կորսված քաղաքականը՝ ավտորիտարիզմի և թայֆաբազության արանքում

Հանրային լռությունը համաձայնության կամ զուտ անձնական խնդիրներ ունենալու նշան չի։ Երկար ժամանակ լռել ենք ձախ քաղաքական ակտիվիզմը Հայաստանում փակուղի տանող ներքին խնդիրների շուրջ։ Չենք ունեցել ոչ ռեսուրս, ոչ ցանկություն` հանրայնացնելու այն խնդիրները, որոնց լուծումը չենք պատկերացրել՝ երեսպաշտություն և ռեակցիոնիզմ համարելով այլընտրանք չառաջարկող հայտարարություններն ու դեմարշները։ Սակայն վերջին մեկ տարում շատերիս համակած ապատիան ու հիասթափությունը, մեր՝ գործընթացներից ինքնակամ կամ սաբոտաժի/ուլտիմատումի արդյունքում օտարվելու որոշումները խեղելու, մեր ընկերներին ապատեղեկացնելու, մեզ «ինտրիգան» որակելու ու վարկաբեկելու բազում փորձերը մեզ դրդեցին խախտել լռությունը։ Ուզում ենք իրավիճակից անտեղյակներին ներկայացնել այդպես էլ չձևավորվող շարժումից հեռու գտնվելու մեր որոշումների պատճառները։

Մի քանի տարի առաջ մի խումբ ընկերներով սկսեցինք ձախ հեղինակների ընթերցումներ և քննարկումներ կազմակերպել համատեղ մանիֆեստ գրելու համար, որը պիտի ամփոփեր մեր դիրքորոշումները քաղաքական, սոցիալական, մշակութային և տնտեսական տարբեր խնդիրների շուրջ։ Հանդիպումները որոշակի հաճախականությամբ ընթանում էին տարուց ավելի, որին հաջորդեց ընդհանուր հարթակ ձևավորելու ցանկությունը և գործընթացը, որի համար ռեսուրսներ էին անհրաժեշտ։ Քննարկումը և տեքստի գրության հիմնական վիճարկելի թեմաները բռնի/ոչ բռնի պայքարի մեթոդների, Ղարաբաղյան հիմնախնդրի, անոնիմության և հեղինակության վերաբերյալ հակասական դիրքորոշումներն էին, որոնք պրոցեսը բերեցին փակուղի։ Խմբի պրոակտիվ անդամները նաև վրդովված էին ժողովներ կազմակերպելու միանձնյա պատասխանատվություն կրելու և այլ անդամների պասիվության կապակցությամբ։ Մանիֆեստի խմբի մասնակիցների շարքում կանանց ներկայացվածության հարցը վերջինն էր. քննարկումներն ընդհատվեցին։ Առավել մոտիվացված անդամները նախըտրեցին ստեղծել հասարակական կազմակերպություն և գործունեությունը շարունակել «Կոմունա» հ/կ-ի շրջանակներում, որը պիտի իբրև ընդհանուր տարածք ծառայեր ընդհանուր խմբի համար։

Հարթակն, ի սկզբանե, անհասկանալի կարգավիճակ ուներ՝ արդյոք Կոմունան ձախ համա՞յնք, տարա՞ծք թե՞ հասարակական կազմակերպություն էր։ Տարբեր իրավիճակներում այն տարբեր կերպ էր ներկայացվում թե միջոցառումների մասնակցիներին և թե համայնքի անդամներին՝ իբրև իշխանական լծակ նրանց հանդեպ, ում հետ հիմնադիրներից մեկը խնդիր ուներ, և նրա մասնակցությունը սահմանափակում էր կազմակերպության անդամ չլինելու պատճառաբանմամբ։ Կոմունայի աշխատանքներում ներգրավված պրոակտիվ անդամները սկսեցին ձևավորել օրակարգ, որից աստիճանաբար դուրս մնացին այն մասնակիցները, ովքեր մաս չէին կազմում ծրագրի և ֆինանսական միջոցների կարիք ունեին՝ քննարկումներն ընթանում էին հիմնադիր անդամներին և նախագահին հարմար ժամերին, երբ մնացածներն աշխատանքի էին կամ, ինչպես մեզնից մեկի դեպքում, երեխա էին խնամում։ Գնալով ավելի ու ավելի քիչ էինք մասնակցում, ինչը, բացի անհարմար, անկանխատեսելի ու հաճախ խախտվող գրաֆիկից, ուներ այլ պատճառներ։

