32+1
•|پارت هشتم|•
- د..ددی
بلافاصله سرش رو به سمتم برگردوند و تیز نگاهم کرد، اخمش قلبم رو مچاله میکرد
- چی باعث شده فکر کنی هنوز میتونی اینطوری صدام کنی؟
از سردی صداش لرزیدم، تنم یخ زد...
- معذ..معذرت می..خوام.
چیزی نگفت و فقط نیشخند زد، خدایا چانیولِ مهربون من که لبخند هاش دلم رو میلرزوند کجاست؟ چه بلایی سرش اورده بودم؟
میتونستم ببینم که منتظرِ حرف رو بزنم و زودتر شرم رو کم کنم! کلافگیش برام قابل لمس بود ... اره، من خائن بودم ولی، این دلیل نمیشد توی این مدت به چان کم توجهیکرده باشم، من تمام حالت های مرد قدبلند رو به روم رو میشناختم و میدونستم حالا که مدت طولانی توی چشم هام خیره نمیشه و مدام لبهاش رو زبون میکشه و باپاهاش روی کفپوش ضرب گرفته یعنی عمیقا کلافه‌اس و ترجیح میده زودتر فرار کنه تا بخواد بمونه و بهم گوش کنه!
دست های یخ زده‌ام رو مشت کرده بودم و محکم بهم فشار میدادم، حتی نمیدونستم چطوری باید شروع کنم.
- یه فرصت...
لرزون با صدای اهسته‌ای گفتم و چانیول بدون لحظه‌ای مکث از جا بلند شد و من بی اراده قدمی عقب پریدم!
- چی گفتی؟
با نیشخند واضحی پرسید و قلب من بیشتر و بیشتر گوشه‌ی تاریک سینه‌ام کز کرد!
مثل مجسمه‌ی بی‌جونی بی حرکت ایستاده بودم، چانیول با قدم های بلندش دورم چرخید و دقیقا پشت سرم ایستاد، نزدیک بود، خیلی نزدیک و این فاصله، من رو تامرز جنون میبرد ... نفس هاش پشت گردم میخورد و تنم رو مور مور میکرد
سرش از سمت گردنم جلو اومد و لبهاش دقیقا یکسانتی لاله‌ی گوشم متوقف شدن، نفسم بین راه گیر کرد ... کاش میفهمید این فاصله‌ی نزدیک بدون اینکه حتی گوشه‌یانگشتش بهم بخوره، بدترین شکنجه‌ی دنیاس!
- تکرارش کن.
لحن دستوریش باعث شد فرو ریختن قلبم رو حس کنم ... چشم هام رو بستم.
- یه.. یه فرصت... فقط یه فرصت بهم بده
خشک خندید، از اون خنده هایی که میدونی به خوش خیالیت خندیده!
- فرصت؟
ترس رو میشد از تک تک رفتارم خوند، اشفته بودم ... به سمتش برگشتم، نگاه درمونده‌ام سریع بین چشم های خونسردش جابجا میشد
- ازت خواهش میکنم، ناامیدت نمیکنم، قسم‌میخورم!
قدمی عقب رفت، ابرو هاش رو بالا انداخت و دست هاش رو روی سینه‌ی پهنش قفل کرد، نگاهی به سر تا پام انداخت و من ذوب شدم
- که فرصت میخوای!؟... اگه بهت فرصت بدم میشه سی و دومین فرصتت بکهیون! ... مچ سی و دومین خیانتت رو گرفتم، منِ احمق سی و یک بار نفهمیدم پسری کهباهامه دقیقا روز قبلش با یکی دیگه خوابیده! ، یعنی تو سی و یک بار فرصت داشتی پشیمون بشی و نشدی! حالا ازم فرصت میخوای؟
حرف هاش تلخ بودن و حقیقت ... با چه رویی جلوش ایستاده بودم و درخواست فرصت میکردم؟ ... اگه خودم بودم فرصت میدادم؟ فکر نمیکنم!
اما نمیتونستم عقب بکشم، من پشیمون بودم! ناامیدش نمیکردم
- لطفا...
- روی چه حسابی باید فرصت بدم؟
جمله‌ی "دوستت دارم" تا نوک زبونم اومد ولی قورتش دادم ... نمیتونستم حدس بزنم ممکنه چه واکنشی نشون بده و این من رو میترسوند!
سکوتم رو که دید خودش ادامه داد:
- انگار چیزی نداری قانعم کنی! ... ولی خب از اونجایی که دل‌رحمم شاید بتونم برات یه کاری بکنم! ... فرصت میخوای؟ باشه! صبر کن سی و دو بار با بقیه بخوابم،برای سی و سومین بار ... به پیشنهادت فکر میکنم!
خشکم زد، قلبم از حرکت ایستاد... سی و دو بار؟ یعنی صبر میکردم سی و دو بار با بقیه باشه؟ اون هم درست جلوی چشم هام؟ ... قصد کشتنم رو داشت نه؟ وتبریک! داشت موفق میشد!
