🔸تلنگری بر یک آسیب فرهنگی-رفتاری بزرگترها

کامیار قهرمانی فرد

✅کوچک های بزرگ در عرصه تربیت(روبان ها را به دست دانش آموزان سپرده و دوربین را به سمت آنها بچرخانیم)

🔸تلنگری بر یک آسیب فرهنگی-رفتاری بزرگترها

✍کامیار قهرمانی فرد

🔷از خلال طرح ده ها مطالب و مباحث نظری و چه بسا علمی حول موضوعات تعلیم و تربیت، هرازگاهی پرداختن به برخی مسایل کوچکی که دیده نمی شوند و یا به عبارتی دیگر "کوچک های بزرگ" و تحول آفرین تلقی می شوند که درمان آن ها چه بسا موثر و کاربردی بوده و نمود فرهنگ سازی آن مضاعف خواهد بود مثمرثمر می باشد.

🔷بدون تردید بر کسی پوشیده نیست که حتی بر مبنای گزاره های اسنادبالادستی و اهداف کلان نظام آموزشی کشور در راستای تربیت اثربخش و تحقق حیات طیبه، آنچه مهم و حیاتی است تکوین آگاهی، نگرش و شخصیت سالم فردی و اجتماعی، مسئولیت پذیر، مشارکت جو وبالنده دانش آموزان مخصوصا از سنین کودکی و دبستان است.

🔷از سوی دیگر نیک می دانیم که اثربخشی تربیت در محیط عینی و بافت زنده و پویای اشتراکی و اجتماعی به مراتب فراتر از فضای بسته و چاردیواری کلاس درس اتفاق می افتد پس بنظر هر فرصتی رابرای حضور فراگیران در محیط اجتماعی برای تمرین مشارکت و مسئولیت فردی و جمعی و نیز کسب تجارب زیسته راباید غنیمت و حیاتی شمرد.

🔷آن چه که به مثابه احساس مشکل محرک اصلی نگارش سطور حاضر است مشاهده تنوعی از رویدادهای آموزشی،فرهنگی، اجتماعی و زیربنایی درقالب رونمایی، افتتاحیه، همایش،کمپین، کاشت نهال، تجلیل، بازدید‌و…گسترده در بدنه دستگاه تعلیم و تربیت کشور است که روزانه از سطوح کلان تا سطح مدارس با حضور مدیران و مسئولین و در مقابل دوربین ها و با نظاره جمعی دیگر مخصوصا دانش آموزان عزیز آغاز و اجرایی می شوند

🔷نگارنده بدون اندک قضاوتی در مورد ضرورت،اهمیت و حتی ضریب اثربخشی و آموزندگی برخی از انواع برنامه ها و رویدادهای اشاره شده_که بحث آن مجال دیگری می طلبد_ و البته باعلم به ابتکار برخی مدارس و حتی مدیران و مسئولین در سپردن مسئولیت چنین فعالیت هایی به خود دانش آموزان، تاکید بر این دارد در اغلب چنین مواردی که شاید کوچکترین زمینه هایی برای مشارکت و عرضه توانمندی و جرات ورزی وبه نوعی محمل "جلب توجه و دیده شدن" آنهم در سنین کودکی و نوجوانی است، به شدت جای خالی مشارکت دهی فراگیران و واگذاری فضا به آنان احساس می گردد و برعکس رقابت دیده شدن و نمایش مهارت های بزرگترها و به تعبیری "اجحاف بزرگ ترها در حق کوچک ترها" به چشم می آید.

🔷آیا کاشتن نهال بدست خود دانش آموزان با نظاره و تشویق بزرگترها در مدارس نمی تواند اتفاق افتد؟آیا بریدن روبان افتتاحیه نمی تواند بدست خود دانش آموزان عملی گردد؟آیامجری برنامه ها و افتتاحیه ها و همایش های رنگارنگ نمی تواند از خود دانش آموزان مدارس باشد؟ آیا سخنرانان برنامه های مدرسه ای به تناسب نمی تواند از بین دانش آموزان باشد و یا آیا دانش آموزان نمی توانند به حاضرین سخنرانی و خیرمقدم بگویند؟ و سوال آخر این که آیا دانش آموزان صرفا نقش تماشاگر، شنونده و تشویق گر در چنین رویدادهایی را دارند؟ و آیا زمان آن نرسیده بجای سخنرانی های طولانی و خسته کننده و بی نتیجه، خودمان در پای عرضه توانمندی های و مهارت های آموخته دانش آموزان نشسته و تشویق گر آنان باشیم؟و اگر می توانند از کی و چه موقع باید اعتماد کرد و شروع نمود؟

🔷 بنابراین و بی درنگ، شایسته است پاسخ به پرسش های بالا را در خودمان جستجو نموده و با کاستن از انبوه بار برنامه ها و رویدادهای غیراثربخش به نفع فضای آموزنده_نه الزاما محفوظات و تکالیف درسی_ فضا را برای مشارکت و تمرین توانایی و حتی دیده شدن دانش آموزان خالی نموده و لنز دوربین را به سوی ثبت توانمندی هایشان بچرخانیم.