Հասարակական կազամակերպություն համակարգելն, ինքնին, պատասխանատու գործ է, որը նաև ենթադրում է խմբի դինամիկայի փոփոխություն, երբ որոշ մասնակիցներ դառնում են կազմակերպության ներկայացուցիչներ, իսկ մնացածները՝ ծրագիրը սպասարկող «կամավորներ» կամ «պայմանագրով ծառայություն մատուցողներ»։

Այդպես «խարիզմատիկ» իշխանությունը լեգիտիմացվում է, երբ լիդերը դառնում է նախագահ, իսկ իշխանության շրջանակները՝ ընդլայնվում։ Հորիզոնականության ապահովումն ու կոնսենսուսը ունենում են ձևական բնույթ, ինչպես և, ասենք, ներկայացուցչական դեմոկրատիան։ Նույնը տեղի ունեցավ ձախ «համայնքի» և Կոմունայի դեպքում։

«Արդյունքում անհնար էր դարձել գաղափարներով ազատ կիսվել, ինչ-որ բան առաջարկել, նախաձեռնել, համատեղ իվենթ անել։ Արտաքինից մթնոլորտ է ստեղծվում, որ ազատ ես ամեն բան առաջարկելու ու անելու, սակայն ցանկացած գործողությունդ ու միտքդ վերջում գրաքննվում ա զառայի ու վահիկի կողմից ու միայն «դաբռո»  ստանալուց, իրանց ուզած ձևով փոփոխություններ կրելուց հետո ա իրականացվում կամ չէ։ Իսկ իրանց կողմից ներկայացվող հակափաստարկները շատ անգամ չեն անցնում քմահաճույքի մակարդակից։ Բայց էդ ավտորիտար վիճակը քողարկվում ա ու ներկայացվում էնպես, որ բացի զառայից ոչ ոք ոչինչ չի անում, դրա համար կողքից կարող ա թվալ, թե «ասող»-ը ինքն ա։ Քո գործադրած ջանքերը, արած աշխատանքը, տրամադրած ժամանակը, էներգիան ամեն պահ կարող են էլ ոչ մի բանի պետք չգալ, զրոյանալ, եթե զառայի սրտով չեն։ Ինքդ էլ չես հասկանում՝ ինչպես ես ինչ-որ գործիք դառնում, ումից ուղղակի որոշակի հմտություններ են պետք զառային անհրաժեշտ ինչ-որ բան անելու համար։ Կոմունայում անվերջ խոսվում ա որոշումները հորիզոնական կայացնելուց, խմբով աշխատելուց, բայց գործնական պահերին,երբ ինչ-որ բան եք նախաձեռնում, զառան կարող ա քո փոխարեն որոշում կայացնի ու քո անունից խոսի ու հետո դա ներկայացվի այնպես, կարծես տվյալ պահին միակ օպտիմալ տարբերակն ա, որովհետև դու «չես խոսում»։

կոտը, մուրադը և մերին շարունակում էին համեմատաբար ակտիվ մասնակցություն ունենալ «Կոմունայի» միջոցառումներին։ Սակայն, մեծ հաշվով, գլխաքանակ էին ապահովում՝ ֆիզիկական մասնակցություն, միջոցառումների վերջում տրիվիալ թեմաների քննարկում։ Պատճառն այն էր, որ «Կոմունայի» հիմնադիր անդամներից մեկը՝ զառան, լինելով խարիզմատիկ լիդեր և հաղորդակցության ավտորիտար ձևեր ունենալով, ստեղծում էր իրավիճակներ, որոնցում մենք չէինք կարող բանավիճել և/կամ ազատ արտահայտել մեր մտքերը, քանի որ լսելի լինելու և լուրջ ընկալվելու համար մենք անընդհատ զգում էինք ֆեմինիստական և ձախ տեսություններից  «գիտական» հղումներ բերելու  և ամենակարևորը՝ հռետորական տաղանդ ունենալու կարիքը։

