(6)
Tee Koရဲ႕ခ်င္မွာအခက္အခဲမ်ိဳးစုံၾကားထဲကအိမ္ျပန္ေရာက္လာသည့္အခါတြင္သက္ျပင္းဖြဖြခ်လိဳက္မိေတာ့သည္။အျပင္တစ္ခါထြက္တာဒီေလာက္ထိအေျခအေနဆိုးေတြျဖစ္ပ်က္လာမွန္းမထင္ထားခဲ့မိေပ။
အကယ္၍သူသာမသန္မာခဲ့ပါကထိုေနရာ၌ပင္အေလာင္းေတာင္မေပၚပဲေသသြားနိုင္သည္။အျပင္ေလာကႀကီးကဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ေတာင္အႏၱရာယ္မ်ားရတာလဲ။
သူကေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလးေနခ်င္႐ုံပါ။
"မင္းျပန္လာၿပီ...."
အိမ္သို႔ဝင္သည္ႏွင့္ရဲ႕လင္းဝူ၏အေလာတႀကီးျပာယာေနသည့္ပုံစံကိုအရင္ဆုံးျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။သူကရဲ႕ခ်င္ကိုျမင္သည့္အခါတြင္ခ်က္ခ်င္းအနားသို႔ေျပးလာၿပီးတစ္ကိုယ္လုံးေပြ႕ဖက္ျပစ္လိုက္ေတာ့မလိုျဖင့္လက္ဆန့္လာသည္။ဒါေပမယ့္သူနဲ႕ရဲ႕ခ်င္မွာအဲ့ဒီေလာက္ထိရင္းႏွီးျခင္းမရွိေၾကာင္းသတိရသြားသည့္အခါတြင္စိတ္ဓာတ္က်စြာသူ႕လက္ကိုျပန္႐ုတ္လိုက္မိသည္။
ရဲ႕ခ်င္ကသူ႕အစ္ကိုရဲ႕အျပဳအမူကိုစိတ္ထဲမထားပါပဲဧည့္ခန္းမွာထိုင္လ်က္သူ႕ကိုစိတ္ပူစြာေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည့္ရဲ႕သခင္ႀကီးရဲ႕ဖုန္းလင္ႏွင့္သူ႕မိေထြးယုခ်ီခ်ီကိုျမင္လိုက္ရသည္။
ရဲ႕သခင္ႀကီးႏွင့္ယုခ်ီခ်ီကရဲ႕ခ်င္ဆီလွ်င္ျမန္စြာေလွ်ာက္လာရင္းတစ္ကိုယ္လုံးထိခိုက္ဒဏ္ရာရမရစစ္ေဆးၾကသည္။
"သားဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ.....အိမ္ကကားဒါရိုင္ဘာကသားဖုန္းဆက္ၿပီးအိမ္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့မယ္ဆိုၿပီးလွမ္းသတိေပးတယ္ဆို.....ဒါေပမယ့္ဒီေလာက္အၾကာႀကီးျပန္မလာေသးေတာ့သားျပန္ေပးဆြဲခံေနရတာမ်ားလားဆိုၿပီးအေမတို႔အေသစိတ္ပူလိုက္ရတာ.....သားအစ္ကိုဆိုရဲစခန္းေတာင္လူေပ်ာက္သြားတိုင္မယ္လုပ္ေနလို႔အေမတို႔မနည္းဆြဲထားရတယ္...."
ယုခ်ီခ်ီကရဲ႕ခ်င္၏တစ္ကိုယ္လုံးကိုဒဏ္ရာရမရစစ္ေဆးၿပီးစိုးရိမ္မႈအျပည့္ျဖင့္ဆိုသည္။ရဲ႕သခင္ႀကီးရဲ႕ဖုန္းလီကလည္းသူ႕မိန္းမ၏စကားကိုေထာက္ခံစြာေခါင္းျငႇိမ့္သည္။သူလည္းသူ႕သားငယ္ကိုအရမ္းစိတ္ပူခဲ့ရတာမဟုတ္လား။
ရဲ႕ခ်င္ကသူ႕အေဖနဲ႕မိေထြးႏွစ္ေယာက္လုံးကိုသူအဆင္ေျပေၾကာင္းေခါင္းျငႇိိမ့္ျပလိုက္ၿပီးသူ႕အစ္ကိုရဲ႕လင္းဝူဘက္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ရဲ႕လင္းဝူကသူ႕ညီငယ္ေလးရဲ႕ေမးျမန္းခ်င္သည့္အၾကည့္ကိုျမင္သည့္အခါတြင္ရွက္႐ြံ႕စြာေခ်ာင္းဟမ့္၍မ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္သို႔လွည့္လိုက္မိသည္။
သူ႕ရဲ႕ေက်ာက္စိမ္းျဖဴေရာင္လည္ပင္းနဲ႕နား႐ြက္တစ္စုံမွာနီရဲေနသည္ကိုေတာ့သူသတိမထားမိလိုက္ေပ။သူ႕စိတ္ထဲမွာသူ႕ညီေလးရဲ႕အၾကည့္တစ္ခ်က္ကသူ႕ရင္ကိုတုန္ရီလာေစၿပီးရင္ဘတ္အတြင္းလက္သည္းေသးေသးေလးေတြနဲ႕ခပ္ဖြဖြကုတ္ျခစ္ေနသလိုမ်ိဳးယားယံလာေစသည္။
သူ႕ရဲ႕ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းမွာပုံမွန္ထက္မ်ားစြာျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ခုန္လႈပ္လာျပန္သည္။
ယုခ်ီခ်ီဟာရဲ႕ခ်င္ကိုဆိုဖာရွိရာဆီဆြဲေခၚလာရင္းအရင္ဆုံးထိုင္ေစသည္။
"အေဖ....ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းဆိုစရာတစ္ခုရွိလို႔....."
