گفت‌وگوی صمیمانه با 95 سابق
Mohamad Mohamadiحادثه‌ی تلخ سانچی ما را بر آن داشت تا به پای صحبت‌ها یکی از دانشجویان سابق دانشکده که اکنون رشته‌ی دریانوردی را دنبال می‌کند بنشینیم. سید است! سید محمدحسن موسویان 21 ساله از تبریز. دانشجوی سال دوم مکانیک دانشگاه علوم دریایی امام خمینی نوشهر. او بورسیه‌ی شرکت ملی نفتکش است و در آینده بر روی نفتکش مشغول به خدمت خواهد بود. از او در مورد اهدافش در زندگی، آشنایی با این رشته، و نیز احساسش در مورد حادثه‌ی سانچی پرسیده‌ایم. وقتی از او عکس خواستیم برای انتشار؛ می‌گوید:عکس با لباس نظامی ممنوع است وگرنه با کمال میل در اختیارتان می‌گذاشتم.
بیش از این شما را منتظر نمی‌گذاریم. ادامه‌ی این گفت‌وگوی جذاب را از زبان خودشان بخوانید!
⬛خب،آشنایی من با مهندسی دریا برمی‌گردد به دوران دبیرستان! به طور اتفاقی از یکی از همکلاسی هایم شنیدم و بعدا در زمان انتخاب رشته کنکور متمرکز دانشگاه ها از ۲۱ انتخاب ۴ انتخاب دریایی داشتم که به لطف الهی از بین آنها، رشته مهندسی دریا(کشتی سازی) دانشگاه امیر کبیر قبول شدم.
⬛در دانشگاه به علت علاقه شدید به دریانوردی با اشخاص زیادی مصاحبه کردم و از آنها راهنمایی خواستم از اشخاصی مانند دکتر حسن قاسمی دکتر زراعتگر که استاد راهنمایم بودند. اواسط ترم اول دکتر زراعتگر من را به یکی از کاپیتان های شرکت ملی نفتکش کاپیتان رضایی که مشغول تحصیل در دانشگاه بودند معرفی کرد. ایشان من را با شرکت ملی نفتکش و مزایا و معایب این شغل آشنا کرد.البته در آشنایی با این رشته که در دفترچه انتخاب رشته نیمه متمرکز بود از دانشجو ی برق دانشگاه امیر کبیر امید الهی نهایت قدر دانی را دارم زیرا من اصلا نمیدانستم چگونه باید ثبت نام کنم و ایشان مرا راهنمایی کرد.
به عنوان هدف، می‌خواهم به امید و لطف الهی اگر مقدر شد یکی از سر مهندسان شرکت شوم و البته اگر شد یکی از مهندسین ناظر شرکت
⬛فاکتورهایی که سبب شد جذب این رشته شوم: اول رتبه کنکور که حاصل تلاش من در ۱۲ سال تحصیل بود. دوم پشتکار که پدر و مادرم با این کار من بسیار مخالف بودند. سوم حمایت صمیمانه خواهرانم که جا دارد از ایشان نیز تشکر کنم.
⬛خب.خیر. راستش تصوراتم قبل از آمدن و بعد از آمدن به رشته کاملا متفاوت بود. راستش را بخواهید،فکر میکردم میروم روی نفتکش عشق و حال و هر بندری رسیدیم گشت و گذار و ... که بعدا متوجه شدم که این شغل بسیار شغل سختی است اما متاسفانه در ایران جزو مشاغل سخت نیست. البته شرایط دانشگاه را هم بگویم که فکر میکردم میروم به یکی از بهترین شهرهای شمال وعشق وحال که وقتی به دانشگاه وارد شدم فهمیدم چه جایی آمده ام! چون این جا دانشگاه افسری نیروی دریایی هست ماهم مثل دانشجویان افسری ارتش نظامی گری هم داریم.راستش را بگویم موقعی که آمدم این دانشگاه ۸۰ کیلو بودم ولی با ورزش های منظم و فعالیت های آمادگی جسمانی ۸ کیلو در دو ماه کم کردم!
⬛نظرم بعد از اتفاق ناگوار سانچی و تصمیم بر انصراف از این رشته؟خب.اول از همه من این حادثه و اتفاق تاسف بار رو به خانواده این عزیزان علی الخصوص خانواده های مهندس محبی و مهندس بهاری و مهندس رومیانی که فارغ التحصیل دانشگاه نوشهر بودند والبته خدمت خانواده مهندس بهرام اتحاد که همشهری بنده بودن وجامعه دریانوردی و دریایی کشور تسلیت می گویم.
دوم اینکه،نه.شاید بیشتر هم مصمم تر شدم چون که مردم تازه این شغل را شناختند و فهمیدند که بخش بزرگی از اقتصاد کشور به دست های این مهندسین شجاع فراهم میشود.
⬛من فکر نمیکنم کسی باشد که از عمق دریا نترسد.این واقعیت را بگویم که مرگ با آب خیلی مرگ دشواری است.جا دارد از شهدایی که در راه آب‌های سرزمینمان شهید شدند یاد کنیم.به خصوص شهدای نفتکش.روحشان شاد و یادشان گرامی
⬛در پایان از پدر و مادرم و خانواده‌ام که سختی دوری از من را تحمل می‌کنند (چون من ۴ ماه ۴ماه خانه میروم)تشکر می‌کنم و نهایت قدردانی را از دانشجویان دریایی دانشگاه امیرکبیر مخصوصا ورودی ۹۵وخانم سعادت‌جو که مسئول دانشجویان بورسیه در شرکت نفتکش هستند را دارم.
ومن الله توفیق
