فراز و نشیب قدرت سیاه | سوران اولسون

 در اکران ۵۴ فیلم-جستار فیلمساز سوئدی را درباره‌ی جنبش اعتراضی سیاهان در آمریکا دیدیم. 

نوار میکس قدرت سیاه از سال ۱۹۶۷ آغاز می‌شود، زمانی که استوکلی کارمایکل مرحله‌ی بعدی مبارزات سیاهان را پس از جنبش عدم خشونت مارتین لوتر کینگ تبیین می‌کند. «قدرت سیاه» جایگزین مقاومت منفعلانه می‌شود تا اجتماع سیاهان به توان و نیروی اجتماعی درون خود اتکا کند. در سال ۶۸ با ترورهای متعددی که صورت می‌گیرد، «سنگ‌ها از دهانه‌ی غار کنار می‌روند» و درگیری به سطح خیابان‌ها کشیده می‌شود. پلنگ‌های سیاه سازمانی مسلح هستند که برای دفاع سیاهان در برابر خشونت سیستماتیک و پلیسی شکل می‌گیرند. این گروه همچنین برنامه‌های آموزشی و بهداشتی و حقوقی برای اجتماع سیاهان در سرتاسر آمریکا تشکیل می‌دهد. در ادامه برخی دادگاه های سیاسی، زندگی‌های روزمره، چهره‌های کلیدی مانند آنجلا دیویس، و کتابفروشی سیاهان را می‌بینیم. در این میان از رهبران قدرت سیاه و حزب پلنگ سیاه گرفته تا نوجوانان محله‌های فقیر نشین بر پرده ظاهر می‌شوند، در حالی که بسیاری اوقات رهبران در حال گذران زندگی روزمره‌ی خود تصویر می‌شوند، و نوجوانان محلی می‌توانند با زبان خود تحلیلی دقیق از مناسباتی که برای آنها فقر، محرومیت و تبعیض به همراه داشته ارائه دهند. 

مورد چشمگیر دیگر صبحانه‌های رایگان بود. تصویری که امروز از پلنگ‌های سیاه داریم، افرادی مسلح و چرم پوش با چهره‌ای مصمم و مبارزه جویانه است، در حالی که به گفته ی ادگار هوور رئیس وقت اف‌بی‌آی ، صبحانه‌های رایگان پلنگ‌های سیاه بزرگترین تهدید داخلی برای قدرت‌های مستقر بوده است. ایده به سادگی از ضرورت فیزیکی کودکان محله‌های سیاه شروع شد و به سرعت توانست جنبش را به سطحی ملی برساند.

همچنین فیلم بدون اینکه تصویری از امروز به آرشیو اضافه کند، صدای برخی از مبارزان آن زمان که هنوز فعالیت می‌کنند (مانند آنجلا دیویس، بابی سیل، کاترین کلیور و..) را به همراه برخی دیگر از سیاهان امروز که بیشتر فعالیت هنری رادیکال را دنبال می کنند ــ مانند طالب کویلی و کوئست لاوــ به تصاویر اضافه کرده است. 

اما در اوایل دهه‌ی هفتاد سیاست مقابله از بیرون جای خود را به فروپاشی درونی جنبش سیاهان می‌دهد. مواد مخدر به شکل سازمان یافته در میان آنها توزیع می‌شود، اسلحه‌های ارزان و دستی برای خلافکاری جایگزین سلاح‌هایی می‌شود که برای دفاع از اجتماع به کار می‌رفت، و در نهایت امکان برگزاری تظاهراتی با پانصد نفر نیز بعید به نظر می‌رسد. جنبش به چه اشکالی به حیات خود ادامه می‌دهد؟ موسیقی هیپ هاپ و دیترویت تا چه حد وارث این مبارزات است؟ ناسیونالیسم سیاه، و ناسیونالیسم آفریقا تا چه اندازه گرایشات انقلابی آن زمان را تحریف کرده اند؟ و تکلیف امروز که طرف مقابل «همان یک یا پنج درصد» تا این حد قوی‌تر شده، چیست؟ در پایان فیلم یادآور می شود که اگر کسی به وضعیت فعلی دنیا بنگرد چه بسا بگوید «نمی‌خواهم از خواب بیدار شوم، نمی‌خواهم از رختخوابم بیرون بیایم، زیرا ثروتمندان پولدارتر می شوند»، اما «فرصت خستگی نداریم، استراحت کن، به مسافرت برو، ولی اینجا بحث بر سر یک کار یک عمره است... ما باید درباره‌ی آن پنج یا یک درصدی که دنیا را در کنترل خود گرفته‌اند یک کاری انجام دهیم.. خیلی کارها باید انجام دهیم و کسی هم به آدم پاداش نمی‌دهد. مهم این است که وقتی پیر شدی و مردی دنیا برای بچه هایت جای بهتری شده باشد، و اگر خودت فرزندی نداشتی، دنیا برای دیگران بهتر شود».