09

ကျီဝိန် ချက်ချင်းသဘောမတူပဲ အိတ်သယ်ခိုင်းပြီး သေချာရေတွက်ဖို့ သားသတ်သမားကို တောင်းဆိုလိုက်တယ်။ အိတ်ထဲမှာ ကြီးမားသောအရိုးလေးခုသာရှိပေမဲ့ အရိုးအောက်တွင် နံရိုးအနည်းငယ်သာရှိနေရာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမမြင်ရပေ။

နံရိုးပေါ်ရှိ အသားများကို သန့်စင်ပြီး အရိုးများသာကျန်တော့သည်။

ကြည့်နေရင်းနဲ့ ကျီဝိန် ရဲ့ ဘုံဗိမာန်တွေ ခုန်ပေါက်သွားပြီး စိတ်ထဲမှာ တိတ်တိတ်လေး နောင်တရနေခဲ့တယ်။ ဒါက တကယ်ကို ဖြုန်းတီးတာပါပဲ။ နံရိုးတွေက နူးညံ့ပြီး ဟင်းချိုတွက် ပြုတ်သည်ဖြစ်စေ ငံပြာရည်နဲ့ ပြုတ်တာဖြစ်ဖြစ်အရမ်းကောင်းပါတယ်။

"ဒီဝက်နံရိုး အသားအားလုံးကို ဖယ်ပြီးပြီလား?" ကျီဝိန် တည်ငြိမ်ဟန်ဆောင်ကာ အရိုးများကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

"မဟုတ်ဘူး၊ ဒီနံရိုးအသားက ရွေးဖို့ အချိန်ယူရတုန်းပဲ၊ စျေးနှုန်းက သက်သာတယ်။ တစ်ပေါင်ကို ဆယ့်ငါးဆင့်ပဲရှိတယ်။" သားသတ်သမားက ထောင့်စွန်းက ပါးပါးလှီးဖြတ်ထားတဲ့ အသားအစုအဝေးကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး "နေ့တိုင်းရှိတယ် နောက်ဆုံး တစ်ခါတလေ ဆယ့်နှစ် ပြား ဆယ့်သုံး ပြားနဲ့ ရောင်းရတာ သနားစရာပဲ"

ကျီဝိန် ခေါင်းညိတ်ပြပြီး သူ့စိတ်ထဲအပြည့်အ၀ သဘောတူလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘာမှမပြောဘဲ ပိတ်ရက်များတွင် သားသတ်သမားအား ဖွင့်ချိန်ကို မေးမြန်းပြီး နောက်တစ်ကြိမ်တွင် နံရိုးပေါင်အနည်းငယ်နဲ့ ပါးပါးလှီးထားတဲ့အသားဝယ်ရန် အသားဆိုင်သို့ သွားဖို့စိတ်ကူးထားတယ်။

သားသတ်သမားနှင့် ဈေးညှိနှိုင်းပြီး အရိုးစုကို အိတ်ဖြင့်သယ်သွားရန်အတွက် ငွေခုနစ်ပြားကို အသုံးပြုခဲ့တယ်။ သူလှည်းပေါ်ပစ်တင်လိုက်တဲ့အခါ လျိုရီ့မျန် အံ့အားသင့်သွားပြီး အိတ်ကို မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင် ကျယ်ကျယ်သောမျက်လုံးများဖြင့် စိုက်ကြည့်နေရဲ့။

"အစ်ကိုကျီ၊ မင်းအသားဘယ်လောက်တောင်ဝယ်ခဲ့တာလဲ" အိတ်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး လျိုရီ့မျန် က အနည်းငယ်စိုးရိမ်သွားကာ ကျီဝိန် ပိုက်ဆံကို မဆင်မခြင်သုံးကာ နောက်ဆုံးရလာတဲ့ ပိုက်ဆံအားလုံးကို အသားအတွက် သုံးစွဲမှာကို စိုးရိမ်နေပါတယ်။

"မသိဘူး"

လျိုရီ့မျန် အံ့ဩသွားပြီး အနည်းငယ် စိုးရိမ်သွားကာ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး ကျီဝိန် နောက်တိတ်တဆိတ် လိုက်သွားခဲ့တယ်။

