ANIMAL
SHERVIN
A N I M A L
حــیوان
فیلمی به کارگردانی ساندیپ ردی ونگا و ستارگانی همچون رنبیر کاپور،آنیل کاپور،راشمیکا ماندانا و هنرنمایی بابی دئول
محصول ۲۰۲۳
فیلمی که از تریلر تا گیشه و جوایز قوی عمل کرد.
در ابتدا وقتی تایم فیلم که سه ساعت و بیست دقیقه بود رو دیدم،گفتم خب یا بذارم سر فرصت یا اینکه انیمال جزء معدود فیلمهایی میشه که دو قسمتش میکنم و طی دو مرحله میبینم...
ولی غافل از اینکه همون سکانس ابتدایی فیلم برای مجذوب کردن مخاطب کافیِ و تا انتها نمیفهمه این سه ساعت و بیست دقیقه چگونه گذشت.
پکیجی از اکت های خوب
از آنیل کاپور گرفته تا بابی دئول تا راشمیکا ماندانا تا بالاتر از همه، خود رنبیر کاپور...
ساندیپ ردی یکی از بهترین ورژن های هر بازیگر رو به تصویر کشیده.
موسیقی متن
وقتی در رأس کار پریتام باشه، غیر از این بود باید شک میکردیم.
موسیقی کاملا هماهنگ با تم و ژانر فیلم..!
یک موزیک شیطانی به هنگام عصبانیت کارکتر اول..
و یک ملودی با سوت (که مخاطب رو یاد سه گانه ی سرجیو لئونه هم مینداخت) باعث میشد تا با فیلم همراه بشی و در دل این فضا قرار بگیری.
هرچند قطعات جذاب موسیقی متن انیمال خیلی بیشتر از اینا هستن و به همین دلیل به صورت جداگانه هرکدوم رو میفرستم داخل پی ام بات تا اونجا در دسترس همه قرار بگیرن.
لازم به ذکره که رقابت تنگاتنگ جوایز موسیقی در انتها جایزه فیلم فیر رو سهم آهنگسازهای "انیمال" و جایزه زی سین رو سهم آهنگساز "جوان" کرد که در آن سوی رقابت هم آنیرود راویچندر عملکرد عالی داشت.
گریم
اینجا تفاوت یک گریم خوب با یک گریم بد مشخص میشه و نشون میده که چقد این امر میتونه به اکت بازیگر کمک کنه یا لطمه بزنه.
باید احسنت گفت به گریمور انیمال که هنرمندی اون باعث میشد هرآنچه بیشتر از واقعی بودن صحنه ها لذت ببری.
کاراکتر سازی و شخصیت پردازی
به جز یک سوال که در انتها تو بخش نقدهای منفی مطرح میکنم،دیگه هیچ حرفی نباید در مورد کارکتر سازی ساندیپ ردی زد.
شخصیت "رانویجی سینگ" اینقدر عمیق بود و ابعاد زیادی داشت که از منظر روانشناسی هم میتونه مورد تحلیل اساتید این رشته قرار بگیره و یک مقاله چندین صفحه ای فقط اونا در موردش بنویسن و یقینا در انتها اونا هم به بازی رنبیر در قالب این کاراکتر نمره خوبی میدن و از همخوانی اکت و شخصیت حرف میزنن.
کارگردانی
شاید خیلیا مخالف باشن ولی بنظر من باید دیگه حضور یک نفر رو حداقل نزدیک به آنوراگ کاشیاپ حس کنیم.
ساندیپ ردی با انیمال مستحق ترین کارگردان امسال برای دریافت جوایز بود.
- صحنه های تیراندازی و شرارت
- بازیگیری
- کاراکترسازی
- روند بدون افت
- فیلمبرداری و کیفیت ساخت
- روایت در بازه های زمانی مختلف
- اکشن های طبیعی
- و...
همه در جای خود و مناسب.
طراحی صحنه و لباس
همچنان از نقاط قوت فیلم میتوان به طراحی صحنه منحصر به فرد و لباس های چشمگیر اشاره کرد که در خلق صحنه های مهیج کمک بسزایی میکنند.
رنبیر کاپور
ده دوازده سال پیش برفی رو دیدم،در ذهنم این مونده که رنبیر در برفی بازی خوبی ارائه داد.
