Жизнь

ای شاهد قدسی که کشد‌ بند نقابت‌ ؟

وی مرغ بهشتی که دهد دانه و آبت ؟

خوابم بشد از دیده درین فکر جگرسوز

کآغوش که شد منزل آسایش و خوابت

درویش نمیپرسی‌ و ترسم که نباشد

اندیشه‌ی‌ آمرزش‌ و پروای‌ ثوابت

راه دل عشاق زد آن چشم خماری

پیداست ازین‌ شیوه‌ که مست است شرابت

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت

تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی

پیداست‌ نگارا‌ که بلند‌ است‌ جنابت

دور است سر آب درین بادیه هش دار

تا غول بیابان نفریبد به سرابت

تا در ره پیری به چه آیین روی ای دل

باری به غلط صرف شد ایام شبابت

ای قصر دل‌افروز که منزلگه انسی

یا رب مکناد آفت ایام خرابت

حافظ نه غلامی‌ست‌ که از خواجه‌ گریزد

لطفی‌ کن‌ و بازآ‌ که خرابم‌ ز عتابت