Ձևավորվել էր մի իրավիճակ, որում «լիդերի» քննադատությունը նույնացվում էր գաղափարի քննադատության և ոչ բավարար/ոչ այդքան ձախ լինելու հետ՝ արժանանալով ծաղրի կամ արհամարհանքի։ Ոորևէ մեկնաբանություն անելուց առաջ ցանկություն էր առաջանում ասելիքը նախապես ստուգել գրքերով համոզվելու համար, որ «սխալ» կամ «ծիծաղելի» չի, կամ էլ՝ պարզապես լռել։

կոտի և մուրադի հիմնական ներգրավվածությունը տեքստերի թարգմանության ձևով էր։ Դրանում առավել ներգրավված էր հկ-ի հիմնադիր անդամներից անտոնը։ Սակայն դա էլ երկար չտևեց, քանի որ բազում անգամներ երբ տեքստը թարգմանել էինք, զառան սկսում էր ստուգել այն, կարմրացնելով տեքստը և վրդովված քոմենթներ անում՝ «Էս ինչ անկապ թարգմանություն է», «էս ինչ եք գրել», «Սա անիմաստ է», թեև չէր մասնակցել որևէ պարբերության թարգմանությանը։ Ստեղծվում էր տպավորություն, թե մի բանը լեգիտիմ կարող էր համարվել միայն, երբ խարիզմատիկ լիդերը, այսինքն զառան, դրան «դաբրո» է տվել ։Դ Մեկ ուրիշ անգամ էլ, «Կոմունայում» նստած հերթական տեքստ թարգմանելիս հիմնադիր այլ անդամ վահիկը բավականին սարկաստիկ նկատողություն արեց, ասելով, որ «Եթե բնօրինակից չեք թարգմանել, ավելի լավ է ոչինչ չթարգմանել»։ Արդյունքում առաջացան կոմպլեքսներ և կասկած սեփական գիտելիքների, ունակության և արած գործի «կարևորության» հանդեպ։ Փաստորեն, կար առավել գիտակ, կարդացած, ավտորիտար ընկերների շերտ և նրանք, ովքեր զուտ գլխաքանակ, աշխատուժ և «գրուպա պոձերժկի» էին կազմում՝ առանց հարցականի տակ դնելու «իշխանությունների» ասածները՝ վախենալով պիտակավորումներից և օտարվելուց։ Կազմակերպության վերին ընկերների հռչակած «ստորին ինքնակազմակերպման գաղափարների ու պրակտիկաների տարածումը» ստորին ընկերներին իշխելու՝ մերիտոկրատ և էյբլիստական կեցվածքով նրանց աշխատացնելու, «կրթելու», ուղղորդելու և շահագործելու ճանապարհն էր՝ կազմակերպության ծրագիրը իրականացնելու համար, երբ լիովին մերժվում է նրանց խոսքի, տեքստի/թարգմանության գոյության իրավունքը։ Ամեն հաջորդ քննարկման, տեքստի թարգմանության մեջ մասնակցության ցանկությունը աստիճանաբար նվազում էր, բարդույթներն ու անինքնավստահությունը՝ աճում։ Բայց և բարդ էր խնդրականացնել խարիզմատիկ լիդերին, քանի որ նա միշտ ջանում էր սիրաշահել, փաղաքշել և կարեկցել ստորին անդամներին, որ քննադատության միտքն անգամ նրանց անշնորհակալի վերաբերմունք, գռեհիկ ու ստոր թվար։