ولی یک بار دیگه باید برفی رو ببینم برای اینکه به طرز عجیبی معتقد شدم بهترین اکت رنبیر میتونه در همین فیلم انیمال باشه.
این رو از همون تریلر به دوستان نزدیک میگفتم که (با نهایت احترام به همه طرفداران رنبیر) قراره بالاخره پس از سالها یک اکت خوب از رنبیر ببینیم ولی هرگز فکر نمیکردم اینقدر قوی ظاهر شده باشه.
رنبیر کاراکتر رانویجی سینگ رو کامل درک کرده و در قالب شخصیت قرار گرفته.
- خشم
- عربده
- عشق جنون وارانه به پدر
- عشق به خانواده
- تعصب
- خودکامگی
- تیزهوشی
- نترس بودن
- فانتزی های زن و شوهری
- احترام به فرزند و تربیت صحیح
- پارادوکسِ علاقه قلبی به همسر علیرغم خیانت
- جنگیدن
- دفاع
- آلفا بودن
- باور
- اراده
- حامی
- در جای خود شرارت
- و چیزی که خیلی مهم نیست اما بهتره اشاره کنیم کاهش و افزایش وزن و...
کامل همه ی این حس ها رو بدون کم و کاست به نمایش گذاشت و به مخاطب منتقل کرد و واقعا میشه در کنار برفی،انیمال رو به عنوان بهترین اکت رنبیر در نظر گرفت.
منهای انیمال
داخل پرانتز جا داره بگم که هرچند اعتقادم بر اینکه شاهرخ خان امسال با خلق ویکرام راتور میتونست لایق جوایز باشه سر جاشه و دلیلمم دیگه الان با دیدن انیمال اینه که انیمال خیلی جای بازی داشت،خیلی خیلی بیشتر از جوان،چون کاراکتر رانویجی به طرز عجیبی عمیق بود و گذشته از شخصیت،دچار کلی وقایع فیلمنامه ای کاراکترنویسی بود و در آن سو ویکرام علیرغم گنگ بودن و میمیک قوی،تعمیق رانویجی رو پیدا نمیکرد و ابعاد و بستر اون رو نداشت.
و این دیگه برمیگرده به همون بحث که حیف ویکرام کاراکتر فیلمهای یکی مثل کاشیاپ نبود تا کلی چالش های بیشتری براش در نظر بگیره.
هرچند که این تحلیل های شخصی،هرگز باعث نمیشه هنرنمایی رنبیر رو در قالب شخصیت رانویجی،که خودم شخصا باهاش ارتباط گرفتم و کلی لذت بردم رو ندید بگیریم.
باز هم برای اون دسته از دوستانی که نمیدونن لازم به ذکره این رقابت در انتها منجر شد به جایزه نقش اول فیلم فیر برای رنبیر و جایزه نقش اول زی سین برای شاهرخ.
ابهامات و نقدهای منفی
عشق پسر به پدر
سوال اول که گفتم در بخش ابهامات هم مطرح میکنم اینِ که مخاطب دلیل این میزان از عشق پسر به پدر رو متوجه نمیشه.
همه جوره باگ داره و بنظر من باید دلیلی محکمی پشت چنین علاقه ای باشه.
حتی اگر بخوایم بگیم کمبود توجه باعث و بانی این احساسات شده،باز هم علاقه قلبی نباید میبود و بیشتر حس تنفر باید میدیدیم،بالاخص با اون همه سیلی و تحقیری که از نوجوانی تا جوانی از سمت پدر دیده بود.
داستان باید در مسیری حرکت میکرد که رانویجی بخواد خودش رو به پدر اثبات کنه اما رانویجی عمیقا و قلبا عشقی که حتی میشه گفت جنون بود،نسبت به پدر داشت.
تصمیم داشتم نقد و بررسی به همراه ویدیو رو کلا حذف کنم، ولی بریم یک نظر علاقه بیش از حد رانویجی به بالبیر (پسر به پدر) رو ببینیم.
هتل
عموزاده ها چرا اسلحه به دست ایستادن و ترانه میخونن و رانویجی یک نفری به نزاع با صد نفر میره و همین باعث میشه تا دم مرگ هم پیش بره؟!
