ЬЬаьа

кўтаролмай ерга тикилиб

қолди.

Балки яқинлари-Саодат опаси-ю, умри ҳазин мақом куйига ўхшаш ноладан иборатдек яшаган онасига- ўз бағридан жой берган мана шу қаро ер- қайтага ҳозир унинг кўзларига ўзи боқиб тургандир... Наҳотки умр шунақа чарҳпалак бўлса...

"Нима кунлар ўтди?!

Нега оқибат шунақа камёб нарса?! Нега ожизлигингда, "синай" деб турганингда- одамлар шу тариқа сендан кетадилару, яҳши кунларингда- яна ҳеч нарса бўлмагандек-ёнингга қайтиб келаверадилар?!"

Хосиятнинг кўзларидан йирик-йирик томчилар тома бошлади. Ортидан келаётган Иноят опаси буни сездими, секин уни бағрига тортди. Бир лаҳза опаси билан кўзи-кўзига тушди-ю, икки нигоҳ бир-бири билан таниш шевада тиллашди.

-Ҳаммаси яхши! Хоси! Ўтадигани-ўтиб кетди...

Хосият "жимгина" отасининг ёнига борди, Ашурали аканинг томоғи қақраб турганмиди, сўзлари ҳам- қуруққина бўлиб, лабига ёпишгандек узуқ-юлуқ чиқди:

-Қизим бахтинг бутун бўлсин!

ораларини очиқ қилиб қайтиб келдилар...