545
#کوازار
#۵۴۵
نمیدونستم باید دنبال چه شخصی باشم.
با چه چهره ای .
توی گوی ها چهره اکوان ها رو دیده بودم
اما نمیدونستم کدوم یکی از اونها تو این مختصات قرار داره.
یا بخاطر صاعقه
چه اتفاقی براش افتاده
به گوشیم نگاه کردم
درست بالای مختصات اون نقطه بودم
یه ساختمون دو طبقه بود.
قدیمی و شلوغ
رو پشت بوم ساختمون وسایل شکسته و زنگ زده زیادی بود .
بین انبوه وسایل ایستادم و به اطراف نگاه کردم
کی اینهمه آهن داغون رو اینجا جمع کرده؟
چه کاربردی براش داره؟
به سمت در زنگ زده راه پله رفتم
اما قبل در ایستادم
ساتی ...
لعنتی ...
میخوای از در بری تو؟
مثل یه آدم عادی؟
آهی کشیدم و نفسم رو خسته بیرون دادم
دستم رو گذاشتم رو دیوار کنار در
وقتی سام پیشم نیست
انگار یادم میره چه قدرت هایی دارم
چشم اام رو بستم و ریشه های نقره ایم رو حس کردم
از داخل دیوار نرم شرول به حرکت کردن و انگار خودم بودم کا در حال عبور بودم
از پاگرد اول رد شدم و به سمت در زهوار در رفته اون طبقه حرکت کردم.از زیر در گذشتم و از کف خونه وارد شدم
خونه خاک گرفته بود
مخروبه
خالی
اتاق ها با وسایل قدیمی غرق خاک بود
از کف آشپزخونه خاک گرفته عبور کردم و از سقف وارد طبقه پائین شدم
اینجا ام دست کمی از طبقه بالا نداشت
اما کف زمین خیلی خاک گرفته نبود و این یعنی اینجا زندگی جریان داشت
از آشپزتونه به سمت نشیمن رفتم
نشیمن چک کردم و به سمت اتاق خواب رفتم
از رو سقف دیدم که یه اکوان با بال های سیاه روی تخت افتاده
بین بال هاش رد صاعقه مونده بود زنده بود
اما درد داشت
صورتش رو نمیدیدم
ریشه هام از رو دیوار پائین رفتن
به کف زمین رسیدن و از پای اون اکوان شروع کردن
تو کسری از ثانیه کل وجودش رو ریشه های نقره ای من در بر گرفت و بال های سیاه محو شد
ریشه هام عقب گرد کردن و یه مرد ..
بدون بال های سیاه و ...
بدون دست های گداخته ...
با سر در گمی از روی تخت بلند شد
لبخند زدم
ماموریت اول تمام شد
خواستم بال هام رو باز کنم برای پرواز
اما...
سرم گیج رفت
دستم از دیوار جدا شد و عقب عقب رفتم
تو سرم انگار آشوب بود
قدرتم یهو تحلیل رفته بود
یادم نبود این تبدیل قدرت زیادی از من میگیره
به عقب داشتم می افتادن که یه نفر ...
از پشت منو گرفت
ته مونده قدرتم بود
اما این دلیل نمیشد باهاش نجنگم
چرخیدم تا بهش حمله کنم