ادامه متن

 البته الان هم به طور مجازی از این دست رفتارها کم نداریم در گروه های کلاسی که مثال‌هاش رو بگذارید نگم؛ البته از حق هم نگذریم تنها خاطرات کم ترم یک روزنه ای از امید برگشت به دانشگاه رو تو دلمون گذاشته خاطره های خوشی که هیچ زمان و هیچ مکان دیگه ای قرار نیست تکرار بشن؛ صف های طولانی جلوی سلف غذاهای خوشمزش کلاس های عمومی بعد ناهار که چقدر دلچسب بودن ،خنده ها و شوخی های سر کلاس که هر کلاسی که اینا رو داشت ۱۰ هیچ جلو بود از بقیه؛ صندلی های ردیف آخر هر کلاس که حکم مقر فرماندهی رو بازی می‌کرد و هر کسی عضوش بود جز بچه با حالا و هر کسی نبود جز خرخون ها شمرده می‌شد دوستی هایی که سر یه اتفاق یه لبخند یه کمک به موقع بین بچه ها شکل می گرفت و موندگار می‌شد؛ 

دعواهای کوچیک و بزرگ خوشی های از ته دل که انگار همشون یه دفعه ای تموم شدن و دانشجوهای سرزنده و شاد و باحال اون موقع تبدیل شدن به یک اکانت تلگرام با عکس گل محمدی. اون همه شوخی و خنده و حال خوب سر کلاس ها تبدیل شد به صداتون قطعه استاد بله صدا میاد هارمانم بابا نرده شارشافم. دانشجوهای قانعی شدیم قناعتمون از جایی شروع شد که خنده های از ته دلمون بعد هر سوتی سر کلاس تبدیل شد به ۴تا استیکر خنده؛ از همون موقعی که قرار بود یه ماهه برگردیم و مثل اون مشتری ای که میره یه دور بزنه برگرده شدیم البته که قناعت فعل بدی نیست و چه بسا خیلی هم خوبه اما برای نسل من و دوستام قناعت تو همه چی اتفاق افتاد تو خنده هاشون تو بیرون رفتناشون تو حال خوش و جوونی کردناشون. این مدت ازمون پیرمردها و پیرزن های غرغرویی ساخت که انگار کاری جز کپی کردن تکالیف ؛نوشتن خسته نباشید استاد و بی حسی برای ادامه ی راه بلد نیستیم شاید اینجا دیگه بشه گفت این حق ما نبود.

امام علی علیه السلام می فرمایند" چیزی که قبل از مرگ انسان را می کشد ناامیدی است" شرایطمون جوری نبود که باید می بود اما شاید چیزهایی رو تو این شرایط به دست آوردیم که تو هیچ شرایط دیگه ای گیر نمی‌اومد مثل صبر مثل به فکر هم بودن مثل شاد شدن با شادی‌های کوچیک و همین ها باعث می‌شه امید داشته باشیم برای ادامه دادن و من برای همتون امید رو آرزو می‌کنم و برای همه امیدها شما رو .

والسلام.