Part 10
13 مینه تنها خبری از رنگین کمون نیست؛ بلکه مطمئنم تا چند روز دیگه سیل خیابونارو برمیداره.
از صبح احساس ضعف زیادی میکنم ولی برخلاف دفعه های قبلی به طبقه پایین نرفتم تا مثل همیشه با خوردن معجونای شفابخش آجوما خوب بشم. اون همیشه زیادی با من مهربون بوده و این باعث شده از ۳ روز پیش خودم رو به خاطر رفتار گستاخانه ام سرزنش کنم. شاید بهتر باشه امروز که برای خرید دفترخاطرات به مغازه ی آقای یونجون میرم، یکی از رمان های کلاسیکش رو برای معذرت خواهی بخرم. امیدوارم بتونم با اینکار از دلش دربیارم چون هرچی باشه، اون پیرزن مو جوگندمیِ مهربون شب های زیادی رو صرف تعریف کردن داستان های مورد علاقه اش برای من کرده؛ و منم نمیتونم منکر حس خوبی بشم که از شنیدشون وجودم رو در بر میگیره.
خیلی خوب میشد اگه میتونستم تمامشون رو واست تعریف کنم تهیونگ. اونوقت شاید تو هم مثل من خودت رو جای قهرمان داستان میذاشتی و واسه دقایقی دردات محو میشدن...
حتی تصور وقت گذروندن با تو هم باله های نازک پروانه های داخل شکمم رو به حرکت درمیاره. منی که پاهامو دراز کردم و تویی که سرتو روشون گذاشتی. مژه های بلند و قشنگت که روی هم افتادن، دستی که لا به لای موهای ابریشمیت میرقصه و افسانه ای که تا آخرای شب جاریه.
ممکنه به خاطر نوازش موهات خوابت بگیره؟ چون به نظرم تهیونگ من با چشمای خوابالود و موهای بهم ریخته خیلی بامزه میشه؛ تا وقتی که علت قرمزی چشماش خستگی باشه نه چیزی که جدیدا بهش فکر میکنم.
راستی! امروز که کت جین و آل استارای سفیدمو پوشیدم، امکانش هست بازم مثل قبل موهامو به هم بریزی و بگی خیلی دوست داشتنی شدم؟؟
.
.
.
شاید امروز زیادی دوست داشتنی نبودم اما حداقل یه دفتر دوست داشتنی واسه خودم خریدم.
صفحاتش کاهیه و جلدش آبی؛ رنگ مورد علاقم.
یه رمان هم واسه آجوما خریدم." بر باد رفته"
موقعی که داشتم بین کتابا میگشتم چشمم خورد به بابا لنگ دراز. یه لحظه خودمو با موهای خرگوشی و تورو با پاهای بلند و کلاه تصور کردم و پقی زدم زیرخنده؛ ولی به چندثانیه نکشید که حالتم عوض شد. جودی نمیدونست بابالنگ درازش کیه و جرویس هم عاشقش بود. برعکس من که میدونم مخاطب نامه هام کیه اما تو...
نامه هام پر شده از کلیشه و این مزخرفه. من نه جودی ابوتم، نه زیبای خفته؛ و نه سیندرلا که کفششو واسه پرینس چارمین جا بذاره.
من فقط جئون جونگکوکم. یه پسر ۱۹ ساله ی گلفروش.