թագայի երեխայի հայրը և հիմնադիր անդամներից մեկը՝ վահիկը, ամեն կերպ ջանում էր խոչընդոտել նրա մասնակցությանը՝ ուլտիմատումներ դնելով (կամ ես, կամ՝ թագան) կամ ագրեսիվ պահվածք դրսևորելով թագայի նկատմամբ։ Երբ խմբի անդամները հայտնեցին ուլտիմատումի անընդունելիության մասին, նա սկսեց թագայի մասնակցությանը խոչընդոտել՝ հիմնավորելով երեխայի մասին հոգատարությամբ։ Մշտապես պահանջում էր, որ ծնողներից միայն մեկը մասնակցի քննարկումների և միջոցառումների, որովհետև մյուսը պիտի երեխային խնամի, թեև, երբ երեխան իր հետ էր, և թագան չէր կարող մասնակցել, նա երեխային տանում էր հավաքներին։ Հաշվի առնելով, որ վահիկը միջոցառումներ կազմակերպելու և քննարկումներին ներկա գտնվելու համար աշխատավարձ էր ստանում, իսկ համատեղ ներկայության ժամանակ պասիվ (երբեմն՝ ոչ այնքան) ագրեսիվ պահվածք դրսևորում երեխայի մոր՝ թագայի հանդեպ, թագան ստիպված էր հաճախ բացակայել և դուրս մնալ համայնքի կյանքից։ Բավականին ծանր տանելով իր հանդեպ ծավալված սաբոտաժի կամպանիան և հերթական անգամ «երեխայի իրավունքները կնոջ իրավունքներից կարևոր են» տիպի արտահայտություններ չլսելու ու մանրախնդիր պրովոկացիաների չենթարկվելու ցանկությունից ելնելով, թագան բոլորին ասում էր, որ իրեն պարզապես հարմար չէր ներկա գտնվել միջոցառումներին։   

Հազվադեպ մասնակցող հն հան հավաքների ժամանակ բարձրաձայնում էր ներքին խնդիրները հասկանալու, քննարկելու և ընկալելու հրատապության մասին՝ նախքան հանրային գործունեություն ծավալելը, բայց վերին էշելոնն անում էր ամեն ինչ՝ էդ թեմայից խուսափելու և ուժերը դեպի մեդիայի քննադատության (որից զերծ է մնում գործընկեր լրատվամիջոցը), լոկալ ռեպրեզենտատիվ քաղաքականության քննարկում, «գալոչկայի» համար աշխատողների իրավունքները պաշտպանելու լուսաբանման ենթակա մակերեսային ակցիաների  և այդ թեմաների շուրջ հաղորդումներին նկարահանվելու վրա, որոնք կարող էին առավել նպաստել սոցիալական կապիտալի կուտակմանը, քան ներքին գործընթացների վերաիմաստավորումը։

թագայի հանդեպ սաբոտաժն իր գագաթնակետին հասավ անցյալ օգոստոսին, երբ նրա հանդեպ կազմակերպություն ներթափանցելու փորձի մեղադրանք և ուլտիմատում դրվեց հիմնադիր անդամ վահիկի կողմից, որպես պատասխան Դիլիջանի արվեստի աստղադիտարանի (որին վահիկը մասնակցոմ էր իբրև արվեստագետ) վերաբերյալ թագայի բարձրաձայնած քննադատության։ վահիկը հայտարարեց, որ կլքի իր աշխատատեղը, եթե թագան չհեռանա հարթակից։ Նախագահ զառան հայտնեց, որ հոգնել է ամիսներ տևող անլուծելի այդ թեմայից, մյուսը հիմնադիր անդամը՝ անտոնը առաջարկեց բոլորով խոսել, թեև ինքն էլ էր ասում, որ հասկանում էր, թե ցանկացած խոսակցություն անիմաստ է, քանի որ իրավիճակը փակուղային է։ Վրդովվելով նման անտարբերությունից, թագան հայտնեց հարթակը լքելու իր որոշման մասին, որը սկզբից լուրջ չընդունվեց, հետո լուռ համաձայնության արժանացավ. միջոցառման հրավերները «գալոչկայի համար» շարունակում էին ուղարկվել, իսկ անտոնը պարբերաբար հորդորում էր հանդիպել և խոսել, թեև հասկանում էր, որ զառային ու վահիկին շատ էլ օկ է, իսկ մյուսները իրավիճակից տեղյակ չէին։ Հարցն այդ պահին հերթական անգամ հանրայնացնելը  թագայի համար լուծում չէր, քանի որ ընթացիկ հոգեբանական ճնշումը նրան բարդ հոգեբանական դրության մեջ էր դրել։ Մեզնից կոտը, ով տեղյակ էր այս իրավիճակից, սոլիդարություն ցուցաբերեց թագային և նույնպես սկսեց բոյկոտել տարածքը։ Մնացածներս, անտեղյակ լինելով սաբոտաժի տևական պատմությունից, սկսել էինք հազվադեպ հաճախել կամ պարզապես չհաճախել Կոմունա՝ ավտորիտար հաղորդակցության և լիդերի ու արբանյակների կայացրած որոշումներն իբրև կոնսենսուս ներկայացնելու մեթոդների հետ անհամաձայնությունից ելնելով։

