چگونه ایران شدیم؟
کانال‌انرژی‌مثبت🇮🇷
سرزمین نجیب زادگان شریف
تقریبا هشتاد و دو سال از نامگذاری "ایران" می‌گذرد!
در فروردین سال 1314 خورشیدی طبق بخشنامه وزارت امور خارجه و تقاضای دولت وقت، نام رسمی ایران(به جای پرس، پرشیا و غیره) برای کشور ما انتخاب شد.
در مغرب زمین از قرون وسطی، ایران به نام هایی از قبیل: پرس(فرانسوی)، پرشیا( انگلیسی)، پرسیس(یونانی) نامیده شده است .
اسمی که امروز "ایران" گفته می شود بیش از 600 سال پیش" اِران " Eran تلفظ می شد.
سعید نفیسی در دی ماه 1313 نام "ایران" را به جای "پرشیا" پیشنهاد کرد. این نامگذاری در آغاز مخالفانی نیز داشت و براین باور بودند که در "پرشیا" فرهنگ و تمدنی نهفته است که نمی توان آن را حذف کرد و شناخته شده و بین المللی نیز هست؛ اما حامیان نامگذاری ایران، اعتقاد داشتند که واژه ایران بسیار کهن و بر اقتدار سیاسی کشور می افزاید.
واژه ی "ایران" بسیار کهن و قبل از آمدن آریایی ها به سرزمین مان اطلاق می شد و نامی تازه و ساخته و پرداخته نیست. پروفسور آرتور اپهام پوپ (1969–1881 میلادی) ایران شناس مشهور آمریکایی در کتاب "شاهکارهای هنر ایران" که در سال 1338 توسط دکتر پرویز خانلری به زبان فارسی ترجمه شده است، می نویسد: «کلمه ایران به فلات و توابع جغرافیایی آن حتی در هزاره پیش از آمدن آریاییان نیز اطلاق می شود.»
واژه ی "ایران" از دو قسمت ترکیب شده است: قسمت اول به معنی اصیل، نجیب، آزاده و شریف است. قسمت دوم به معنی سرزمین یا جا و مکان است.
در شاهنامه فردوسی بارها کلمه "ایران" به کار رفته است. ده ها بار ترکیباتی نظیر: بزرگان ایران، بر و بوم ایران، ایران و توران، ایران و روم، ایران زمین ، شهر ایران، ایران و انیران و نیز بیش از 350 بار "ایرانی و ایرانیان".
معنی واژه "ایران" سرزمین آزادگان است. فردوسی در شاهنامه در باره خوی آزادگان(ایرانیان) چنین می سراید:
تو با دشمن ار خوب گفتی رواست
از آزادگان خوب گفتن سزاست
دکتر محمد معین (1293–1350) ادیب و سخنور نامی ایران در خصوص ریشه واژه ایران می نویسد: «اصل و ریشه Arya هر چه باشد، این قدر واضح است که این کلمه تداعی معانی بسیار را به خاطر می آورد. مللی که متعلق به بخش خاوری هند و اروپائیان بودند، خود را بدین نام مفتخر می دانستند. آرین Aryan از واژه آریا Arya مشتق است. اجداد مشترک ملل هند و ایران خود را بدان نام معرفی می کردند. واژه ایران ، خود از همین ریشه آمده است».
دکتر بهرام فره وشی (1304 – 1371) ایران شناس و استاد پیشین دانشگاه تهران در خصوص ریشه واژه ایران می نویسد: « ایران در زبان اوستایی به صورت ائیریه Airya و در زبان فارسی باستان اریه Ariya آمده است. در اوستا هم نام قومی ایرانی به معنی شریف و نجیب و اصیل است. این واژه در زبان ایرلندی کهن هم به همین معنی است. قسمت اول کلمه ایرلند Ir – Land به معنی نجیب و شریف و قسمت دوم آن به معنی سرزمین است. ایرلند به معنی سرزمین نجباست».
(برگرفته از مقاله‌ی «چگونه ایران شدیم؟» نوشته مجتبی انوری 1386)
این شعر را فردوسی که ۹۰۰ سال پیش سروده روحش شاد :
چو ناکس به ده کدخدایی کند
کشاورز بایدگدایی کند ...
دراین خاک زرخیزایران زمین
نبودندجزمردمی پاک دین
همه دینشان مردی و دادبود
وزآن،کشور آزاد و آباد بود
چومهرووفا بودخود کیششان
گنه بود آزارکس پیششان
همه بنده ی ناب یزدان پاک
همه دل پراز مهراین آب وخاک
پدر در پدر آریایی نژاد
زپشت فریدون نیکو نهاد
بزرگی به مردی و فرهنگ بود
گدایی دراین بوم و برننگ بود
کجا رفت آن دانش وهوش ما
که شد مهرمیهن فراموش ما؟
که انداخت آتش دراین بوستان
کزآن سوخت جان ودل دوستان؟
چه کردیم کین گونه گشتیم خوار؟
خردرا فکندیم این سان ز کار
نبوداین چنین کشورودین ما
کجا رفت آیین دیرین ما ؟
به یزدان که این کشورآباد بود
همه جای مردان آزاد بود
دراین کشور آزادگی ارز داشت
کشاورز،خودخانه و مرزداشت
گرانمایه بود آنکه بودی دبیر
گرامی بدآنکس که بودی دلیر
نه دشمن در این بوم وبرلانه داشت
نه بیگانه جایی در این خانه داشت
ازآنروزدشمن بما چیره گشت
که ما را روان وخرد تیره گشت
ازآنروزاین خانه ویرانه شد
که نان آورش مردبیگانه شد
چو ناکس به ده کد خدایی کند
کشاورز باید گدایی کند ...
حکیم ابوالقاسم فردوسی
