⌈🎮⌋
Endlessbblueبلافاصله بعد از پخش شدن صدای زنگ توی راهروها و کلاس ها، از روی صندلیش بلند شد. وسایلش رو داخل کیفش ریخت. بدون اینکه به تا شدن گوشه ی کتاب هاش اهمیت بده، زیپ کوله پشتیش رو به زور بست. با قدم های بلندی که بی شباهت به دویدن نبودن، به سمت خروجی کلاس رفت. از معلمش خداحافظی کرد و از کلاس خارج شد.
سعی کرد راهش رو از بین بقیه ی بچه ها باز کنه. همه با عجله به سمت لاکرهاشون می رفتن. وسایل مورد نیازشون رو بر می داشتن و همونطور که با دوست هاشون می گفتن و می خندیدن، از پله ها پایین می رفتن.
سهون هم همون راه رو طی می کرد. دلش می خواست راهرو کمی خلوت تر می بود تا بتونه بدوه. می خواست هر چه سریع تر پله ها رو تا زیرزمین مدرسه طی کنه و به محل مورد نظرش برسه. جایی که تمام روز برای بودن درش انتظار می کشید.
بالاخره، از بین جمعیت رد شد. منتظر موند تا همه‌شون به سمت خروجی مدرسه یا کتابخانه برن. به دیوار کنار راه پله تکیه داد. بعد از چند لحظه مکث، وقتی مطمئن شد کسی نگاهش نمی کنه، به آرومی از پله ها پایین رفت.
اجازه ی حضور در زیرزمین رو قبلا از مدیر مدرسه گرفته بود. به بهانه ی اینکه نمیتونه توی کتابخانه درس بخونه و وقتی پیش بقیه ی بچه هاست حواسش پرت میشه.
اون مرد بهش گفته بود اشکالی نداره اگه توی زیرزمین یا حیاط درس بخونه و حتی کلید یکی از اتاق های خالی طبقه ی پایین رو هم به شداده بود. دقیقا همون چیزی که سهون بهش احتیاج داشت.
نه اینکه اون پسر درس خونی نباشه یا بخواد مطالعه کردن رو بپیچونه؛ اتفاقا، سهون همیشه رتبه ی اول رو بین هم سن و سال هاش داشت. فقط از وقتی که موقع بازی کردن با کامپیوتر، با کسی دوست شده بود، کمتر به درس اهمیت می داد و به سختی خودش رو مجبور می کرد تا مطالعه کنه. انگار تمام وجودش می خواست که پای کامپیوتر بشینه و با شخصی که تا به حال حتی صداش رو هم نشنیده، گیم بازی کنه.
وقتی به اتاق مورد نظرش رسید، بلافاصله در رو باز کرد. وارد فضای تاریک شد. کلید برقی که جاش رو حفظ شده بود، لمس کرد و چراغ ها روشن شدن. برای جلوگیری از هرگونه مزاحمتی، چه موقع درس خوندنش و چه موقع گیم زدن، در رو قفل کرد.
کیفش رو روی مبل بزرگی که اونجا بود، انداخت. چند تا از کتاب هاش رو روی میز تحریر انتهای اتاق پهن کرد تا کسی بهش شک نکنه.
خودش رو محکم روی مبل انداخت. عینک درشتش رو روی بینش مرتب کرد و کت فرمش رو از تنش در آورد. اون رو مرتب، روی دسته ی مبل انداخت. حالا برای بازی کردن آماده بود. لپتاپش رو روی ران هاش گذاشت و منتظر شد تا بازیکن موردعلاقه‌ش هم آنلاین شه.
با دیدن پیام "منتظرت بودم کوچولو" لبخند بزرگی روی لب هاش به وجود اومد. چشم هاش برای چند ثانیه بست. به سختی خودش رو کنترل کرد تا از جاش بلند نشه و بالا و پایین نپره.
بازی رو شروع کرد و همزمان، مشغول ساختن فانتزی های مختلف توی ذهنش شد. به نظرش کای یه مرد بزرگسال بود. کسی که مدرسه و دانشگاهش رو تموم کرده و احتمالا توی یه شرکت معروف کار می کرد. هر روز با لباس های رسمی و کت و شلوارهای گرون قسمت سرکار می رفت. یه میز بزرگ سیاه رنگ، درست در انتهای یه اتاق بزرگ با پنجره های قدی داشت که پشتش کار می کرد. وقت های آزادش رو هم به گیم زدن و انجام دادن علایقی که از دوران نوجوانیش داشت، احتصاص می داد.
