962.

Өзіңмен сөйлескен осы үш апта ғашықтық пен ызаға толы болып өтіп кетті. Бір көргеннен есте қалған күлімдей сөйлегенің ұйқыдан оянғанда, ұйқыға батқанда көңілден кетпеді. Ойыңның өткірлігі мен тұнықтығынан айналдым. Тыңдаған тәтті әуен, бойды алған әрбір балғын иістің себебі сен болғандайсың. Ғашықтығым – осында.

Мені көрсе, неліктен қашқалақтай жөнеледі екен? Мен оны қызықтырсам, неге осы бірнеше рет ас ішейік, кездесейік дегеніме ілтипат білдіре қоймады? Әнеу күні тамақ ішуге емес, "Оно"-ға барайық дегенінде, бөркімді көкке ата беріп едім, қалжыңдадым деді. Сонда, бұл қыз мені ермек көреді, жүрегімді ауыртып нем бар, кеш болмай тұрғанда ұмытайын деген үрей бойды алды. Ал қызықтырмасам, неге жауап қатып, сөйлеседі екен? Бұлай жалғаса беріп, әңгімені бір шетке шығармай елден кетсем, тәнім анда, ойдың бәрі осында қалады ғой. Ыза – осында. Жындану емес – ызалану, өзің айтпақшы. Содан соң сабама түсіп, ойға келгені – мүмкін бауыр басып қалсақ, екеуміз екі жақта жүру ауыр ғой деген оймен алшақтайды ма екен дедім. Бұл расымен де ауыр жол. Бірақ жүрекке әмір қашан жүруші еді?