შირქის და ქუფრის გამოვლენის ყველაზე დიდი მიზეზი

იბნ ყაიმი ამბობდა:

«რაც შეეხება იმას, რომ ვილაპარაკოთ ალლაჰის შესახებ, არ ვეყრდნობოდეთ ცოდნას - არის დიდი ცოდვა. შირქისა და ქუფრის წყარო ზუსტად ეს ცოდვაა. ყველა სიახლე და შეცდომა ხდება მხოლოდ ამ მიზეზით. პირველი მიზეზი შირქისა და ქუფრისა - ეს არის ილაპარაკო ალლაჰის შესახებ ცოდნის გარეშე. მაგალითად: მუშრიქი ფიქრობს, რომ რასაც ეთაყვანება, ის დააახლოვებს ალლაჰთან. თხოვს დადგეს მასსა და ალლაჰს შორის შუამდგომლად. ის ვისაც ეთაყვანება არის შუამდგომელი მასსა და ალლაჰს შორის. ესეიგი მუშრიქი სინამდვილეში ლაპარაკობს ალლაჰის შესახებ ცოდნის გარეშე, აქვს მასზე მცდარი წარმოდგენა. მიუხედავად იმისა ყველა ვინც საუბრობს ალლაჰის შესახებ რამე ცოდნის გარეშე არ არის მუშრიქი, ზოგჯერ ეს შეიძლება გამოჩნდეს უფრო მარტივად ვიდრე შირქი. შირქი ხომ ერთერთი სახეობაა ცოდნის გარეშე საუბრისა ალლაჰის შესახებ. სხვა სახეობით ალლაჰის შესახებ საუბარი ცოდნის გარეშე ეს ბიდაა (სიახლე) რელიგიაში. სანამ სიახლის მომხრეები არ დატოვებენ თავიანთ ბიდას ისინი ვერ გათავისუფლდებიან იმისაგან რომ არ იყვნენ ცოდვილნი. მაგრამ როგორ შეძლებენ მათ მიატოვონ ეს ბიდა, თუ არც იციან , რომ ეს ქმედება არის ბიდა? პირიქით ისინი ღებულობენ ამას შუამავლის (ალლაჰის ლოცვა და სალამი მას) კანონებად. სანამ ისინი არ მიმართავენ ნამდვილ სუნნას, სანამ არ შეისწავლიან მას კარგად ისინი ვერც გაიგებენ, რომ ცოდვილნი არიან. შეუძლებელია ნახო ისეთი სიახლის მიმყოლი რომელიც შეიგნებს, რომ ის ცოდვილია.

(მადარიჯ ას-სალიჰინ 1/378)/

აბუ ჰურაირას ნათქვამიდან გადმოგვცემენ, რომ შუამავალმა (ალლაჰის ლოცვა და სალამი მას)თქვა: „ჭეშმარიტად, მონამ შეიძლება თქვას ისეთი რამ, რომ გამოიწვიოს ალლაჰის რისხვა, რასაც (ნათქვამს) თვითონ (მთქმელი) არ მისცემს მნიშვნელობას, მაგრამ ამისთვის ის იქნება ჩაგდებული ჯოჯოხეთში“.

(ბუჰარი, 2014). 

აი როგორ ხსნის ჰაფიზი იბნ ჰაჯარი გამოთქმას «რასაც თვითონ არ მისცემს მნიშვნელობას»:

«რასაც თვითონ არ მისცემს მნიშვნელობას»

-ესე იგი მას არ აინტერესებს ამ სიტყვების აზრი, არ ცდილობს გაიგოს ის. უბრალოდ ამბობს, თუ დაინახავს რამე სარგებელს მის თქმაში.

შეიხ იზზუდ-დინ ბინ აბდის-სალამმა თქვა:» ეს ისეთი სიტყვაა რომელიც დაფარულია მთქმელისგან. მან არ იცის კარგია თუ ცუდი, ამიტომ აკრძალულია თქვა სიტყვა, რომლის მნიშვნელობა არ იცით. 

იმამ ან-ჰავავმა თქვა ამის შესახებ შემდეგი: 

ამ ჰადისში არის რჩევა -დააკავო ენა კბილებით. ყოველთვის სანამ რამეს იტყვი, აუცილებელია კარგად დაუფიქრდე, და ამის შემდეგ თუ არის სარგებელი, უნდა თქვა, თუ არადა უნდა გაჩუმდეთ“. 

