× Telegraph

<<جنس سوم>> / <<ای عشق>>

SHAHIN_NAJAFIFAMIL

به قلم شاهین نجفی

مگذار که من به نا گزیری برسم؛

وز بودن خود نیز به سیری برسم؛

منگر به تن ام، که نیست با من همراه،

!ای عشق! مگذار که پیری برسم

فرم منطقی جایگاه متوازن نشانه ها و اجزاء بر اساس فواصل آنها از یکدیگر و تناسب روبه سمت تساوی شان با ایده ی نهایی در کلیت است.

این شکل از برخورد با فرم شاید بتوانند با فهم ساختار ذهنی موسیقی از دریچه ی ریاضی و هندسی فواصل کمک کند، اما همچنان نمی تواند خود را در قامت مقوله ای کنکرت معرفی کند و البته نیازی نیز برای این تشخیص نمی بیند.

فهم گزاره ی بالا در نمونه ی <<آی عشق >> در برخورد نشانه های پنج نتی بلوز، یتیم سه گاه آذری و خروج ملودیک میانه ی قطعه و تغییر هارمونیک آن و حتی ظهور بی مقدمه ی تنبک در رنگ آمیزی ممکن است.

جز مواردی کوتاه هیچ اِلمانی نباید بر دیگری برتری داشته باشد و جهت گیری کار به سمت تجمع نشانه ها و حل شدن همه چیز در <<ایده ی نهایی >>ست این حل شد نشانه های بی ارتباط با مفهوم تلقین شده ی تلفیق است. تلاشی ست در جهت پدیداری امکان های شنیداری در مراوده در رفت و آمد موسیقیایی و نامتکی به امر پیش ذهنی.

آی عشق نیز همچون بخشی وسیع<<جنس سوم>>یکباره و بی بازگشت است واز فرصتهای ممکن برای تغییر زوایای شنیداری حتی در خوانش شعر نیز سود می جوید

آی عشق سروده ی دکتر اسماعیل خویی ست باگیتار پویا محمودی و کوبه ای های حبیب مفتاح.

منبع:IranWire

SHAHIN_NAJAFIFAMIL