Pain

" دیدگاه جین "

پارت اول / دیدگاه نامجون :

دعواهای بیخودی، فشارهایی که روی پسرا بود! همه‌چیز خیلی آشفته بود. ولی جیمین...جیمین عزیز ما هفته پیش یکی از دوستای صمیمیش رو از دست داد. 

البته که خودکشی دوستش بی دلیل نبود، تهمت‌های دیسپچ و ترندشدن و هزار تا چیز دیگه. آره این چیزاییه که ما آیدلا مجبوریم تحمل کنیم. 

چیزیه که خودمون پذیرفتیم ولی خیلی سخته...خیلی سخت!

وقتی خبر مرگ رو به جیمین دادن یه روز حرف نزد و فقط گریه کرد، همه داشتیم دیوونه می شدیم. جین شب رو پیشش موند و منم جونگکوک رو بردم اتاقم که بتونه راحت گریه کنه. 

هوسوک و یونگی خودشون رو توی استدیو حبس کردن و ازش بیرون نمیومدن. 

تهیونگ، هووف.. اون پسر جدیدا خیلی عصبانیه.

جین عزیزم، همه به اون تکیه کردن و اوضاع اون رو آزار میده. شب ها وقتی خوابه کابوس میبینه و گریه میکنه، من فقط می تونم بغلش کنمو بهش بگم کابوس بوده. 

ولی زندگی واقعیمون چی از کابوس کمتر داشت؟ اگه می تونستم همشون رو برای مدت طولانی به خواب می بردم تا این درد و فشار تموم بشه.

من، خستم! همین.

" نامجون! "

یونگی صدام کرد و من رو از سیاه چال ذهنم بیرون کشید. دستش رو روی شونم گذاشت و فشار داد.

" هی رفیق آروم باش، درست میشه! " 

لبخند ساختگی زدم و سرم رو به نشونه تایید تکون دادم. نفهمیدم کی جین سرش رو پاهام گذاشته و خوابه. 

موهای به هم ریخته‌ی توی صورش رو نوازش کردم. آروم گفتم : " جینی، میخوای بغلت کنم؟ اینجوری گردنت درد میگیره هاا. "

جاش روتغییر داد و مثل یه نوزاد خودش رو توی بغلم جمع کرد.

" جوناا، جیمینی از خواب بیدار میشه مگه نه؟ " 

سرش که روی سینم بود رو بوسیدم.

" آره بیبی، بیدار میشه. یکم بخواب! قول میدم وقتی از خواب بیدارشد منم بیدارت کنم. " 

اون چشماش رو بست و ندید که چجوری بغضم رو قورت دادم. اگه جیمین بیدار نشه من به جین چی بگم؟

ماشین تکون های بدی می‌خورد. جین رو محکم تر بغل گرفتم که اذیت نشه. گوشیم شروع به زنگ خوردن کرد.

" یونگی میشه جواب بدی؟ من نمی تونم. " 

تلفن رو برداشت و من فقط حرفای شوگا رو میشنیدم! 

" آره آره نامجون و جینم اینجان...جونکگوک چرا داری گریه میکنی؟ چی شده؟...گوشی رو بده هوسوک، بدو.. هوسوک! اونجا چخبره؟...چی؟...خب خب ما داریم میام اونجا... مراقب اون دو تا بچه باش... جونگکوک رو از جیمین دور نگه دار.. باشه باشه..." 

یونگی به محض اینکه گوشی رو قطع کرد شروع کرد به هق زدن. یعنی باید به جین می گفتم که جیمین دیگه بیدار نمیشه؟ 

" یونگ- " 

وقتی قیافه مبهم منو دید، دستشو جلوی دهنش گرفت. " نامجونا...جیمین به هوش اومده. ما باید..." 

دیگه نمی‌شنیدم یونگی چی میگه. جیمین بعد چند روز بیهوشی دوباره به هوش اومده بود. به خودم که اومدم صورتم از اشک خیس بود یه لبخند مسخره رو لبام بود. 

صدام می لرزید.

" جین..عزیزم...پاشو! جیمینی به هوش اومد. " 

مثل برق گرفته ها توی جاش نشست. حال اونم بهتر از من و یونگی نبود. 

" یعنی این کابوس تموم شد؟ "

سرش رو توی گردنم قایم کرد و از خیسی صورتش فهمیدم داره گریه میکنه.

" آره عزیزم...هیش گریه نکن...گریه نکن! بیا بریم پیش جیمینی. باشه؟ "

تا وقتی برسیم بیمارستان، یونگی و جین خوابیدن. منم می خواستم بخوابم، ولی می ترسیدم وقتی خوابم جین کابوس ببینه و این اصلاخوب نبود.

پارت اول / جونگکوک :

الان ۷۲ ساعته که جیمین من خوابیده. جیمینی، من کار اشتباهی کردم؟ 

" جونگکوکا، نمیخوای بری خونه؟ من و تهیونگ پیششیم نترس. اتفاقی افتاد خبرت میکنیم." 

سرم رو از شیشه سرد پنجره جدا کردم و سمت هوسوک برگشتم. 

" نه! "

و دوباره از پشت اون پنجره به فرشتم ‌نگاه کردم؛ چقد زیر اون همه دستگاه خسته بنظر می اومد. 

تهیونگ لیوان کاغذی قهوه رو بهم داد.

" هی پسر تو هیچی نخوردی! یکم به فکر خودتم باش. " 

حرفش رو بی جواب گذاشتم.

دقیقا چند دقیقه بعد هوسوک در رو به طور دیوونه‌واری باز کرد و بیرون پرید.

" پرستار...پرستار..کسی توی این خراب شده نیست؟ " 

بی توجه به صدای سوت کر کننده دستگاه‌ها رفتم توی اتاق جیمین. پتو رو کنار زدم و کنارش دراز کشیدم. 

" جیمینی! مگه نگفتی هر وقت صدات کنم جواب میدی؟ هوم؟ "

بدنش رو بیشتر سمت خودم کشیدم. بوی تنش که با بوی الکل و مواد ضدعفونی‌کننده مخلوط شده بود رو، نفس کشیدم. 

" بیا یبار دیگه امتحان کنیم. هومم؟ ایندفعه صدات کردم جواب بده باشه؟ " 

" ج..جیمین، عزیزم! "

بلاخره چشمایی که سه روز بسته بودن باز شدن. 

" ج..جونگ.." 

" هیس...آروم باش. جونگکوک پیشته! "

و اون دوباره چشماش رو بست. چندتا از دکترها و پرستارها منو از اتاق بیرون انداختن. منم پشت در نشستم و تلفن رو برداشتم تا به نامجون بگم. اون قول داده بود همه چیز رو درست کنه!