808

این روزها انقدر تو اتاق بیمارستان میموندم که گاهی میشد کلا آفتابو روزو نمیدیدم 

تازه از پله های بیمارستان پائین رفته بودم که گوشیم زنگ خورد

تو اون نور و هوای عالی رو نیمکت نشستمو جواب دادم

نیما بودو تماس که وصل شد صدای بحثش از اون سمت می اومد که گفت 

- نه پدر من ... میگم لازم نیست

آروم گفتم

- الو نیما ...

اما انگار هنوز گوشی کنار گوشش نبود

پدرش گفت 

- نوه ماست ... تو نمیتونی مارو محدود کنی 

قلبم ریختو با ترس گفتم

- الو 

نمیدونستم چی میخواستن 

اما حس خوبی نداشتم

نیما سریع گفت 

- الو ... بنفشه ...

- سلام ... چی شده ؟ چیو بابات گفت محدود کنی 

مکث کرد

انگار شوکه شده بود از اینکه من شنیدمو گفت 

- هیچی ... خوبی؟ رو به راهی ؟ 

سری تکون دادمو گفتم 

- آره... چی شده 

- هیچی ... زنگ زدم بگم برای کار های ترخیص و شرایط امیسا اینجا هماهنگ کنیم 

- ترخیص که خیلی زوده نیما ... اما برای هماهنگی بیمارستان ایران میپرسم

- باشه ... خوبه ... بتونم خودم میام 

قبل اینکه حرف نیما تموم شد صدای پدرش اومد که گفت

- ما در هر صورت پس فردا بلیط گرفتیم داریم میریم نیما... 

ما؟ 

داریم میریم؟

زیر لب گفتم

- بابا اینا دارن میان اینجا ؟