Pain
💫KITZ🐾🍓
" دیدگاه نامجون : "
سوم شخص :
اوضاع بعد از گم شدن تهیونگ بهم ریخت. بعداز ظهر همون روز نامجون و هوسوک تقریبا به تمام جاهایی که حدس میزدن رفته باشه،سر زدن. دریغ از کوچیک ترین نشونه‌ای.
امروز دومین روزی بود که داشتن دنبالش میگشتن. البته این دفعه تصمیم گرفتن هر کس یه جایی رو بگرده. جین و یونگی قرار شد کهاطراف رو بگردن و به بیمارستان ها و پزشک قانونی‌ها سر بزنن، و نامجون و هوسوک به پلیس اطلاع بدن.
هوسوک پشت فرمون بود با تمام توانی که داشت غر میزد و تمام نقشه های قتلی که برای تهیونگ کشیده بود رو بلند بلند تکرار می کرد. نامجون هم تمام جاهایی که حدس میزد اون پسر رفته باشه رو لیست می کرد.
" قول میدم با دستای خودم تو حیاط بیگ هیت چالش کنم! "
نامجون سرش رو از گوشیش بیرون اورد.
" بزن کنار هوسوک! "
ماشین کنار خیابون وایستاد و هوسوک به نامجون نگاه کرد و منتظر بقییه حرفش موند.
" راه آهن دئگو؟ "
" چی؟ اوه خدای بزرگ... چی میگی نامجون. میدونی تا اونجا چقد راهه؟ نظرت چیه به پیشنهاد یونگی فکر کنیم؟ "
نامجون به یه نقطه نامعلوم خیره شده بود و هیچی نمی گفت.
" آره آره فهمیدم.."
درو باز کرد و از ماشین زد بیرون.
" هی دیوونه، در ماشین رو شکستی! من چه اشتباهی تو زندگیم کردم که گیر یه همچین آدمای خل و چلی افتام. باید زنگ بزنم بهسوکجین و بگم بجای بیمارستان‌ها بره مراکز روانی رو بگرده. واقعا نمیفهمم چرا... "
و اون بدون نفس گرفتن غر میزد و با صدایی که مطمئنا هنجرش رو پاره می کرد داد زد: " هی نامجون هر قبرستونی میخوای برو. منممیرم! اونوقت بهتره تا دئگو پیاده بری. "
و بعدش تلفنش رو برداشت تا با یونگی هماهنگ کنه که باهاشون همراه بشه.
" هی یونگی، نامجون کله خراب تصمیم داره دئگو رو بگرده. شما کجایین ؟ "
" من و جین رفتیم به کمپانی تا شَر رو بخوابونیم. اگه یادت باشه دیشب چن تا از فن ها شناختنت و میدونی که تا الان صد و پنجاه تاسناریو از تو ذهنشون گذشته که شماها اونجا چیکار می کردین. کدوم احمقی ساعت دو نصفه شب میره شهر بازی؟ واسه چی اونجادنبال تهیونگ میگشتین؟ "
" باور کن اگه اونجا پیداش می کردم اصلا توی شوک قرار نمی گرفتم. کدوم یکیتون مثل آدمه که تهیونگ باشه. "
" چقد نق میزنی، ماشینو بردار بیا دنبالمون، اون ماسک و کلاه هم بزن که دوباره نشناسنت. نامجون چه مدلی رفت؟ "
" اگه منظورت نوع رفتنش بود اون تقریبا در رو شکست و رفت ولی اگه منظورت نوع لباسیه که پوشیده، نگران نباش. حتی شک دارم بتوتهجلوی پاش رو هم ببینه! "
یونگی چیزی شبیه خوبه گفت و تماس رو قطع کرد. هوسوکم ماشین رو راه انداخت و به سمت مسیر همیشگیش، کمپانی، حرکت کرد.
----
دیدگاه نامجون :
" همین پنج تا؟ "
" آره، فقط لطفا سریع تر. "
منتظر بودم که زودتر اسپری‌های رنگ رو بگیرم و از مغازه بزنم بیرون. قطعا نمی تونستم از کارت اعتباریم استفاده کنم چون اسمم روشبود. ولی به مرد پیر مغازه دار نمیخورد که منو بشناسه. با اینکه ریسک بود، سریع کارت رو درآوردم و به فروشنده دادم. ازش خواستمسرعتش رو بالا ببره چون قطعا از اتوبوس جا می‌موندم.
مقصد بعدیم راه آهن دئگو بود، در واقع به همین دلیل تا اینجا اومده بودم. تقریبا حدس می زدم چه اتفاقی برای تهیونگ افتاده. احتمالابخاطر شوک و فشار که اخیران روش بوده بیماریش عود کرده*. امیدوارم اینطوری نباشه، چون احتمالا حتی اسم منم به یاد نمیاره.
روی ریل‌های قطار حرکت می کردم و چشمام رو اطراف می چرخوندم تا پیداش کنم که دیدم یه نفر که تقریبا تمام لباس‌هاش سیاه رنگبود روی ریل دراز کشیده به آسمون خیره شده. کنار وایستادم و با پام ضربه ای به پهلوش زدم. برگشت و نگام کرد و سر جاش نشست.
" پاشو بریم خونه تو همه رو ترسوندی! "
" آقا شما منو میشناسید؟ من کیم؟ "
اوضاع از چیزی که فکر میکردم بدتر بود. بجای جواب دادن به سوال گفتم.
" نقاشیت چطوره پسر؟ میخوایم دیواری شهرو نقاشی کنیم. "
و بعدش یکی از اسپری ها رو درآوردم و دور تهیونگ یه دایره بزرگ قرمز کشیدم.
" اگه از این خط اومدی بیرون یه دیوونه ای که تصمیم گرفته کل شهرو نقاشی کنه. "
از جاش بلند شد.
" اون اسپری چجوری کار میکنه؟ "
" اوه پس باید دیوونه نقاش صدات کنم؟ "
" حداقل اینجوری هوییت دارم! "
خیلی وقت بود وه از این کارو نکرده بودم. خوشحالم که تهیونگ یادش نمیومد کیه. چون قطعا قبول نمی کرد که رو در و دیوار فحشبنویسیم و کلی اینور اونور چرخ بزنیم. امیدوار بودم که با این کار همه خاطراتمون یادش بیاد ولی وقتی تقریبا ناامید شده بودم. نور چندتا چراغ قوه رو دیدم.
" هی پسر بزن بریم! نمیخوای که دستگیر بشی. "
دستتشو گرفتم و دوییدیم. پلیسا نزدیک و نزدیک تر میشدن. تهیونگ توی یه کوچه باریک هول دادم و خودمم پشتش رفتم. جفتمون بخاطردوییدن زیاد نفس نفس میزدیم. دوباره شروع کردیم خندیدن. ولی تهیونگ وسط خندش قفل کرد.
" نامجون هیونگ؟ "
بالاخره!
* در واقع این بیماری واقعی نیس و ساختگیه. شبیه اختلال«Cryptomnesia» که فراموشی چیز هایی که خیلی برامون آشنان وفراموششون میکنیم (مثل اسممون، محل زندگیمون و...)و فراموشی لحظه ای《sudden forgetfulness》هستش.