թագան մեկ շաբաթ անց կապ հաստատեց զառայի հետ, հասկանալու համար, արդյոք նա տեսնում էր կապը ԱԿԱԹ նախագծի (որում ներգրավված էր մինչ այդ աշխատանքը լքող վահիկը) Կոմունայում կայանալիք ցուցահանդեսի, և թագային հարթակից հանելու հաջողված կամպանիայի հետ։ զառան այդ կապը հերքեց։

Տևական ժամանակ անց իմացանք, որ թագայի և զառայի խոսակցությունը վերջինս խեղել է, և ներկայացրել իբրև վերբալ հարձակում թագայի կողմից, որի ընթացքում թագան օգտագործել է իշխանական «դավաճան» բառը, ինչը բացահայտ հերյուրանք էր՝ հավանաբար սեփական ոչ սոլիդար պահվածքը, մաչիստական ֆեմինիզմը, վահիկի ու նրա ընկերների հետ թիմավորվելն ու թայֆաբազությունը կոծկելու համար։

Նաև հետագայում իմացանք, որ թագայի և կոտի բացակայությունը մյուս ընկերներին ներկայացվում է իբրև նրանց «անձնական» խնդիրների հետևանք, և ոչ՝ բողոք բռնարարի/bully-ի հովանավորության դեմ, որի արդյունքում տարածքը էքսկլյուզիվ և ոչ ապահով էր դարձել մասնակիցների, հատկապես, կանանց հանդեպ։

մուրադ. «Համատեղ ակցիաներ անելուց, երբ համաձայն չէիր լինում ինչ-որ բանի հետ, մեր դեմ աշխատում էր ցույց տալը, որ էդ տարբերակը ամենաօպտիմալն ա, իսկ չէիր հրաժարվում մասնակցելուց, որովհետև մոտդ արտաքին ճնշման ու խմբից վատով առանձնանալու զգացում էր լինում։ դրա համար որոշ դեպքերում փրկում էր ասելը, որ հոգնած ես։ Փետրվարից կոմունա ավելի ու ավելի քիչ էի գնում աշխատանքի, ժամանակ չունենալու պատճառով։ հետո իմացա թագայի հետ տեղի ունեցածը ու դրանից հետո կոնկրետ դրա հետ էր կապված չգնալս։ մայիսի 1-ի հետ կապված էն հարցին, թե ինչի կոտն ու թագան չկան, պատասխանում էին, որ կոտը լռիվ կտրվել ա էս ամեն ինչից ու էլ չի մասնակցում համատեղ ինչ-որ բանի, իսկ թագան ժամանակ չունի։ իսկ իրական պատճառն էն էր, որ կոտը բոյկոտում ա ի սոլիդարություն թագայի, իսկ թագայի չմասնակցելը հաստատ ժամանակի սղությունը չէր»։

