#1
Sina tahmasbiموضوع این نظر سنجی در‌واقع میخواد نشون بده که ما در چه حدی میتونیم بدون آسیب زدن به دیگران(که این دیگران میتونه شامل کسانی بشه که خارج از مرز های جغرافیایی ما هستن) جهت زندگی اجتماعی و اهدافمونو تعیین کنیم.
تقریبا نیمی از کسانی که تا این لحظه نظرشونو گفتن به این اعتقاد دارن که "رسیدن" مهمه و میشه از "طریقه ی رسیدن" به هدف چشم پوشی کرد.
بیاین اینجوری به موضوع نگاه کنیم که فراتر از تصمیم گیری های روزانه و برای یه تصمیم گیری مهم و فراگیر بین دوراهی اخلاق و خواسته هاتون قرار بگیرین و یا در مواقعی شما قدرت تصمیم گیری در این مورد رو ندارین و صرفا یه شخصی هستین که میتونه جبهه ی خودشو مشخص کنه.حالا یه مثال بزنم در این مورد:(رونوشت از کتاب: The New World Disorder: Reflections of (a European
"در بحبوحه ی درگیری بین امریکا و عراق در اوایل سال 2003 در بین اروپاییان مجادله ای پرشور درگرفت که در آن دیدگاهای سازش ناپذیر عرضه میشد،هرچند طرفین مجادله به اندیشه های یکسانی توسل میجستند:نظم دموکراتیک و حقوق بشر،به نظر میرسید که بخش بزرگی از جمعیت اروپا در دوسوی این نگرش کاملا متمایز گیر آمدند:محکومیت جنگ عراق_دیکتاتوری صدام حسین،تاثیر جنگ عبارت بود از پایان آن دیکتاتوری.آیا بدون این که دچار تناقض شویم میتوانیم هم زمان از هر دو موضع حمایت کنیم؟آیا میبایست از یکی از مواضع چشم پوشی کرد،در این صورت از کدام یک؟"
اینجا ما نمونه ی یک جبهه گیری اجتماعیو میبینیم که دوراهی مشخصی بین اخلاقیات و منطق به وجود میاره،از این دوراهیا کم پیش نمیاد تو برنامه ی روزمره و بلند مدت ما و حالا سوال پیش میاد که واقعا کدومش؟آسیب دیدن یه گروه بزرگ یا اقلیتی کوچیک و یا حتی یک نفر بخاطر پیشرفت و ایجاد آرامش و هزاران رویای آرمانی دیگه یا راکد موندن و دخالت نکردن تو همچین تصمیم گیری هایی؟
تعیین مقدار بهایی که میتونیم برای یک "هدف مشخص"بپردازیم باید یه سرحدی داشته باشه،به زبون ساده تر ما نمیتونیم بخاطر اینکه یک دستاورد احتمالی خیلی خیلی بزرگ حساب میشه بهای اجتماعی خیلی خیلی زیادی برای اون بپردازیم
،در واقع این سرحد مرز بین اخلاقیات و منطق رو مشخص میکنه
با این دیدگاه سرنوشت تصمیم گیری هایی مثل موضوعی که بالاتر بهش پرداختیم چی میشه؟اجازه بدیم که یه دیکتاتور به جنایت هاش ادامه بده صرفا بخاطر اینکه برای مقابله باهاش قربانی های زیادی نیاز داریم؟
اینا به راه حل هایی میرسیم که شاید بازدهی کمتری داشته باشن ،فرسایشی باشن و یا مدت زمان بیشتری رو بطلبن ولی بهای انسانی که ما قراره بپردازیمو پایین میارن.
همیشه‌راه‌حلی وجود داره که اگه نمیتونه تخریب کنه حداقل مقدار کمتر تخریبو به دنبال داشته باشه.
و در آخر این تصمیم گیری به ما برمیگرده،انتخاب منطق بدون توجه به پیشامد و توجه کامل به هدف که معمولا سریع تر و راحت تره و یا انتخاب یک مسیر اخلاقی مشخص و توجه به بهایی که پرداخت میکنیم.
خوشحال میشم دیدگاهتون رو بشنوم :
https://t.me/BChatBot?start=sc-17549-nowq937
