باران رحمتش را پس از نومیدی خلق...

علت اول:

باری که خدا روی دوش گناهکاران میگذاره

اونقدر نیست که کمرشون رو بشکنه

شاید میخواد زانوهاشون رو برای دعا خم کنه

چون دعا مرحله مهمی از رشد انسان هست ، یعنی من به اون مرحله از شعور و بلوغ فکری رسیدم که باید از گناهانم پشیمون بشم و طلب بخشش کنم..

هم از خدا و هم از کسی که به اون ظلم کردم..

دلیل دوم:

باید از همه بت هایی که به اونها امید داشتی نا امید بشی...

شاید یه روزی به این مرحله از رشد برسی که بفهمی خدایی جز خدای یگانه نیست و خدایان دیگری که به اونها تکیه می کنی و چشم امید داری به اونها سوری و ظاهری هستند...

حتی از خودت هم نا امید بشی چون گاهی آدم ها از خودشون در ذهن شون یک بت می سازند..

مثلا کسی که خداوند منت گذاشته و اموالی را از فضل خود به رسم امانت به او بخشیده... مغرور می شود و می گوید اینها را از هوش و ذکاوت خودم به دست آوردم..

یعنی از خودش بت ساخته..

خداوند چنین کسانی را که آدم بشو نیستند... به کارگاه آدم سازی می برد یعنی به گودال مشکلات و سختیها بلکه آدم شوند..

خداست آنکه باران رحمتش را پس از نومیدی خلق فرو می فرستد و رحمتش را می گستراند...

سوره شوری آیه 28

در کانال راز خوشبختی انسان متحول شوید

@Raze_KhoshBakhti