توی ذهن سهون، کای یه همچین شخصیتی بود. آدمی که از هر نظر کامله. خوش اخلاقه، دقیق و منظم و خیلی هم خوش برخورده. انگار که تمام خصوصیات خوب رو داره. تمام خصوصیاتی رو که سهون همیشه می خواسته داشته باشه. انگار که کای زاده شده باشه تا بین راه سهون قرار بگیره و بهش نشون بده که یه فرد کامل چطوریه.
پسر نوجوان تمام سه ماه گذشته رو با همین افکار گذرونده بود. با وجود اینکه هیچ اطلاعاتی از هویت کای نداشت، به خاطر همین تصوراتش، ازش خوشش اومده بود. روی اون مرد ناشناس چنان کراش عمیقی داشت که حتی با شنیدن حرف اول اسمش، ضربان قلبش بالا می رفت.
همونطور که به افکارش راجب کای شاخ و برگ می داد و بازی می کرد، چند ضربه ی آروم به در اتاق خورد. با تصور اینکه معاون یا مدیر پشت درن، برای کای پیام نوشت تا بازی رو متوقف کنن. بدون اینکه لپتاپش رو خاموش کنه، اون رو روی زمین گذاشت. جوری که از ورودی اتاق دیده نشه.
قفل در رو باز کرد. دستگیره رو خیلی آروم چرخوند. صداش رو صاف کرد تا صحبت کنه ولی نتونست.
در اتاق با فشار زیادی باز شد. چند تا از پسرهای بدنام مدرسه، توی اتاق کوچک ریختن. قبل از اینکه سهون بتونه به خودش بیاد، شونه هاش رو گرفتن و نگهش داشتن.
پسر نوجوان ترسیده بود. اون ها، بدترین افراد مدرسه بودن. اکیپ قلدرها که هر کاری ازشون بر می اومد. به بقیه زور می گفتن، تکلیف هاو حتی امتحان هاشون رو بهشون تحمیل می کردن، تحقیرشون می کردن و بعضی وقت ها، بقیه رو کتک می زدن. اونقدر ترسناک بودن که هیچکس حتی نزدیکشون هم نمی شد.
- اینجا چیکار دارین؟ ولم کنین.
سهون بدنش رو تکون داد تا آزاد بشه. سعی کرد بازوهاش رو از بین دست های قدرتمندشون بیرون بکشه. همون لحظه، در اتاق با صدای جیر جیری بازتر شد. دو نفر دیگه وارد شدن. حالا شش نفر اونجا بودن. نفر هفتم که رئیس اکیپ بود، پشت سر همه‌شون، با قدم های بلند، جلو اومد. سهون سعی کرد خودش رو عقب بکشه اما اون پسر، درست مقابل صورتش متوقف شد. چونه‌ش رو بین انگشت هاش گرفت وبهش نگاه کرد.
+ حتما خیلی ترسیدی سهونی کوچولو.
اون ها هم سن بودن. حتی تفاوت قد زیادی هم نداشتن. اما سهون واقعا احساس کوچک بودن می کرد. خیلی ضعیف بود. هیچکاری از دستش بر نمی اومد. تمام زندگیش، درس خونده بود و بلد نبود از خودش دفاع کنه. حتی یک بار هم دعوا نکرده بود. به دست و پای قلدرهای قدرتمند نپیچیده بود و تمام تلاشش بر این بود که به چشمشون نیاد. حداقل تا چهار ماه دیگه که فارق التحصیل می شد.
اما حالا، تنها چیزی که بهش فکر می کرد، این بود که اگر اون هفت نفر روی سرش بریزن، حداقل ده تا از استخوان هاش خواهند شکست.
- با...باهام چیکار داری کی...کیم جونگین؟
جونگین نیشخند زد. از جوری که سهون ترسیده بود، خوشش می اومد. از وحشتی که همه نسبت بهش داشتن، لذت می برد.
سرش رو جلوتر برد. پیشونیش رو به پیشونی سهون چسبوند و با محکم تر گرفتن چونه‌ش، بهش اجازه نداد سرش رو عقب بکشه.
+ مگه تو نمیدونی تمام این مدرسه مال منه؟
با کمی مکث ادامه داد
+ فقط اومدم به اموالم سر بزنم.
صدای خنده های شش پسر دیگه بلند شد. با اشاره ی جونگین، یکیشون به سمت مبل رفت. لپتاپ سهون رو از روی زمین برداشت و جلو برد.