حداقل باید میترسیدن و فرار میکردن نه بایستن و ترانه بخونن و اونم تیکه پاره شه.
اینکه کلی مبارز کار کشته رو هم با تبر زد و نارنجک هم کنار پاش منفجر شد و... خب مقداری اغراق بود و از دید شخصی خودم دوست نداشتم چنین چیزی ببینم و همین فعلا میتونه یکی از اختلافات آنوراگ با سایر کارگردان ها باشه.
اسرار
اسرار هم بالای هشت تیر خورد ولی هنوز زنده اس و داره به تلفن و حرف های رانویجی گوش میده تا در انتها ویجی اسلحه رو میذاره داخل دهنش و شلیک میکنه.
لباس زیر
موضوع شورت رو هم متوجه نمیشدم،دو سه بارم روش مانور داده شد،آخر نگرفتم که چه دلیلی داشت وجود این قسمت در فیلمنامه که "شورت من رو با چی شستین"
توضیح در مورد بافت های ریز و درشتش و...
حالا اگر بخوایم به خودشیفتگی و حساسیت و نظم و یا حتی درگیری ها ربطش بدیم بازم بنظرم ی چیز اضافی بود.
پیوند قلب
چرا پیدا کردن قلب،برای پولدارترین آدم هند کار سختی به شمار میرفت؟!
موضوع زن ستیزی
پیش از دیدن انیمال زیاد این رو شنیده بودم که فیلم مورد هجوم بانوان قرار گرفته و حس میکنن از منظر جنسیت،ساندیپ ردی نگاه صحیحی به جنس مونث نداشته.
در ابتدا باید بگم که کلا فیلمهایی با چنین تم های گادفادری و... زیاد روی کارکترهای زن مانور نمیدن و اساساً یکی از ابزارهاشون اصلا تعریف کردنِ شخصیت های سیگما و پاتریک بیتمنیِ،ولی خب اینکه کاراکتر ابرار از این حیث جالب نبود،درسته.
کسی که چند همسر داره
در روز ازدواج جلوی دیدگان همه بالاخص نو عروس، قتل به اون وحشتناکی انجام میده
با صورت زیر خون هم،همبستر میشه
نگاهش به زن صرفا ابزاریه
با توجه به دیالوگ همسر اولش،اهل روابط چند نفره و تریسامِ و...
البته از زاویه دیگه هم میشه دید که این هیولا و بی احساس نشون دادن مردها هم هست و نمیتونه به نفع جنس مذکر باشه.
در کل اون سیلی های به جا و دیالوگ های گیتانجالی به گنگستر اصلی فیلم پس از توضیح خیانت (که نقطه اوج بازی راشمیکا هم بود) کافی بود و بنظرم با توجه به تم فیلم مقداری در این زمینه سخت گیری شده.
ثروت ابرار
ابرار فردی بود که پدربزرگش بخاطر اخراج و جدا شدن از خانواده،مهاجرت کرده و خودش رو به آتش کشیده.
این میزان از ثروت ابرار با این تعاریف،استدلال موجهی نداره.
نتیجه گیری
انیمال رو میتوان فیلمی کاملا موفق و تقریبا همه چی تموم در ژانر خود نامید.
- شروع قوی و پایان بندی قویتر
- پکیجی از اکت های ناب
- کارگردانی عالی
- خوش ساخت بودن
- موسیقی متن عالی و هماهنگ
- موزیک ها به اندازه
- اکشن ها و تیر اندازی واقع گرایانه
- روند کاملا یکدست و بدون افت
- فلش بک ها و فلش فروارد های به جا جذب کننده
- طراحی صحنه و لباس و گریم عالی
- فیلمبرداری عالی
- باگ های کم و ناچیز فیلمنامه ای
و نوید یک هزار کروری با انیمال پارک
سپاس از دوستانی که این نقد رو تا انتها دنبال کردن.
مطمئنا که حاوی کمبودها یا حتی اشتباهاتی هم هست و امیدوارم شما عزیزان به بزرگی خود ببخشید.
گفتنیست که اختلاف نظر در نقد،بعضا بین منتقدین نامی هم پیش میاد...
ما که دیگه یک مخاطب ساده ی سینما هستیم و لاکن هرکدام آزاد در اندیشه♥️