Մայիսի 1֊ի ակցիային ընդառաջ անտոնը կոտին հորդորում էր մասնակցել ակցիայի քննարկումներին, սակայն կոտը հրաժարվեց՝ պատճարաբանելով որ սեքսիստ, միզոգին ու ոչ սոլիդար վահիկի ու զառայի հետ քննարկելու չունի, ցանկություն չունի գտնվել մի տարածքում ու որևէ համատեղ ակցիա իրականացնել. առհասարակ կոմունայի կազմակերպած որևէ իվենթի այլևս չի մասնակցելու։ անտոնը համոզում էր, որ ակցիան Կոմունան չի կազմակերպում՝ չնայած որ թե տարածքը, թե ակցիայի խոսնակները Կոմունայից էին։ կոտն առաջառկեց հանդիպել, խոսել։ Հանդիպման ժամանակ անտոնը կոտի խնդիրը որակեց որպես անձնական, այլ ոչ՝ քաղաքական, չցանկանալով, սակայն, արժեզրկել կոտի բոյկոտը։ անտոնը հորդորում էր կոտին հանրայնացնել և հետևաբար քաղաքականացնել խնդիրը, հակառակ դեպքում ստացվում է, իբրև թե կոտի մոտ անձնական неприязнь է վահիկի հանդեպ։ Բացի այդ, ի պաշտպանություն վահիկի և իրավիճակը փոքր ինչ հարթելու նպատակով ասվեց, որ վահիկը не больший сексист, чем остальные: Այսինքն, եթե ես գործի գնալուն օք եմ, որտեղ հաստատ շատ ավելի սեքսիստ սեքսիստներ կան, ապա Կոմունայում ակցիա անելուն էլ պիտի որ կողմ լինեմ, քանի որ տեղի սեքսիստը մերն ա, ծանոթ ա ու ավելի mild ա։ կոտը ևս մեկ անգամ շեշտեց, որ կնոջը «բա երեխեն ուրա, ինչ ես դու ստեղ անում» ասողի հետ չի կարող ֆեմինիզմի, ձախականության, հավասարության և այլ գեղեցիկ բաների մասին խոսել։ զառան, մինչդեռ, որևէ կերպ չանդրադարձավ կատարվածին, չփորձեց խոսակցություն նախաձեռնել։ անտոնը կոտին հորդորեց, որ միգուցե նա անի առաջին քայլը, ասելով՝ Это же зара, она явно первого шага не сделает, քանի որ չի ընդունում, որ քաք ա կերել։  

Աչքից հեռու՝ սրտից դուրս։ Իվենթներին չգնացող, բանակ գնացող, ընկճված ընկերները դադարում են գոյություն ունենալ հիմնադիր անդամ-ընկերների համար, հատկապես, երբ հայտնվում են նոր, բանից անտեղյակ ոգևորված երիտասարդներ։ Կաս, լեգիտիմ ես, ձախ ես, եթե համաձայն ես ղեկավարության որոշումների հետ ու հարթակում ես։ Հարթակից դուրս մեծ կորպորացիաների ստրուկ, նեոլիբերալ, ոչինչ չանող, այդ իսկ պատճառով՝ քննադատելու իրավունք չունեցող չսուբյեկտ ես։

Կոմունայի mission statement-ի  մեջ խոսք է գնում նախաձեռնությունների և նախագծերի, պայքարի, գաղափարների ու պրակտիկաների, բայց ոչ՝ գաղափարակիցների ու ընկերների մասին, ինչը և մեր փորձով արտացոլվել է հ/կ-ի գործունեության մեջ, քանի որ համարում ենք, որ Կոմունան դադարել է համայնք լինել և վերածվել է սովորական կազմակերպության՝ ոչ ավելի լավ կամ վատ, քան մյուսները։ Մարդը կարևոր չի, կամ կարևոր է հավատարիմ հետևորդությունը/գլխաքանակը/նախաձեռնությունը։

Տեքստում բերվել է մի քանի պատահական էպիզոդ, որոնք ուղղված են ընդհանուր իրավիճակը ներկայացնելուն և մեր բացակայությունը բոլորի համար պարզ դարձնելու համար։

Հաշվի առնելով վերջին տարիների ձախ հարթակ ձևավորելու այս կոնկրետ փորձը և դրա հետևանքները, կարծում ենք, որ ձախ հայացքների անձինք խոցելի են ավտորիտար դրսևորումների և իշխանական ճնշման արդյունքում ձայնազրկվելու, ինքնագնահատականի անկումի և օտարվելու անխուսափելի վտանգի առջև։