"ေျပာစရာရွိတာရဲရဲသာေျပာလိုက္သားေလး....မင္းအေဖေတာင္းဆိုတာကိုျငင္းရင္ေတာင္အေမမရရေအာင္ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္...."
ယုခ်ီခ်ီကသူမရင္ဘတ္ကိုပုတ္၍ေျပာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အိမ္ေတာ္ၿခံဝန္းထဲမွာပဲစာၾကည့္တိုက္တစ္ခုေဆာက္ခ်င္တယ္....ဥယ်ာဥ္ကအက်ယ္ႀကီးပဲေလ....ကြၽန္ေတာ္ကစာဖတ္ရတာႏွစ္သက္ေပမယ့္အျပင္ထြက္ၿပီးသြားသြားဖတ္ေနရတာသိပ္အဆင္မေျပဘူး...."
ရဲ႕ဖုန္းလင္ကအံ့အားသင့္သြားသည္။သူကအရမ္းခက္ခက္ခဲခဲႀကီးေတာင္းဆိုမယ္ထင္ထားခဲ့တာျဖစ္သည္။သူ႕သားကထူးထူးဆန္းဆန္းအိမ္ကပ္ခ်င္ေနသည့္အတြက္ျငင္းဆန္စရာတစ္စက္မွမရွိေခ်။
ရဲ႕သခင္ႀကီးကခ်က္ခ်င္းေခါင္းျငႇိမ့္လိုက္သည္။
"ေကာင္းၿပီ....ဥယ်ာဥ္ထဲကဂိုေထာင္ေဟာင္းႀကီးကိုတစ္ပါတ္အတြင္းစာၾကည့္တိုက္အျဖစ္ေျပာင္းဖို႔အေဖစီစဥ္လိုက္မယ္....သားဘယ္လိုစာအုပ္အမ်ိဳးအစားကိုလိုခ်င္လဲ....."
"ဝတၳဳေတြကိုအဓိကလိုခ်င္တယ္အေဖ.....တစ္ျခားဗဟုသုတဆိုင္ရာစာအုပ္ေတြလည္းပါရင္ေကာင္းတယ္....ဝတၳဳကအမ်ိဳးအစားခြဲၿပီးဝယ္စရာမလိုဘူး.....ဒီအတိုင္းဝတၳဳဆိုရင္ရၿပီ...."
ရဲ႕ဖုန္းလီကေလးေလးနက္နက္ေခါင္းျငႇိမ့္၍သူ႕သားကိုကတိေပးလိုက္သည္။သူလိုခ်င္သည့္ကိစၥၿပီးေျမာက္သြားၿပီးေနာက္ရဲ႕ခ်င္ဟာသူ႕အခန္းထဲဝင္ေရာက္သြားသည္။စိတ္ရႈပ္ေထြးေနသည့္အစ္ကိုျဖစ္သူကိုေတာ့လုံးဝလ်စ္လ်ဴရႈ႕လိုက္သည္။
ညသန္းေခါင္ယံ၌.....
ရဲ႕ခ်င္၏အိပ္ခန္းရွိအေသအခ်ာပိတ္ထားသည့္မွန္ျပတင္းေပါက္မွာတျဖည္းျဖည္းတြန့္လိမ္လာသည္။ၾကည့္ရတာေလဟာနယ္အေပါက္တစ္ခုပြင့္ဟလာသည္ႏွင့္တူ၏။တြန့္လိမ္ေနသည့္ဝဲဂရပ္ေလးထဲကေနအနက္ေရာင္ေၾကာင္လက္ေလးတစ္ဖက္ကဦးစြာထြက္ေပၚလာသည္။
ျမစိမ္းေရာင္မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္ေၾကာင္နက္ေလးကကုတင္ေပၚမွာႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္လူသားေလးကိုၾကည့္လိုက္သည္။ရဲ႕ခ်င္၏လွပတဲ့မ်က္ႏွာေလးဟာႏူးညံ့အျဖဴေရာင္ေခါင္းအုံးထဲ၌အနည္းငယ္နစ္ဝင္ေနၿပီးပိုးသားလိုဆံႏြယ္ေတြကအနည္းငယ္ပ်ံ့က်ဲေနသည္။၎ကရင္သပ္ရႈ႕ေမာဖြယ္ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္လိုဆိတ္ၿငိမ္မႈကိုလည္းေပးစြမ္းသည္။
ေၾကာင္နက္ေလးကရဲ႕ခ်င္ရဲ႕အိပ္ယာထက္သို႔ခုန္တတ္လိုက္သည္။အကယ္၍ရဲ႕ခ်င္သာထိုေၾကာင္ကိုျမင္ခဲ့ရင္ဒီေန႕လမ္းၾကားထဲမွာျမင္ခဲ့သည့္ျမင့္ျမတ္သားရဲဆိုသည္ကိုသိရွိေပလိမ့္မည္။
ေၾကာင္နက္ေလး၏အစိမ္းေရာင္မ်က္ဝန္းေတြကရဲ႕ခ်င္၏မ်က္ႏွာနားတိုးကပ္၍စူးစူးစိုက္စိုက္္ၾကည့္သည္။ရဲ႕ခ်င္၏မ်က္ခုံးေတြမွာအိပ္ေနရင္းျဖင့္ျပင္းျပင္းထန္ထန္တြန္ခ်ိဳးသြားသည္။
ဒီလူသားရဲ႕အလိုလိုသိရွိနိုင္စြမ္းကအမွန္တကယ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလွသည္။သူရဲ႕အစြမ္းျဖင့္အိပ္ေမြ႕ခ်ထားျခင္းခံထားရတာေတာင္မွအလိုအေလ်ာက္ျဖင့္မသိစိတ္ကေနတစ္ဆင့္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကာကြယ္ဖို႔ရန္သတိရေနေသးသည္။