နှစ်ယောက်သား လမ်းလျှောက်လာရင်း လမ်းတစ်ဝက်မှာ ကျီဝိန် တစ်ခုခုမှားနေတာကို သတိထားမိလိုက်တယ် "ဘာလို့ စကားမပြောတာလဲ ပင်ပန်းနေလို့လား"

ကျီဝိန် ဂရုတစိုက်နဲ့ ယဉ်ကျေးနေပေခဲ့ ငါးရက်မျှသာရှိပြီး မူလပိုင်ရှင် ကျီဝိန်ကြောင့် လျိုရီ့မျန် အနည်းငယ် ကြောက်လန့်နေသေးကာ ချက်ချင်းပင် ခေါင်းယမ်းကာ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ် "ကျွန်တော် မပင်ပန်းပါဘူး။ အစ်ကိုကျီ၊ ငါတွန်းပေးပါစေ။"

ကျီဝိန် က ပြုံးပြီး "မင်း ခြေလက်သေးသေးလေးတွေနဲ့ မင်းစာပဲဆက်ရေးသင့်တယ်။ ကိုယ်ပဲအလုပ် လုပ်လိုက်မယ်"

"စာရေးတာ?" လျိုရီ့မျန် လန့်သွားတယ်။

သူ့အမေဆုံးပြီးကတည်းက ဘောပင်ကို မကိုင်မိဘူး။ နေ့တိုင်း မျက်လုံးဖွင့်ပြီး မျက်လုံးမှိတ်တဲ့အထိ အလုပ်လုပ်ရင်း စာရေးနည်းကို မေ့သွားခဲ့တယ်။

သူလမ်းမလျှောက်တာမြင်တော့ ကျီဝိန်းလည်းရပ်လိုက်တယ်။ လူငယ်လေးက ကြောင်တက်တက် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေတာကို မြင်လိုက်ရတော့ မပျော်နိုင်တော့ပေ လက်ညိုးအနည်းငယ်ကွေးကာ တောက်လိုက်ပြီး နဖူးပေါ်မှာ နီရဲနေသော အမှတ်အသားတစ်ခု ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။

"မင်းအသက် ဆယ့်ငါးနှစ်ပဲရှိသေးတယ်၊ စာကျက်သင့်တယ်။ စာကောင်းကောင်းမဖတ်တယ်ရင် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ၊ ဟင်းချက်ဖို့ ထင်းခုတ်ဖို့လား။" ကျီဝိန် သူ့ဗိုက်ကို ပွတ်လိုက်ပြီး "မြန်မြန်လျှောက် မနက်က စားတဲ့ ကန်စွန်းဥတွေ အစာကြေနေပြီ နေ့လည်စားဖို့ အိမ်ပြန်ကြစို့"

ကျီဝိန်က အရပ်ရှည်ပြီး အရပ်ရှည်ပြီး လျိုရီ့မျန်ထက် ခေါင်းတစ်လုံးနီးပါးမြင့်ပြီး ခြေတံလက်တံရှည်ကာ လမ်းလျှောက်မြန်တယ်။ သူ့ကို အမှီလိုက်ဖို့ လျိုရီ့မျန် အဆက်မပြတ် ပြေးလွှားနေခဲ့ရပြီး ဘာမှ စဉ်းစားရန် အချိန်မရှိပေ။

တလမ်းလုံး အရှိန်ပြင်းပြင်းတွန်းလာပြီး မွန်းတည့်အချိန်ကျမှ အိမ်ပြန်ရောက်တယ်။

ကျီဝိန် လျိုရီ့မျန်ကို တွန်းလှည်းသုတ်ခိုင်းပြီး အရိုးနဲ့ နံရိုးများကို ရေဆေးပြီး အပိုင်းပိုင်းဖြတ်လိုက်တယ်။ သံအိုးထဲ ရေတစ်ဝက်ထည့်ကာ ဂျင်းအတုံးများကိုထည့်ပြီး အိုးအဖုံးအုပ်လိုက်တက်။ ဂျုံမှုန့်တစ်ပေါင်လောက်သွန်လိုက်ပြီး ကြက်ဥတစ်လုံးခေါက်ကာ ဆားနဲ့ ရေထည့်ပြီး မုန့်ညက်ချောမွေ့တဲ့ထိနယ်ကာ ပွလာဖို့ သံဇလုံတစ်လုံးထဲ ထည့်လိုက်တယ်"