جونگین، با ضربه ی دستش سهون رو روی همون مبل پرت کرد. پسر نوجوان شوکه شده بود. دست هاش می لرزیدن و از ترس، عرق میریخت. اگه جونگین می فهمید از کای خوشش میاد چی؟ اگه براش پیام بدی می نوشت چی؟ اگه خبر گی بودنش توی کل مدرسه می پیچید، باید چیکار می کرد؟
سردسته ی قلدرها لپتاپ رو گرفت. کنار سهون نشست. یکی از دست هاش رو دور شونه هاش انداخت و با دست دیگه، موس رو حرکت داد.
+ پس پسر کوچولوی مثبت ما، میاد اینجا و به بهونه ی درس خوندن، گیم میزنه. فکر نمی کردم یه دروغگوی حرفه ای باشی.
لب هاش رو به گوش سهون نزدیک کرد
+ ازت خوشم اومد هونی.
پسر نوجوان تلاش کرد عقب بکشه ولی نتونست. خودش هم نمی دونست چرا انقدر میترسه. به هرحال راهروهای مدرسه دوربین داشتن و اگه اون ها بلایی سرش می آوردن، می تونست ازشون شکایت کنه.
با فکر کردن به همین موضوع، احساس شجاعت کرد. دست هاش رو بهم پیچید تا لرزششون کمتر بشه. سعی کرد صداش قوی و محکم باشه.
- برو پی کارت کیم. نزدیک من نشو.
جمعیت هفت نفره دوباره به خنده افتادن. چند نفرشون روی زمین ولو شدن و بقیه، دست هاشون رو به دیوار تکیه دادن تا از شدت خنده، نیوفتن.
جونگین به پشتی مبل تکیه داد. دستی که دور شونه های سهون پیچیده بود رو، پشت سرش برد. نوک انگشت هاش رو روی کمرش کشید. فکر نمی کرد بیشتر از این بتونه خودش رو کنترل کنه.
+ برین بیرون پسرا. تنهامون بذارین.
زیردست هاش بلافاصله ازش اطاعت کردن. در کمتر از چند ثانیه، بیرون رفتن و اتاق خالی شد. حالا فقط جونگین و سهون اونجا بودن. جونگینی که نیشخند می زد و سهونی که به خاطر صدای کوبونده شدن در، شوکه شده بود.
جونگین تکیه‌ش رو از پشتی مبل گرفت. دستش رو دوباره دور شونه های سهون پیچید و بدنش رو از بغل به خودش چسبوند. دست دیگه‌ش رو روی گونه ی چپش گذاشت. اونقدر فشار وارد کرد تا سر پسر به سمتش چرخید.
+ میخوای یه رازی رو بهت بگم هونی؟
سهون سرش رو به دو طرف تکون داد. چشم هاش رو روی هم فشار می داد و دعا می کرد از این وضعیت خلاص شه. از خودش خجالت می کشید. نمی دونست برای چی انقدر میترسه. فقط به خاطر راز کوچولوش یا به خاطر شایعه ای که از هفته ی پیش توی مدرسه پیچیده بود و بر طبق اون، کسی که سه تا از دنده های اینسونگ رو شکونده، کیم جونگین بود؟
+ من، کایم پسر کوچولو.
پسر نوجوان چشم هاش رو باز کرد. از پشت عینکش، به صورت جونگین خیره شد. چشم هاش گرد شده بودن و زبانش قدرت حرف زدن نداشت.
- ت...ت...تو...
جونگین وسط حرفش پرید.
+ باهام بازی کن هونی.
سهون بهت زده فقط بهش خیره شد. نمی تونست باور کنه. نمی خواست باور کنه. چطور ممکن بود اون مرد کاملی که توی رویاهاش ساخته بود، کسی که هر روز کت و شلوارهای مرتب می پوشید و قهوه ی تلخ می نوشید، کیم جونگین باشه؟ کیم جونگینی که رئیس قلدرهای مدرسه بود. ترسناک و بی ادب بود. به معلم ها فحش می داد و حتی نمی تونست یه قلپ قهوه ی تلخ بنوشه.
جونگین که قفل شدن سهون رو دید، لبخند زد. انتظار همچین اتفاقی رو داشت. پس فقط طبق برنامه ریزی قبلیش عمل کرد. دست راستش رو از روی گونه ی سهون، به پشت سرش حرکت داد. گردنش رو نگه داشت. صورتش رو جلوتر برد و خیلی آروم، با لب های خودش، لبهای لرزونش رو لمس کرد. بوسه ی کوچکی جا گذاشت و عقب کشید.
+ بیا باهم بازی کنیم اوه سهون. بازی ای که من میگم!