ဒီလူသားကအရမ္းသန္မာလြန္းသလို၊အလြန္အက်ဴးလွပလြန္းေနေသးသည္။ဒီေန႕လမ္းၾကားထဲကတိုက္ပြဲမွာေၾကာင္နက္ေလးကိုစြဲေဆာင္သြားခဲ့သည္။
ေၾကာင္နက္ေလးကရဲ႕ခ်င္၏အျပစ္အနာအဆာကင္းမဲ့သည့္နဖူးျပင္ကိုသူ႕ေခါင္းေလးႏွင့္ထိကပ္လိုက္သည္။သူတို႔ထိေတြ႕ရာေနရာ၌ထူးဆန္းသည့္အစီအရင္တစ္ခုေပၚထြက္လာၿပီးပတ္ဝန္းက်င္ေလထုကိုလႈပ္ရွားလာေစသည္။
အိမ္ေငြ႕ခ်ျခင္းခံထားရသည့္ရဲ႕ခ်င္ဟာအသည္းအသန္႐ုန္းကန္ေနသလိုမ်ိဳးမ်က္ေမွာင္တင္းတင္းၾကဳတ္ထားသည္။
အစီအရင္ကဆယ့္ငါးမိနစ္ၾကာၿပီးေနာက္တြင္တျဖည္းျဖည္းေဖ်ာ့ေတာ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ေၾကာင္နက္ေလး၏အစိမ္းေရာင္မ်က္ဝန္းအတြင္း၌ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္သြားသည့္ဟန္ေပၚလာသည္။
ကုတင္ထက္၌အနက္ေရာင္အခိုးအေငြ႕ေတြျပည့္သိပ္သြားသည္။၎ကေၾကာင္နက္ေလး၏ခႏၶာကိုယ္၌ခဏမွ်ေဝ့ဝဲေနၿပီးေနာက္မၾကာခင္မွာပဲျပန္လည္ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။
အံ့အားသင့္စရာေကာင္းစြာပင္ကုတင္ထက္၌အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ရဲ႕ခ်င္အျပင္ေနာက္ထပ္လူစိမ္းအမ်ိဳးသားတစ္ဦးပါေပၚေပါက္လာ၏။အမ်ိဳးသားရဲ႕အနက္ေရာင္ဆံႏြယ္ရွည္ေတြမွာၾကမ္းျပင္ထိပင္ျဖန့္ခ်ေနၿပီးသူ႕ရဲ႕လွပတဲ့အစိမ္းေရာင္မ်က္ဝန္းတစ္စုံကရဲ႕ခ်င္ကိုမမွိန္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
ထိုလူစိမ္းတြင္အႏုပညာလက္ရာေျမာက္လွတဲ့ၿပီးျပည့္စုံလွေသာမ်က္ႏွာအစိတ္အပိုင္းေတြရွိသည္။သူ႕ရဲ႕သြယ္လ်ႀကီးမားတဲ့လက္ဖဝါးျပင္ဟာရဲ႕ခ်င္၏ႏူးညံ့ျဖဴေဖြးတဲ့ပါးျပင္အားအနည္းငယ္ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေနသည္။
သူကလွပတဲ့အၿပဳံးတစ္ခုျဖင့္ေခါင္းကိုေအာက္သို႔ငုံ႕ကိုင္းလာ၏။ထိုသူရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းပါးဟာရဲ႕ခ်င္၏ႏႈတ္ခမ္းထပ္သို႔ဖိကပ္ခ်လိဳက္ေလသည္။ဒါ့အျပင္သူကအားမရေသးဟန္မရပဲလွ်ာထုတ္၍တစ္ဖက္လူ၏ႏူးညံ့အိစက္တဲ့ႏႈတ္ခမ္းျပင္အားလွ်က္လိုက္ေသးသည္။
ထိုသူကထပ္မံၿပဳံးသည္။သူကအေတာ္ေလးႏွစ္ၿခိဳက္သေဘာက်ေနဟန္ျဖင့္ရဲ႕ခ်င္၏နဖူးျပင္ထက္သို႔အနမ္းတစ္ပြင့္ခတ္ႏွိပ္လိုက္ျပန္သည္။ၿပီးေနာက္ထိုသူ၏ခႏၶာကိုယ္မွာအနက္ေရာင္အခိုးအေငြ႕ေတြအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားၿပီးအိပ္ေမာက်ေနသည့္ရဲ႕ခ်င္၏နဖူးအလည္တည့္တည့္သို႔တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
အခန္းပတ္ဝန္းက်င္မွာျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားသည္။ခုနကထြက္ေပၚလာသည့္နတ္ဘုရားကဲ့သို႔လူစိမ္းဟာဘယ္ေသာအခါမွေရာက္လာခဲ့ဖူးျခင္းမရွိသလိုမ်ိဳးေျခရာလက္ရာေလးတစ္ခုေတာင္မျမင္ေတြ႕ရေတာ့ေပ။
************
ရဲ႕မိသားစုအိမ္ေတာ္၏ဧည့္ခန္းထဲတြင္ဆိုဖာေပၚ၌ဆံပင္လိန္လိန္ႏွင့္လွပတဲ့မိန္းကေလးက
တတ္ႂကြသည့္အၿပဳံးလွလွေလးတစ္ခုျဖင့္ထိုင္ေနသည္။ယုခ်ီခ်ီကထိုမိန္းမငယ္ေလးကိုသိႂကြမ္းပုံရသည္။သူမကမိန္းကေလးအနားမွာထိုင္လ်က္ပင္ၿပဳံး႐ႊင္လ်က္ေမး၏။
"သမီးတ႐ုတ္ကိုျပန္ေရာက္တာအန္တီတို႔မသိလိုက္ရပါလား...."