မနက်အိပ်ရာထကတည်းက ခုချိန်ထိကျီဝိန် မုန့်စိမ်းအများကြီးကို ဆုပ်နယ်နေခဲ့တယ်။ မူလပိုင်ရှင်ရဲ့ကောင်းမွန်သော ကိုယ်ကာယကြံ့ခိုင်မှုကြောင့် ဖြစ်စဉ်တစ်ခုလုံးကို လွတ်မြောက်ခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် အချိန်ကြာလာတော့ မောပန်းနွမ်းနယ်ပြီး လက်တွေ နည်းနည်းနာလာတယ်။

ကျီဝိန် လက်ဖက်ရည်အိုးထဲမှ ရေအေးတစ်ပန်းကန်ကို လောင်းချကာ ထိုင်ခုံပေါ်မှာ ထိုင်သောက်လိုက်တယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ် ပြေလျော့သွားတာနဲ့ တပြိုင်နက် သူ့အတွေးများလည်း အလိုအလျောက် လွင့်ပျံသွားကာ ဒီရှေးဟောင်း ခေတ်နောက်ကျတဲ့ ကမ္ဘာမှာ သူ့အရင်ဘဝက သူနှစ်သက်သော အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းကို ဘယ်လို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရမလဲကို စတွေးလာတယ်။

အချိုပွဲ အကြောင်းပြောရလျှင် အဲ့အရာက အလွန်ကိရိယာကို မှီခိုရတဲ့လုပ်ငန်းပါ။ မုန့်ဖုတ်တာကိုစိတ်ဝင်စားနေသရွေ့ ကိရိယာတန်ဆာပလာများအတွက် ပိုက်ဆံကုန်ခြင်းမှာ ဧကန်မလွဲပါပဲ။ မုန့်ဖုတ်သမားသည် ငွေဖြင့်လုပ်သည်ဟု ဆိုနိုင်ပါတယ်။

မုန့်ဖုတ်ကိရိယာ နှစ်မျိုးရှိတယ်၊ တစ်မျိုးက ဖုတ်လို့ကောင်းပေမယ့် ချက်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ ကျီဝိန် အရှက်ရစေသည့်အရာမှာ မီးဖိုနဲ့ မီးဖိုချောင်သုံးတွေမှာ plug-in ကိရိယာများ ပါပါတယ်။ တစ်ယောက်ယောက်ကို အခွံတွေလုပ်ခိုင်းရင်တောင် လျှပ်စစ်မီးမရှိတဲ့ပြဿနာကို မဖြေရှင်းနိုင်ဘူး။

ဒီကမ္ဘာကြီးမှာ သူ့ရဲ့လုပ်ငန်းဟောင်းကို ပြန်စချင်တယ်ဆိုရင် ထိပ်တန်းဦးစားပေးက မီးဖိုကို ဖြေရှင်းဖို့ပါပဲ။

မီးဖိုမရှိ၊ မုန့်လည်းမရှိ။

ကျီဝိန် ရုတ်တရက် ခေါင်းကိုက်လာတယ်။ အရင်ဘဝက မီးဖိုသည် ယွမ်ထောင်ဂဏန်းမှ သောင်းဂဏန်းအထိ ရှိတယ်။ နေရာတိုင်းမှာ ရနိုင်တယ်။ တစ်နေ့နေ့မှာ ဒီလိုဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ သူဘယ်လိုတွေးမိမှာလဲ။

ဖြေရှင်းဖို့နည်းတွေကို ပြောပြရရင်တော့ မရှိဘူး ထင်ပါတယ်။

ကျီဝိန် သူ့အရင်ဘ၀တုန်းက အနောက်တိုင်းမုန့်တွေကို လေ့လာရန် နိုင်ငံရပ်ခြားတွင် နှစ်ပေါင်းများစွာ နေခဲ့တယ်။ အိမ်လုပ်ပေါင်မုန့်မီးဖို အများအပြားကို မြင်ဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ အရင်က တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးတော့ ဒါက အောင်မြင်နိုင်လားဆိုတာ မေးခွန်းထုတ်စရာပါ။

