در صنایع دیگر می شود. جمع آوری منابع در بین بسیاری از کشاورزان برای تأمین مسکن بهتر ، تقسیم کار در میان مزارع با محصولات مختلف حتی برای فصلی بودن فرصت های کاری ، سهام مشترک در سود مزرعه ، مربیگری کارگران برای به دست آوردن و بهره برداری از مزارع خود و کار بر روی راههای نوآورانه برای تهیه مقرون به صرفه بیمه درمانی و فرصت های آموزشی برای کارمندان همه راه های جایگزین برای افزایش حقوق کار و عدالت اجتماعی است.

افزایش تجمع تولیدکنندگان و بازاریابان مواد غذایی و عرضه کنندگان محصولات کشاورزی به این معنی است که کشاورزان فاقد قدرت اقتصادی برای مذاکره در مورد قیمت های بهتر برای ورودی ها و محصولات خود هستند. این بدان معنی است که حاشیه سود آنها فشرده می شود ، و بسیاری از کشاورزان با منابع اندک برای بهبود شرایط محیطی و کاری می توانند رها شوند. پیوند زدن به هم در تعاونی های تولید ، فرآوری یا بازاریابی راهی است که کشاورزان می توانند قدرت نسبی اقتصادی خود را افزایش دهند. انجام برخی عملکردهای پردازش در مزرعه قبل از فروش محصولات زراعی خود ، تولید محصولات با ارزش بالاتر ، ایجاد فرصت های بازاریابی مستقیم که از واسطه عبور می کند و به دنبال بازارهای طاقچه هستند از دیگر راه هایی است که کشاورزان می توانند سهم بیشتری از ارزش اقتصادی آنچه تولید می کنند را به خود اختصاص دهند. . سیاست های تنظیم ادغام همچنین می تواند در طولانی مدت از کشاورزان محافظت کند.

با توجه به این فشارهای اقتصادی بر روی کشاورزان ، بسیاری از جوامع روستایی فقیرتر می شوند زیرا مزارع و شرکت های کشاورزی محلی مرتبط از کار خود خارج می شوند. سیاست های توسعه اقتصادی و ساختارهای مالیاتی که تولید محصولات کشاورزی متنوع تر را در مزارع خانوادگی تشویق می کنند می توانند پایه و اساس اقتصادهای روستایی سالم تری ایجاد کنند. در محدودیت ساختار بازار ، مصرف کنندگان نیز می توانند نقشی داشته باشند. آنها از طریق خرید خود پیام های محکمی را به تولید کنندگان ، خرده فروشان و سایر افراد در سیستم ارسال می کنند تا آنچه را که فکر می کنند از جمله کیفیت محیط زیست و حقوق اجتماعی مهم است ، مهم بدانند.

سرانجام ، برخی از همان فشارهای اقتصادی که به پایداری در مزرعه آسیب رسانده است ، همچنین باعث نگرانی در مورد عدالت اجتماعی برای مصرف کنندگان در جوامع کم درآمد ، که اغلب با دسترسی اندک به غذای سالم از آن روبرو هستند ، به عنوان سوپر مارکت های معمولی برای انتقال به محلات پر سود تر برای تقویت باریک می شوند. حاشیه های سود. تمهیدات تولید و بازاریابی مواد غذایی برای تقویت امنیت غذایی جامعه ، از جمله باغ های محلی و خانگی ، بازار کشاورزان ، استفاده از محصولات تازه محلی در برنامه های وعده های غذایی در مدرسه و تعاونی های غذایی محلی بیانگر تلاش برای رفع این نگرانی ها هستند .

علاوه بر این ، رویکرد سیستم های غذایی همچنین اثرات شیوه های کشاورزی را بر ایمنی و کیفیت مواد غذایی محصولات غذایی نهایی که به مصرف کنندگان می رسد ، به عنوان مثال با به حداقل رساندن یا از بین بردن مانده های سمی در نظر می گیرد.

نتیجه

پایداری اجتماعی ، اقتصادی و زیست محیطی اجزای کاملاً در هم تنیده و لازم برای یک کشاورزی واقعاً پایدار هستند. به عنوان مثال ، کشاورزان با فقر غالباً مجبورند منابع طبیعی مانند حاصلخیزی خاک را برای تأمین اهداف خود معدنی کنند ، حتی اگر تخریب محیط زیست ممکن است در درازمدت به معیشت آنها آسیب برساند. فقط جوامع می توانند با ایجاد سیاست هایی که منافع اجتماعی ، محیطی و اقتصادی را با هم ادغام می کنند ، سیستم های کشاورزی پایدار ترویج دهند.