"သမီးလည္းေရာက္ေရာက္ၿပီးခ်င္းလာတာပါပဲအန္တီရဲ႕....သမီးကလင္းဝူကိုအံ့ဩသြားေစခ်င္လို႔တမင္ကိုမေျပာျပခဲ့တာ...."
"ခစ္...ခစ္....သမီးကငယ္ငယ္တုန္းကအတိုင္းအၿမဲတမ္းတတ္ႂကြေနေရာပဲ...ၿပီးေတာ့အရမ္းလည္းလွလာတယ္...."
"ဟီး....အန္တီ့စကားၾကားေတာ့သမီးဂုဏ္ဆာခ်င္လာၿပီ..."
"အန္တီကအမွန္တိုင္းေျပာတာပါကြယ္...."
လီယြမ္ဟာယုခ်ီခ်ီနဲ႕အတူေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ရယ္ေမာလ်က္စကားဆိုေန၏။သူမကရဲ႕လင္းဝူ၏ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီးသူနဲ႕အတူအေတာ္ေလးသိႂကြမ္းခဲ့ဖူးသည္။
ကံဆိုးစြာျဖင့္သူမအသက္၉ႏွစ္ခန့္၌နိုင္ငံျခားသို႔မိဘေတြနဲ႕အတူေျပာင္းေ႐ြ႕ခဲ့ရတာေၾကာင့္ရဲ႕လင္းဝူႏွင့္ေဝးကြာခဲ့ရသည္။ယခုေတာ့သူမမိဘေတြရဲ႕လုပ္ငန္းေတြနဲ႕အတူတ႐ုတ္မွာအေျခတက်ျပန္ေနရန္အေၾကာင္းဖန္လာသည္။ဒါကသူမကိုအေတာ္ေလးေပ်ာ္႐ႊင္ေစသလိုသူမရဲ႕ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလးႏွင့္ေတြ႕ဖို႔ရန္ေလာႀကီးေနမိတာေၾကာင့္ခ်က္ခ်င္းေရာက္ခ်လာခဲ့ျခင္းပင္။
"သမီးလာတာနည္းနည္းေတာ့ေနာက္က်သြားတယ္ကြယ့္....သားကအျပင္ထြက္သြားတယ္...ဒါေပမယ့္မၾကာခင္ျပန္ေရာက္လာေတာ့မွာပါ.....သမီးတစ္ခုခုစားခ်င္ရင္အန္တီသမီးအတြက္ကိုယ္တိုင္လုပ္ေပးမယ္..."
"ရတယ္အန္တီ....သမီး'ရဲ႕'မိသားစုကိုယ္ပိုင္ဥယ်ာဥ္ထဲခဏေလာက္လွည့္ပတ္ၾကည့္လို႔ရမလားဟင္......"
ယုခ်ီခ်ီကေဖာ္ေ႐ြစြာပင္ခြင့္ျပဳေပးလိုက္သည္။ဤသို႔ျဖင့္လီဟြားဟာအိမ္ေစတစ္ေယာက္၏လမ္းျပမႈနဲ႕အတူႀကီးမားလွသည့္ပန္းမ်ိဳးစုံႏွင့္ဥယ်ာဥ္ႀကီးအတြင့္သို႔ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴေရာက္ရွိလာသည္။
"ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္ၾကည့္ခ်င္လို႔....ရွင္သြားလို႔ရၿပီ...."
လီဟြားကခပ္ၿပဳံးၿပဳံးျဖင့္ပင္အေစခံေကာင္မေလးကိုျပန္လႊတ္လိုက္သည္။သူမကတစ္ကိုယ္တည္းက်န္ရစ္ခဲ့သည့္အခါမွဥယ်ာဥ္၏စၾကၤံလမ္းမွတစ္ဆင့္လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။
ရဲ႕အိမ္ေတာ္ကလြန္စြာႀကီးမားလြန္းသည္။သူမတို႔မိသားစုမွာအေတာ္ေလးခ်မ္းသာသည္ကမွန္ေသာ္လည္းရဲ႕မိသားစုကိုေတာ့ယွဥ္မရေပ။
ျမက္ခင္းစိမ္းေတြႏွင့္ပန္းအမ်ိဳးအစားမ်ားစြာအျပင္သစ္ပင္ႀကီးေတြလည္းမေရမတြက္နိုင္ေအာင္ရွိသည့္ရဲ႕မိသားစုဥယ်ာဥ္ဟာမသိရင္နတ္သမီးပုံျပင္ေတြထဲကရင္သပ္ရႈ႕ေမာဖြယ္ေတာအုပ္ေလးႏွင့္အလားတူသည္။
"အိုး...."