သူတွေးနေတုန်း လှည်းကို သုတ်ပြီးသွားတဲ့ လျိုရီ့မျန် က အနံ့ခံကာ ဝင်လာခဲ့တယ်။ ကျီဝိန် ထိုင်ပြီး တစ်ခုခုကို တွေးနေတာကို မြင်တော့ သူက ချက်ချင်းပဲ အဝတ်စကို ဖယ်လိုက်ပြီး နောက်ကနေ တိုးတိုးလေး လှမ်းပြောလိုက်တယ် "အကိုကျီ၊ မင်းအတွက် ငါ နိုပ်ပေးပါရစေ။"

မူလပိုင်ရှင်က အပြင်မှာ ပင်ပန်းလာပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ လျိုရီ့မျန်ကို သူ့ပုခုံးနဲ့ ခြေထောက်တွေကို နှိပ်ခိုင်းတယ်။ မူလပိုင်ရှင်က လျိုရီ့မျန် ကိုအားနည်းတယ်လို့ထင်ကာ မကြိုက်ဘဲ အကြိမ်အနည်းငယ် ကြိမ်းမောင်းခဲ့ပြီးနောက် လျိုရီ့မျန် လျင်မြန်စွာ တိုးတက်လာခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ လက်မှုပညာသည် ဆန်လာပြီး မူလပိုင်ရှင်ရဲ့ ချီးကျူးမှုကိုရရှိခဲ့တယ်။

ကျီဝိန် သဘောတူတာကို မစောင့်ဘဲ လျိုရီ့မျန် လက်က ကျီဝိန် ပခုံးကို နှိပ်လိုက်တယ်။ သူကျောရိုးအနီးကို အားပြင်းပြင်းထန်ထန်နဲ့ ကျွမ်းကျင်စွာ အသုံးချလိုက်တယ်။ မနက်ကတည်းက မောပန်းနွမ်းနယ်နေတဲ့ ကျီဝိန်ဟာ သူ့ပခုံးနဲ့ကျောရိုးတို့မှာ အပူချိန်ကိုခံစားရပြီး သက်တောင့်သက်သာ ညည်းတွားလိုက်ကာ "မျန်မျန်၊ မင်း ဒါက တကယ်ကောင်းတဲ့ လက်ရာပဲ။"

အရင်ဘဝတုန်းက ကျီဝိန် ဟာ အနှိပ်ခံဖို့ spa ကိုသွားတိုင်း အနှိပ်သမားရဲ့ အရည်အချင်းက ဒီလိုပါပဲ။

လျိုရီ့မျန် မျက်နှာမှာ အနည်းငယ်ပူသလိုခံစားလိုက်ရပြီး အသံမထွက်ပေ။

မျန်မျန် က နာမည်ပြောင်ပါ။ သူ့အမေကလွဲရင် အဒေါ်ကျိုးပဲ သူ့ကို ဒီလိုခေါ်တာ။ မူလပိုင်ရှင်က သူ့ကို ဒီမှာ၊ဟိုတစ်ယောက် အများစုက ဒေါသထွက်ပြီး သူ့ကို လျိုရီ့မျန် လို့ခေါ်တာပါ။ အခု ကျီဝန်က မျန်မျန်လို့ ခေါ်တာကြောင့် အနည်းငယ် ရှက်သွားခဲ့တယ်။

ကျီဝိန်သည် နှိပ်နယ်ရမှာ အလွန်သက်တောင့်သက်သာရှိပြီး စောစောထ ထားတဲ့အတွက် သူ့မျက်ခွံများ တဖြည်းဖြည်းဆင်းလာပြီး ငိုက်မျဉ်းလာတယ်။ ခဏကြာတော့ ခေါင်းခါလိုက်ပြီး အိုးထဲမှာ တစ်ခုခု ပြုတ်ထားတာကို သတိရကာ ခွေးခြေမှ ခုန်ထလိုက်တယ်။