301
حسن درویش‌پور
آیا ممکن هَست؟
ــــــــــــــــــــــ
آیا چنین احتمالی وجود دارد که روزی در میان بزرگ‌ترین مقام مرجع تقلید شیعیان ایران، مرد خردمند صلح‌جو، چشم‌اندازنگر و با وجدانی پیدا شود و با دسته گلی وارد سرزمین «خاوران» گردد و شبیه‌ی همان کاری را که صدراعظم پیشین آلمان زنده یاد «ویلی برانت» ۵۰ سال پیش در چنین روزی [۷ دسامبر۱۹۷۰] در مقابل بنای یاد بود قیام‌کنندگان یهودی «گتوی ورشو» کرده بود؛ زانو بزند و با چشمانی اشک‌بار بگوید: روحانیت ایران برای همیشه شرمنده و منزجر است از اعمال جنایت‌کارانه‌ی خمینی و حکومت اسلامی؟
به‌دنبال پرسش بالا، یک نکته‌ی مهم تاریخی را نیز با تأکید یادآوری کنم که: زانوزدن ویلی برانت در ورشو در چنین روزی [۷ دسامبر۱۹۷۰]، از منظر سیاسی به نمادی تاریخی و بی‌بدیل در پذیرش مسئولیت اعمال جنایت‌کارانه در جهان بدل شده است. به زبانی دیگر، اگرچه هم در فرهنگ ایرانی و هم در فرهنگ باصطلاح آقامنشی و طلبکارانه روحانیت، عمل زانوزدن را، به‌معنای بردگی و رفتاری تحقیرآمیز تعبیر می‌کنند ولی، در برابر جنایاتی بی‌شماری که روحانیت ایران در طول ۴۲ سال گذشته انجام داده‌اند؛ راهی غیر از زانوزدن بالاترین مقام روحانیت و پذیرش مسئولیت جنایت در قبال زندگان و مردگان وجود ندارد. تنها با چنین رفتاری‌ست که می‌توان جلوی خون‌ریزی‌ها و کشتارهای آینده را گرفت!