လီဟြားကဥယ်ာဥ္ထဲ၌ႀကီးမားသည့္အေဆာက္အအုံႀကီးတစ္ခုကိုေတြ႕သည့္အခါတြင္အံ့အားသင့္စြာမ်က္ခုံးပင့္လိုက္မိသည္။သူမကသိလိုစိတ္ျဖင့္သစ္ပင္ႀကီးေတြအေနာက္ကေနေခါင္းေလးသာေဖာ္၍အေဆာက္အအုံႀကီးရွိရာသို႔စူးစမ္းၾကည့္လိုက္၏။
ထို႔ေနာက္လီဟြား၏မ်က္လုံးလွလွေလးေတြမွာျပဴးက်ယ္သြားသည္။
အေဆာက္အဦးႀကီး၏ေရွ႕တြင္ႀကီးမားသည့္သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ဟာေနရာလြတ္မ်ားစြာကိုအရိပ္ေပးလ်က္ခိုင္ခိုင္မာမာတည္ရွိေနသည္။လီဟြားကိုအံ့အားသင့္သြားေစသည္မွာ၎သစ္ပင္ႀကီးေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ေပ။
သစ္ပင္၏ေအာက္ေျခတြင္ျဖဴလႊလႊသ႑ာန္တစ္ခုမွာပင္စည္ကိုေက်ာမွီလ်က္ထိုင္ေနသည္။ႏူးညံ့စိမ္းစိုသည့္ျမက္ခင္းျပင္ကထိုလူငယ္ေလးအတြက္ဂ႐ုတစိုက္ပံ့ပိုးေနဟန္ရသည္။
မွန္၏။၎မွာအေတာ္ေလးငယ္႐ြယ္သည့္လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။လူငယ္ေလး၏အသားအရည္မွာႏွင္းမႈန္ေလးေတြကဲ့သို႔ျဖဴလႊၿပီးၾကည္လင္လြန္းေနသည္ကိုအလြယ္တကူျမင္ေတြ႕ေနရေပ၏။သူ႕ရဲ႕သြယ္လ်လ်လက္ေခ်ာင္းေလးေတြမွာစာ႐ြက္တစ္႐ြက္ခ်င္းဆီကိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးလွန္၍စိတ္ဝင္တစားဖတ္ရႈ႕ေနဟန္ရသည္။
သူကလွပလြန္းသည္။ဒါကအရမ္းကိုလွပလြန္းလို႔ထိေတြ႕လိုက္႐ုံျဖင့္ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ျမဴခိုးေလးေတြအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားမည္ကိုေတာင္စိုးရိမ္ရေလာက္သည္။
လီဟြားကထိုအိမ္မက္ဆန္လွေသာတည္ၿငိမ္သည့္ပုံရိပ္ေလးကိုေၾကာင္အစြာျဖင့္မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။သူ႕မရဲ႕ရင္ဘတ္အတြင္း၌ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းမွာပုံမွန္ထက္ပို၍၊ပို၍ျမန္ဆန္လာေၾကာင္းသတိထားမိလိုက္သည္။
ဒါကိုသူမရပ္တန့္မရခဲ့ေပ။သူမဘဝတြင္ပထဦးဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ထိုၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သည့္အလြန္အက်ဴးလွပလြန္းေသာလူငယ္တစ္ေယာက္အေပၚခ်စ္ကြၽမ္းဝင္သြားခဲ့သည္။ထိုသူကသူမရဲ႕ပထမဆုံးအခ်စ္၊တနည္းအားျဖင့္အခ်စ္ဦးျဖစ္လာခဲ့သည္။
အရင္ကသူမအေနနဲ႕တတ္ႂကြလန္းဆန္းၿပီးသူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လိုခပ္မိုက္မိုက္ပုံစံမ်ိဳးေတြကိုသာအၿမဲတမ္းမၿငီးမေငြ႕ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့သည္။သူမကေလးဘဝတည္းကထိုသို႔ေသာအမ်ိဳးသားေတြကိုသာႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ၿပီးႀကီးျပင္းလာသည့္အခါတြင္လည္းထိုသို႔ေသာေယာက္်ားေလးေတြကိုသာထည္လည္တြဲခဲ့ေလသည္။
သို႔ေပမယ့္သူမအခ်စ္ဦးႏွင့္သူမကိုရင္ခုန္ေအာင္ပထမဆုံးျပဳစားနိုင္သူမွာသစ္ပင္ေအာက္ေျခ၌သူမရဲ႕စံျပေယာက္်ားေလးပုံစံႏွင့္ကြဲလြဲစြာၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ျဖင့္စာဖတ္ေနေလသည္။
