Day 2

@ChanhoIsRealNovember 04, 2020

Day 2

@ChanhoIsReal

"رسیدیم؟"

چان از ماشین پایین اومد، به سمت در مسافر رفت و برای مینهو بازش کرد. "آره، حالا فقط دستم رو بگیر و دنبالم بیا."

مینهو دست چان رو گرفت و به دنبالش به سمت ساحل رفت.

بعد از چند قدم پیاده روی روی یکی از سنگ های بزرگی که روی ماسه ها بود نشستند.

مینهو پرسید:"چرا ما اینجاییم؟"

چان دستاش رو به سمت افق دراز کرد. "چند دقیقه دیگه خورشید غروب میکنه."

مینهو با تعجب به چان نگاه کرد. ولی چان فقط لبخند زد:"به نظر میاد تعجب کردی."

مینهو همچنان به چان خیره مونده بود. "فکر نمیکردم همچین چیز کوچیکی یادت بمونه. ولی ازت ممنونم. دیدن اولین غروب آفتاب تو ساحل کنار تو خوشحالم میکنه."

چان خندید."همیشه از اینکه تو استرالیا به دیدن غروب تو ساحل نبردمت پشیمونم."

چند دقیقه دیگه صبر کردن. چان به خورشید که بازتابش روی آب افتاده بود اشاره کرد. "مینهو، اونجا رو ببین!"

مینهو به جایی که چان بهش اشاره کرده بود نگاه کرد و با دیدن منظره زیبای رو به روش حیرت کرد. "اگه بگم این فوق العاده ترین چیزیه که تا حالا دیدم، دروغ نگفتم."

هر دوتاشون به غروب خیره شده بودن اما چان ناگهان به آسمون بالای سرش نگاه کرد. هرچی خورشید پایین تر میرفت، آسمون تیره تر میشد و با رنگ های نارنجی و صورتی رنگ آمیزی میشد.

"میدونی،" مینهو با شنیدن صدای چان یه سمت هیونگش برگشت. "وقتی موقع غروب آسمون رو میبینم همیشه با خودم فکر میکنم که اگه قرار بود واسه تو یه رنگ رو انتخاب کنم، دقیقا همین سایه تو رو انتخاب میکردم."

"چرا؟ چون نمیتونی فقط یه دونه رنگ انتخاب کنی؟"

چان به سمت مینهو برگشت. "نه، چون هربار میبینمت، یه رنگ مشابه میبینم ولی هر دفعه رنگش متفاوته، مثل دیدن غروب که هر بار متفاوته."

مینهو لبخند زد. و چان به یاد اولین باری افتاد که تو کره مینهو رو دیده بود.

"مینهو، باید یه چیزی بهت بگم."

مینهو به چان نگاه کرد. "بگو."

چان سعی کرد شروع کنه اما در نهایت چندتا کلمه نامفهوم رو نجوا کرد. مینهو گیج شده بود. اما سعی نکرد چان رو بیشتر از این دستپاچه کنه. "عجله نکن. من همینجام، جایی نمیرم."

چان نفس عمیقی کشید و بعد گفت:"مندوستتدارم!"

مینهو آهی کشید:"لطفا هیونگ، میشه واضحتر بگی؟ خواهش میکنم."

چان با صورت سرخ شده گونه های مینهو رو تو دستاش گرفت و به چشم هاش خیره شد. "من دوستت دارم مینهو."

لبخند پهنی روی لبای مینهو نشست. "نمیدونی چقدر منتظر این لحظه بودم."

"از قبل اینو میدونستی؟"

"نه، ولی امیدوار بودم. به هر حال الان دیگه چه اهمیتی داره؟"

"ولی تو هم منو دوست داری؟"

"چان، یکی از چیزایی که در موردت دوست دارم اینه که میتونی باهوش ترین باشی، ولی در عین حال از بچه ها هم مظلوم تر و پاک تر باشی."

چان ریز خندید و مینهو بهش نزدیکتر شد و لب هاش رو بوسید. یه بوسه خیلی لطیف که استحکام رابطه شون رو نشون میداد. بعد از مدتی چان از جاش ایستاد و گفت:"دستمو بگیر." برای مدتی با لبخند روی لباشون قدم زدن و بعد چان ایستاد:"رسیدیم. اونجا رو ببین."

جلوشون زمینی پر از گل های تازه شکوفه زده قرار داشت. مینهو نزدیک تر رفت و چان دنبالش کرد.

"بهشون میگن گل ساعت چهار. چون فقط شب ها باز میشن."

"عالین، مثل تو." چان که دوباره سرخ شده بود سعی کرد به مینهو نگاه نکنه. مینهو چند قدم به سمت چان برداشت اما پاش گیر کرد. خوشبختانه چان به موقع دستاش رو گرفت و مینهو رو به خودش چسبوند.

"مینهو، میخوام ازت تشکر کنم. تو دنیای سیاه سفید منو با رنگ هات پر کردی و-"

"چان" مینهو انگشتش رو روی لب های چان گذاشت. "تو برای من مثل نور خورشیدی. برای همین اصلا لازم نیست ازم تشکر کنی. ارزشمند ترین هدیه من حضور توعه. تو بازوهام. پس لطفا، دیگه از این حرفا نزن."

____________

@ChanhoIsReal

Report content on this page

Report Page

Violence Child Abuse Copyright Illegal Drugs Personal Details Other

Please submit your DMCA takedown request to dmca@telegram.org