Хаттоки буюк саркарда Соҳибқирон Амир Темур ҳам эл кўнглини, одамлар кўнглини олмоқ нақадар мушкул эканлигини таъкидлаган эканлар, ёхуд Сардобаликларга аталган гаплар...

"Қўл остимизга ўн тўрт мамлакат раияти жам бўлганда, Самарқандда катта тўю томошалар бердик. Зиёфатларга яқин-йироқдан барчани чорладик. Одамлар кўп кунлар тўкин дастурхон атрофида бўлишиб, тўйганича еб-ичишди. Уларнинг барчаси шодумон эди. Зиёфатлар тугади, келганларни янада хурсанд қилиш ниятида (рўзғорига, бола-чақасига яратар деган умидда) ҳар бир меҳмонга бир бошдан ҳисори қўй туҳфа этишларини буюрдим. Баковуллар ҳар кишига қўй тутқазиб, жўнатаверишди... Бехос, ҳаёл олди: меҳмонларим ростдан-да мамнунмикан? Усти бошимни ўзгартириб, зиёфатдан қайтаётган одамлар тўдасига кирдим. Чаҳор йўлда одамлар куйманишар, дала-даштда ўсган қўйларни судраб, уддасидан чиқолмас эди. Айниқса, беш-олти пудли ҳисори қўчқорни етаклаб олган киши қўйни ҳарчанд тортмасин ўрнидан қўзғотолмас эди. Шунда ул киши тутоқиб деди:

-Қўйнику беришга бердинг, бир қарич арқонни қизғаниб нима қилардинг. Бир қулоч арқон билан бойиб қолармидинг, эй подшоҳи зиқна... Бу киши фикрига қўшилганлар бўлди, шунда эл кўнглини, одамлар кўнглини олмоқ нақадар мушкул эканлигини англадим."

2007 йил “Ўзбекистон” нашриётида чоп этилган “Амир Темур ўгитлари” китобидан (36-бет)

Мақоламни бундай номлашимга “Sardoba xabarlari” телеграм каналида жойланган “Кенг муҳокамаларга сабаб бўлган Сардобадаги 28 та уйнинг тақдири нима бўлади?” сарлавҳали хабар бўлди.

шу тарзда давом этади