လီဟြားမွာသူမရဲ႕ဝုန္းဒိုင္းက်ဲလာသည့္ရင္ဘတ္ကိုဖိခ်လိဳက္ရင္းသစ္ပင္ေနာက္ကြယ္ကေနမေနနိုင္စြာထပ္ခါထပ္ခါၾကည့္ေနမိသည္။သို႔ေပမယ့္လူငယ္ေလးကသူမရွိရာဆီစိုက္ၾကည့္လာမည္ဟုေတာ့မထင္ထားခဲ့ေပ။
လူငယ္၏မက္မြန္သီးသ႑ာန္မ်က္ဝန္းနက္ေတြကခံစားခ်က္မဲ့စြာျဖင့္လီဟြား၏မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္ေလထုထဲထိပ္တိုက္ေတြ႕ဆုံမိသြားသည္။လီဟြား၏ရင္ခုန္ႏႈန္းမွာပိုမိုျမန္ဆန္လာၿပီးအနည္းငယ္လည္းထိတ္လန့္မိသြားသည္။
ရဲ႕ခ်င္ကသူဖတ္ရႈ႕ေနသည့္စာအုပ္ကိုပိတ္၍မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။လီဟြားမွာရဲ႕ခ်င္၏ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားႏွင့္အရပ္အေမာင္းကိုျမင္သည့္အခါတြင္ထပ္မံ၍ပင့္သပ္ရွိုက္မိလိုက္သည္။
ရဲ႕ခ်င္မွာဗလေတာင္ေတာင့္ျဖင့္မဟုတ္ေသာ္လည္းပဲသူ႕ခႏၶာကိုယ္မွာသြယ္လ်လွပၿပီးမိန္းမလွေလးျဖစ္သည့္သူမကိုယ္တိုင္ေတာင္ထိုင္ငိုရေလာက္သည္။ဒါေပမယ့္ဒါကပဲေယာက္်ားဆန္ဆန္ျဖင့္အလြန္အမင္းဆြဲေဆာင္မႈရွိေနျပန္သည္။သူ႕ရဲ႕သာမန္လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုစီတိုင္းကျပင္းထန္သည့္ညွို႔ငင္အားတစ္ရပ္ကိန္းေအာင္းေနသလိုမ်ိဳးေယာက္်ားမိန္းမမေ႐ြးအ႐ူးအမူးဆြဲေဆာင္နိုင္ေလသည္။
ရဲ႕ခ်င္ကအမူအရာမဲ့စြာသူမဆီေလွ်ာက္လာသည္။အနီးကပ္ျမင္သည္ႏွင့္ပိုမိုစြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းလာသည့္မ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္လီဟြားမွာသူမေျခေထာက္ေတြေတာင္ေပ်ာ့ေခြခ်င္လာသလိုခံစားလိုက္ရသည္။အကယ္၍ဒီလူငယ္ေလးသာသူမကိုသတ္ခ်င္ရင္သူမခုခံနိုင္လိမ့္မည္မထင္ေခ်။
သူမရဲ႕ျဖစ္တည္မႈေပၚေပါက္သြားသည္ကိုသိကတည္းကလီဟြားမွာသစ္ပင္ေနာက္ကေနေရွ႕ထြက္လာသည္။ရဲ႕ခ်င္ကသူမထက္ေခါင္းတစ္လုံးစာေလာက္အရပ္ပိုျမင့္သည္။သူ႕ရဲ႕အားကိုးခ်င္စရာေကာင္းသည့္ဟန္ပန္ႏွင့္ျမင့္ျမင့္သြယ္သြယ္အရပ္အေမာင္းကိုအနီးကပ္ျမင္သည့္အခါလီဟြားမွာပိုမိုအ႐ူးအမူးျဖစ္လာသလိုခံစားရျပန္သည္။
ဘယ္လိုေနေနျပဳစားနိုင္လြန္းတဲ့ေကာင္ေလးပါလား။
အမွန္ေတာ့ရဲ႕ခ်င္လီဟြားအနားသို႔ေလွ်ာက္လာရျခင္းမွာအေၾကာင္းအရင္းေတာ့ရွိသည္။၎ကလီဟြား၏ဦးေခါင္းထက္မွာေျမာလြင့္ေနသည္ခရမ္းေရာင္စာတန္းေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။
"အမ်ိဳးသမီးဗီလိန္"ဟူသည့္စာတန္းမွာရဲ႕ခ်င္၏အာ႐ုံကိုအျပည့္အဝဖမ္းစားသြားသည္။
ထိုခရမ္းေရာင္စာတန္း၏အရွိန္အဝါမွာသူဟိုတစ္ေခါက္တုန္းကေတြ႕ခဲ့တဲ့ဗီလိန္big bossႀကီးရဲ႕အရွိန္အဝါနဲ႕ႏွိုင္းယွဥ္မရေပမယ့္သူမကဗီလိန္တစ္ဦးျဖစ္ရန္ကံၾကမၼာဖန္လာခဲ့ၿပီးသားပင္ျဖစ္သည္။
"ဟို...ဟို....ရွင္ကဘယ္သူလဲဟင္...."
လီဟြားရဲ႕မ်က္ႏွာလွလွေလးမွာနီရဲတြတ္ေနၿပီးရဲ႕ခ်င္ကိုမွင္သပ္စြာေငးေမာလ်က္ေမးလိုက္မိသည္။ဒီလူငယ္၏ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့သည့္မ်က္ႏွာေသပုံစံကေတာင္ေသလုမတတ္စြဲေဆာင္နိုင္၏။
ရဲ႕ခ်င္၏အသံထြက္လာျခင္းမရွိေသးခင္ေလးမွာပဲသူမရဲ႕ေနာက္ေက်ာဘက္ကေနအေလာတႀကီးေခၚသံတစ္သံကိုၾကားလိုက္ရသည္။
"ရဲ႕ခ်င္...."
လီဟြားအေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့စူးရဲသည့္နက္ျပာေရာင္မ်က္ဝန္းေတြျဖင့္သူတို႔ႏွစ္ဦးကိုျပင္းျပင္းထန္ထန္စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ကိုလူေခ်ာအားျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။တစ္မူထူးျခားသည့္နက္ျပာေရာင္ဆံပင္နဲ႕မ်က္လုံးေတြအျပင္နတ္ဘုရားလို႐ုပ္ရည္ကိုျမင္႐ုံႏွင့္တင္ထိုလူေခ်ာမွာရဲ႕လင္းဝူျဖစ္ေၾကာင္းသူမခန့္မွန္းလိုက္နိုင္သည္။
ရဲ႕လင္းဝူမွာဒီေလာက္ထိေခ်ာေမာမွန္းသူမတကယ္မထင္ထားခဲ့ေပ။ဒါေပမယ့္သူမကသူ႕ရဲ႕ေခ်ာေမာခန့္ညားမႈ႕ကိုအံ့အားသင့္သြား႐ုံသာျဖစ္ၿပီးသူမစိတ္ဝင္စားသည္ကရဲ႕လင္းဝူေခၚလိုက္သည့္နာမည္ကိုသာျဖစ္သည္။
ရဲ႕ခ်င္....
ရဲ႕မိသားစုကရဲ႕ခ်င္.....
ေနစမ္းပါဦး...ဒါကငယ္ငယ္တုန္းကရဲ႕လင္းဝူကိုအနိုင္က်င့္ေနက်ကေလးပိစိမဟုတ္လား။
လီဟြား၏စြံ႕အသြားမႈကိုရဲ႕ခ်င္၏အသံကအတည္ျပဳေပးလိုက္သည္။
"ေကာ..."
ရဲ႕ခ်င္၏အသံကိုၾကားသည့္အခါတြင္ရဲ႕လင္းဝူ၏တင္းမာေနသည့္အၾကည့္မွာခ်က္ခ်င္းေပ်ာ့ေျပာင္းသြားၿပီးနားဖ်ားေတြကိုနီရဲလာေစသည္။သို႔ေသာ္လီဟြာ၏ရဲ႕ခ်င္အေပၚမ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းစြဲလမ္းသည့္အမူအရာျဖင့္ေငးေမာမႈကိုေတြ႕သည့္အခါတြင္သူေဒါသတႀကီးအံႀကိတ္လိုက္မိသည္။
သူပွနျရောကျရောကျခငြျးသူ့အမဖွေဈသူရဲ့လီဟှားအလညျရောကျလာတာနဲ့ဥယြာဥျထဲလြှောကျပတျကွညျ့နတေယျဟူသောစကားကသူ့ကိုဘယျလောကျတောငျပွာသှားစလေညျးဆိုတာသူကိုယျတိုငျသာသိသညျ။သခြောပေါကျသူဂရုစိုကျတဲ့တဈခှနျးတညျးသောအရာမှာလီဟှားဥယြာဥျထဲလြှောကျပတျကွညျ့နတေယျဟူသောအဓိပ်ပါယျသာဖွဈသညျ။
ရဲ႕ခ်င္ကဥယ်ာဥ္ထဲမွာအၿမဲတမ္းစာဖတ္ေနတတ္မွန္းသူသိသည္။ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပါတ္ေလာက္တုန္းကရဲ႕သခင္ႀကီးကိုယ္တိုင္စာၾကည့္တိုက္ကိုအၿပီးျပဳျပင္ၿပီးစီးေစခဲ့တာေၾကာင့္ထိုကတည္းကရဲ႕ခ်င္ဟာသူ႕ရဲ႕အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုထိုေနရာ၌သာကုန္ဆုံးေစခဲ့၏။
သူ႕ရဲ႕ညီေလးဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ဆြဲေဆာင္မႈရွိၿပီးလွပမွန္းသူလုံးဝသိသည္။လီဟြားသာရဲ႕ခ်င္ကိုျမင္ေတြ႕ခဲ့ရင္....
သူဆက္ေတာင္မေတြးနိုင္ေတာ့ေပ။ရဲ႕ခ်င္ကိုသူ႕ရင္ခြင္၊သူ႕အၾကည့္ေအာက္ကေနတစ္စုံတစ္ေယာက္ကဆြဲထုတ္သြားမည္ကိုသူေသလုေအာင္ေၾကာက္သည္။ယခုရက္ပိုင္းအတြင္းရဲ႕ခ်င္၏တစ္ျခားၿမိဳ႕မွာတစ္ေယာက္တည္းေက်ာင္းသြားတတ္မည္ဆိုေသာအိပ္မက္ဆိုးႀကီးေၾကာင့္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ထိတ္လန့္တုန္လႈပ္ေနရလဲဆိုတာသူကိုယ္တိုင္သာသိေပသည္။
ယခုလည္းထင္သည့္အတိုင္းပင္။ဒီမိန္းမကသူ႕ဆီကေနသူ႕ရဲ႕,ရဲ႕ခ်င္ေလးကိုဆြဲထုတ္ခ်င္ေနျပန္သည္။
ဒီမိန္းမဟုဆိုၫႊန္းလိုက္သူမွာသူ႕ရဲ႕ငယ္သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးျဖစ္ေၾကာင္းကိုရဲ႕လင္းဝူဟာလုံးလုံးႀကီးေမ့ျပစ္လိုက္ေလသည္။
"နင္....နင္ကရဲ႕လင္းဝူရဲ႕ညီလား...."
