ЭСКОРТ

ЭСКОРТ.

28 күндік вахта бітіп, үйіме қайтып келе жаттым. Жолдан бір скамейкаға отырып, келгенімді айту үшін, әйеліме телефон соқтым. 

- Шаршап келе жатырмын ал, қанша болады сағаты? - дедім әзілдеп.

- Бір көйлек - деді ол да ұялмай. 

- Жарайды, қазір барамын. - деген сөзбен әңгімеміз аяқталды. Қасымда адам отырғанын содан соң бір білдім. Ұялғаннан, сол бойда такси ұстап, үйге қарай періп кеттім... 

  Егер, біреу әлемдегі ең терең нәрсе Марианна десе, ол оның көзін көрмеген. Егер, ең хош иісті нәрсе француз әтірі десе, ол оның шашын иіскеп көрмеген. Егер, ең жұмсақ нәрсе мақта десе, ол оның ернін ұстап көрмеген. Әлемнің жеті кереметін спектрдегі жеті түс деп алсақ, онда әйелім жеті түстен тұратын ақ түс болар еді. Көзінен көзімді алмастан сүйуге ыңғайланып бетімді оған жақындата бердім. Оның ыстық демі бетімді сипап өтіп жатты. Жақындаған сайын оның демі де жиілеп бара жатқанын анық сездім. Ернінен сүйе бергенім сол еді, бір тарс еткен дыбыс шықты. "Семіріп кеткенсің бе? Кровать сынып жатыр ғой" дей берген едім тағы да тарсылдаған дыбыс шықты. Екінші рет шыққанда есік жақтан екенін түсіндім. Төсектен тұрғанымша болған жоқ, үш полиция қызметкері мен үстіне журналист деген жилет киген, бірақ, түрі ет шабатын қасапшыға ұқсайтын біреу кіріп келді. Әйелімді екі полиция қызметкері төсектен суырып алды да:

Сіз эскорт қызметін көрсеткеніңіз үшін бізбен РУВДға жүресіз." деп шыңғыртып алып бара жатты. 

- Малдар, қуасыңдар ма нақу? - деп қасымда бәрін түсіріп тұрған камераға жабыса кеттім. Үшіншісі, қолымды қайырып әйелімнің артынан мені де алып бара жатты. 

Барлығы жылдам болғаны сонша, қай оқиғаға назар аударарымды білмей қалдым: екеулеп сүйреп бара жатқан әйеліме ма, камераға түсіріп жатқан журналистке ма, әлде, жаңа ғана вокзал маңындағы скамейкада қасымда отырған адамның үш полиция қызметкерінің бірі боп шыққанына ма?

Әйелім екеумізді бесінші этаждан төмен түсіріп, далаға тұрған автозакқа тией бастады. Мен мінбей қарсыласып:

- Ол менің әйелім деймін, неке куәлікті көрсетейін сенбесеңдер! - дедім.

- РУВДға барған соң тексереміз, қазір жаңалықтарға сюжет керек. Типа, операция үстінде ұстап жатқан... 

Қайдағы сюжет дегенімше болған жоқ, құлағыма:

"Өте көп жұмыс атқарылды. Бір ай ішінде 50-ге жуық түнгі көбелектер ұсталды. Алматының басты проблемасы лас ауа мен кептеліс емес, осы болатын. Енді барлық проблема шешілді." - деп ресми түрде сөйлеген дауыс анық естілді. Мойынымды қысып ұстап бара жатса да, күш салып, қарсыласып, дауыс шыққан жаққа қарай қарадым. Анандай жерде Алматы қаласы әкімі Бағытжан Сағынтаев бір тілшіге сұхбат беріп жатты... Есімді жинай алмай Шок болып тұр едім, бірақ, бұл соңы емес екен: Подъезд жақтан тағы айқай естілді де, менің пәтеріме қарама - қарсы көршім Нұржанды екеулеп алып шығып келе жатты. Оқиғаның абсурдтығына сене алмаған мен:

- Соқырсыңдар ма? Еркек қо анау! - деп жіберіппін жекіген интонациямен.

- Білеміз! - деді менің қолымды қайырып, тоңқайта ұстап тұрған біреуі. Мен дым түсінбей, тасым аңыраған күйі тұрып қалдым. Мүмкін, мен сияқты ол да біреуіне қол жұмсаған шығар деп ойлай бергенім сол еді, бір кезде подъезден еңгезердей ЕРКЕК жүгіріп шықты.

- Жаным, Нұржан! Қайда алып бара жатсыңдар Нұржанымды, жіберіңдер! - деп жыламсырап, айқайлап жіберді... 

  Болған жағдайды бірден түсініп, "Шешесс" дегеннен басқа эпитет таппай, автозакқа өзім барып мініп кеттім.