Նաև գիտակցում ենք, որ այս կամ այն պահին մեզնից յուրաքանչյուրը ունեցել է ձախ արժեքներին անհապատամասխան պահվածք, հաղորդակցության ձև և մեթոդներ, ուստի կարծում ենք, որ նոր հարթակի ձևավորումը, որի ռեսուրսները՝ ոչ ֆիզիկական, ոչ հոգեբանական և ոչ էլ նյութական, մենք չունենք, մեզ և մեր ընկերներին կդնի ավտորիտար միջավայր ձևավորելու նոր վտանգի տակ։ Նախընտրում ենք մեր քայլերը խնդրականացնել, աշխատել ինքնառեֆլեքսիան զարգացնելու վրա, միմյանց հանդեպ սոլիդար լինել, ինչպես նաև՝ տարածքային ապակենտրոնացման և իրավիճակային համախմբման ստրատեգիա որդեգրել։

Մեզ իրավունք չենք վերապահում վիճարկել ինքնահռչակած լիդերի իշխանությունը, քանի որ անարխիզմը և ավտորիտարիզմը անհամատեղելի ենք համարում։ Անարխիստական խմբի խարիզմատիկ լիդերի «իշխանությունը» մեզ համար օքսիմորոն է։ Ուստի մենք հրաժարվել ենք մաս լինել ավտորիտար համայնքի և հարթակի։

Արժևորում ենք մեր հորիզոնական շփումն ու ընկերությունը, և հարգում միմյանց՝ նույնիսկ, եթե համաձայն չենք ընկեր_ուհու/ոջ կարծիքի հետ, սակայն պատրաստ ենք միշտ միմյանց լսել, ոգեշնչել, օգնության հասնել ծանր պահերին և վերականգնել քաղաքականը գոնե մեր փոքր խմբի շրջանակներում։ Կարևորում ենք սարկազմը և հումորը, առաջին հերթին՝ ինքնահեգնանքն ու կասկած ունենալու իրավունքը, քանի որ կարծում ենք՝ հումորի զգացումը կորցնելը հաղորդակցության ավտորիտար ռեժիմ սահմանելու առաջին նախադրյալն է։ Այդուհանդերձ՝ սեռական ոտնձգության փորձերը կատակի վերածելու և դրանք իբրև հումորային առաջարկներ ներկայացնելու պոստ-ֆակտում որակումներն ուղղակի անընդունելի ենք համարում։

Իբրև ձախ ընկերախումբ, դեմ ենք՝

• ավտորիտարիզմին
• արտոնություններին և սոցիալական կապիտալի ակումուլյացիային
• խարիզմատիկ լիդերի պաշատամունքին և արբանյակների ձևավորմանը
• մերիտոկրատիային
• էյբլիզմին
• իշխող օղակների ուղղահայաց որոշումներն իբրև կոնսենսուսի ներկայացմանը
• սուբյեկտիվացման մոնոպոլիզացիային
• ուլտիմատումների հանդուրժմանը և ներողամտությանը
• ապատեղեկատվությանը
• մանիպուլյատիվ հաղորդակցությանը և պահվածքին
• կոմֆորմիզմին
• թայֆաբազությանը
• շահագործմանը
• կնատյացությանը
• մաչիստական ֆեմինիզմին
• սեքսիզմին
• սոցիալական կապիտալի շահագործմանը
• աբյուզերների հովանավորչությանը
• անհամաձայնների/ընդդիմախոսների սաբոտաժին և բուլիինգին
• ձախական տեսության և ամենօրյա պրակտիկայի անհամապատասխանությանը
• ներքին խնդիրները քննարկելու և քննադատություն լսելու անընդունակությանը
• մակերեսային պոլիտկոռեկտ ոստիկանությանը ու խոսքի տոտալ գրաքննությանը
• համայնքի կեղծ իմիջի ձևավորմանը

Մեր ընկերներին կոչ ենք անում վերանայել փակուղային կեցվածքը, հաղորդակցության մեթոդները և գործելաոճը, որոնք մեզ բոլորիս զրկում են վստահություն, սոլիդարություն և փոխըմբռնում ունենալու հնարավորությունից, որը ցանկացած խմբի գործունեության հիմքում է:

կոտ

մուրադ

թագա

հն հա

ասպեր