လီဟြားကရဲ႕ခ်င္၏မ်က္ႏွာကိုမ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းစိုက္ၾကည့္ရင္းဆိုသည္။သူမငယ္ငယ္တုန္းကသူမသူငယ္ခ်င္းကိုအၿမဲတမ္းအေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာႏွိပ္စက္တတ္သူအႏွီးေကာင္ငယ္ေလးကိုတစ္စက္မွၾကည့္မရခဲ့ပါေခ်။အထူးသျဖင့္သူမရဲ႕အခ်စ္ဦးျဖစ္လာခဲ့မည့္အေၾကာင္းကိုပိုလို႔ေတာင္မေတြးမိေသးသည္။
ရဲ႕ခ်င္ကလူႏွစ္ဦးရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႕အေတြးေတြကိုဂ႐ုမစိုက္စြာတစ္ခ်က္ၾကည့္၍ရဲ႕လင္းဝူအားစိုက္ၾကည့္ကာေျပာလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္...."
"ေန.....မင္းဘယ္သြားမွာလဲ....စာဆက္မဖတ္ေတာ့ဘူးလား...."
"ကြၽန္ေတာ္အခန္းထဲမွာပဲသြားဖတ္ေတာ့မယ္"
သူ႕လက္ထဲကစာအုပ္ကိုၫႊန္ျပရင္းရဲ႕ခ်င္ကလူႏွစ္ဦးအေရွ႕မွထြက္ခြာသြားသည္။ရဲ႕လင္းဝူကထူးဆန္းသည့္ခံစားခ်က္ေတြျပည့္ႏွက္ေနေသာအၾကည့္ျဖင့္ရဲ႕ခ်င္၏ေနာက္ေက်ာကိုစိုက္ၾကည့္ေနရင္းလီဟြားကိုခ်က္ခ်င္းသတိရသြားသည္။သူထင္သည့္အတိုင္းပင္သူမကရဲ႕ခ်င္၏ေနာက္ေက်ာအားခံစားခ်က္အျပည့္ျဖင့္စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။
ရဲ႕လင္းဝူ၏ေဖာ္ေ႐ြမႈမရွိ၊ ခက္ထန္သည့္အၾကည့္ကိုသတိထားမိသြားသည့္ လီဟြားဟာ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာခ်ိဳေသြး၍ ၿပဳံးရယ္လိုက္သည္။ လီဟြားကိုေမာင္းထုတ္ဖို႔ရန္ ပါးစပ္ဟလိုက္သည့္ ရဲ႕လင္းဝူဟာ သူပါးစပ္ကထြက္က်လာသည့္ အဓိပ္ပါယ်ကိုကြားသည့်အခါတွင် လုံးဝေတာင့္ခဲသြား၏။
"ခဲအို...."
ရဲ႕လင္းဝူ : "....."
ရဲ႕လင္းဝူ၏အရွိန္စယူလာသည့္ေဒါသတရားကိုသတိမထားမိေသးသည့္လီဟြားမွာသူ႕ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကိုစတင္ေျပာဆိုလာခဲ့သည္။
"နင္ကအခုခ်ိန္ကစၿပီးငါ့ရဲ႕ခဲအိုပဲ....ငါနင့္ရဲ႕ညီေလးကိုရေအာင္ယူၿပီးနင္တို႔မိသားစုထဲဝင္ဖို႔ငါဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီ"
"ထြက္သြား!!!!"
ဤသို႔ျဖင့္အစပ်ိဳးေကာင္းသူလီဟြားမွာရဲ႕လင္းဝူေကာင္းမႈေၾကာင့္ရဲ႕အိမ္ေတာ္အတြင္းကေနကန္ထုတ္ျခင္းခံလိုက္ရေလေတာ့သည္။
__________________________________________________________
ျပဇာတ္တို။
စာေရးသူ : "အရင္ဆုံးအေရးႀကီးဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ခံစားခ်က္အေထြေထြကိုၾကည့္ၾကရေအာင္"
ျမင့္ျမတ္သားရဲ : "meow....ငါကသခင့္ရဲ႕first kissကိုရသြားတာကြ....meow...meow...."(ေၾကာင္ရယ္သံျဖင့္)
ရဲ႕လင္းဝူ : (ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ငုတ္တုတ္ထိုင္လ်က္စိတ္ထိခိုက္စြာစက္ဝိုင္းဆြဲေနသည္။) "ငါကသူ႕ရဲ႕အသားေလးေတြကိုထိေတာင္မထိရေသးဘူး....ဝူး...ဝူး...."
နာမည္မေပၚေသးသည့္ဗီလိန္ : "ငါဒီေၾကာင္ကိုသတ္ခ်င္ေနၿပီ!!!အား!!!!!"
တစ္ျခားမေပၚေသးသည့္အဓိကဇာတ္ေကာင္မ်ား : (လက္နက္အသီးသီးဆြဲထုတ္လိုက္ၾကသည္)
ငါတို႔'ေၾကာင္'ႏွိမ္ႏွင္းေရးအဖြဲ႕တည္ေထာင္ရေအာင္။
လီဟြား : "ခဲအို...ခဲအို....ငါ့ရဲ႕ခင္ပြန္းေလာင္းေလးေရာဟင္...."
ရဲ႕လင္းဝူ : "ထြက္သြား!!!!!"
ဘာဆိုဘာမွမသိသည့္ရဲ႕ခ်င္ : "....."
ငါဝတၳဳသြားဖတ္ေတာ့မယ္။
******************************************************