در حقیقت من هیچ حقی برای مخالفت نداشتم، واضح اعلام کرده بود دیگه به هم ربطی نداریم، مستقیم گفته بود من رو نمیخواد ... من باید چیکار میکردم؟
چشم هام جوشید، چونه‌ام لرزید ... میدیدم نگاهش با بی قراری توی چشم های سرخ و پُر شده‌ام میچرخه، اونم بی‌طاقت شده بود یا من داشتم توهم میزدم؟
دلم میخواست داد بزنم:
- "چطور میتونی این کار رو با من بکنی؟"
ولی میترسیدم در جوابم فریاد بکشه:
- "تو چطور تونستی همچین کاری با من بکنـــی؟"
بلاخره حصار چشم هام در هم شکست و اولین اشک، روی گونه‌ام سر خورد، انگار تنم منتظر همین واکنش بود چون اشک های بعدی با سرعت بیشتری روونه‌ی صورتمشدن.
فقط تونستم اهسته لب بزنم
- این کار رو باهام نکن...
لبخند کنج لبهاش بود، یه لبخند تلخ... انقدر تلخ که زهرش تا عمق وجودم نفوذ کرد.
به سمتم اومد و نزدیکم ایستاد، قد بلندش باعث شد سرم رو بالا بگیرم تا بتونم صورتش رو ببینم. دستش بالا اومد و من از فکر سیلی لرزیدم! اما تکون نخوردم فقطچشم هام رو بستم، حقم بود! ... حتی اگه زیر مشت و لگد لهم میکرد، باز حقم بود!
اما ... دستش به نرمی روی صورت خیسم نشست و انگشت شستش زیر چشم هام کشیده شد تا رد اشک ها رو پاک کنه ولی فایده نداشت! اشک ها باز پایین میریختنو یه رد تازه روی صورتم بجا میذاشتن!
با بهت چشم هام رو باز کردم، صورتش فاصله کمی باهام داشت...
- ارزش رابطمون رو ندونستی بکهیون، ارزش علاقه‌ای که بهت داشتم رو نفهمیدی!
میخکوب شدم ... علاقه؟ ... چانیول دوستم داشت؟... و جواب این بود:
" اره، داشت ... ولی داشت!" این فعل برای گذشته بود!
- برات کم بودم؟ باید به خودم میگفتی، نه اینکه جور دیگه‌ای نبودنم رو تلافی کنی! مگه قرارمون همین نبود؟ قرار نبود مال من باشی؟ قرار نبود فقط با من باشی؟ ... خرابش کردی! اعتماد پُلی بود بین من و تو، پلی که "ما" بودنمون رو با ارزش میکرد ... بدجور شکستیش بکهیون! جوری شکستیش که ما تجزیه شده به دوتا "منِ " بیارزش! ... پلِ شکسته شده ی اعتماد، به این سادگی ها جوش نمیخوره!
انگشت شستش پایین تر اومد و محو روی لب پایینم کشیده شد، تنم گر گرفت.
کلماتش نفسم رو میبریدن، من قرار بود مال چانیول باشم، قرار بود فقط با چانیول باشم، ... اما چیکار کردم؟ خودم رو به حراج گذاشتم! خودم رو به چی فروخته بودم؟به سکس؟! فاک! لعنت به روز هایی که کار های گند من رقم زده بودن!
دستش رو پس کشید و حس من مثل کسی بود که از بلندی سقوط کرده!
- برو ...
و من میدونستم این "برو" یعنی فرصت دیگه‌ای در کار نیست!
چشمه‌ی اشکم خشک نمیشد، دلدردم لحظه‌ای شدت گرفت اما سعی کردم نشون ندم، کاش فقط یه راهی جلوم میذاشت، چرا تمام راه های پیش روم به بنبستمیرسیدن؟ چرا راهی نبود که من رو به چان برسونه؟
لبهام میلرزید
- میگی من رو نمیخوای ... باشه باور میکنم، ولی بذار تشکر کنم! ممنون بجای فرستادن رانندت، هربار که مست میشم شخصا میای دنبالم، بغلم میکنی و من روبرمیگردونی خونه!
و حالا چانیول بود که نمیتونست چیزی بگه، یا شاید هم نمیخواست چیزی بگه! ... من برای ناامید نشدن به تار مویی چنگ زده بودم تا سقوط نکنم، ... میخواستم بهخودم دلگرمی بدم، به خودم امید بدم که هنوز کاملا ازم نبریده، ازم متنفر نشده، فقط دلخوره، عصبیه، ازرده‌اس، درمونده‌اس... درست مثل خودم! ... وگرنه میتونستاصلا به بیرون موندم اهمیت نده یا نهایتش راننده‌اش رو برای رسوندنم بفرسته!
- برو ... زیاد داری خیال بافی میکنی!
با چشم های اشکیم نگاهش کردم، نمیتونست تنها ذره‌ی باقی مونده‌ی امید رو هم ازم بگیره ... باور نمیکردم!
***
@lg_family_bt🏳️🌈