არ მისცემს მნიშვნელობას-ესე იგი არ ფიქრობს მასზე, რასთან შეუძლია მიიყვანოს, ის ფიქრობს რომ თუ იტყვის ამ სიტყვას არაფერი არ მოხდება.

ალლაჰი ბრძანებს: 

აკი თქვენი ენით და ბაგეებით ამბობდით იმას, რისი ცოდნაც არ გქონიათ. და მიიჩნევდით ამას მცირედად მაშინ, როცა იგი უდიდესი იყო ალლაჰის წინაშე.

(ნურ 24:51)

ეს ჰადისი ასევე გადმოგვცეს მალიქმა და სუნნათის სწავლულებმა (აბუ დაუდმა, თიმრიზმა, ნასაიმ, იბნ მაჯამ)

ბილალ ალ-ჰარის ალ -მუზანის მიერ. „ჭეშმარიტად, ერთ-ერთი თქვენგანი ამბობს სიტყვას, რომელიც იმსახურებს ალლაჰის წყალობას და არ ფიქრობს, რომ ეს აამაღლებს მას, და ალლაჰი მას ამ სიტყვებისთვის უწერს წყალობას განკითხვის დღემდე.

იგივე შეიძლება თქვა სიტყვაზე, რომელიც იწვევს ალლაჰის რისხვას…“

თირმიზის მოჰყავს ეს ჰადისი მუჰამმად ბინ ისჰაყიდან: 

„ის არ აძლევს ამ სიტყვას მნიშვნელობას, მაგრამ ამ სიტყვის გამო მას ისვრიან ჯოჯოხეთში 70 წლის მანძილზე“.

(ფათჰ ალ-ბარი, ქითაბ-რიყაყ,11/314-418).

ყველა მოყვანილი ციტატებიდან ნათელი გახდა, რომ ადამიანმა არ უნდა თქვას რაც არ იცის.

მოგვყავს კიდევ ერთი ჰადისი რომელშიც ყველა ჩვენთაგანისთვის არის სარგებელი და ძლიერი შეგონება.

ადამიანი, რომელიც ცდილობს ალლაჰის კმაყოფილება მოიპოვოს, იტყვის ისეთ სიტყვას, რომელიც ღუპავს მის მიწიერ და სიკვდილის შემდეგ ცხოვრებას.

იმამ აჰმადმა და აბუ დაუდმა გადმოგვცეს აბუ ჰურაირასგან, მან თქვა: 

„მე გავიგონე, რომ ალლაჰის შუამავალმა (ალლაჰის ლოცვა და სალამი მას)თქვა: «ისრაელის შვილებს შორის იყო ორი მეგობარი, ერთ-ერთი მათგანი იყო ცოდვილი, მეორე კი ბეჯითი ალლაჰის თაყვანისცემაში. ბეჯითი რომელიც ხედავდა მის ცოდვებს ყოველთვის ეუბნებოდა ცოდვილს: «გეყოფა» და ერთხელაც მან დაინახა მისი ცოდვა და უთხრა მას «გეყოფა»! მაშინ მან უპასუხა: „ დამტოვე მე ჩემს ღმერთთან, შენ არ ხარ მოვლენილი იმისთვის. რომ მე მითვალთვალო. მაშინ ბეჯითმა უპასუხა: „ვფიცავარ ალლაჰს, ის შენ არ გაპატიებს“, მაშინ ალლაჰმა აიყვანა მათი სულები და ისინი წარსდგნენ უზენაესის წინაშე. უდიდესმა ღმერთმა უთხრა ბეჯითს: „ნუთუ შენ გაქვს ძალა იმაზე რაც ჩემს ხელშია?“ და უთხრა ალლაჰმა ცოდვილს: „მიდი, შედი სამოთხეში ჩემი წყალობით“. მეორეზე კი ბრძანა: „წაიყვანეთ ჯოჯოხეთში“. აბუ ჰურაირამ თქვა: „ვფიცავარ ალლაჰს, მან თქვა ისეთი სიტყვა, რომელმაც დაღუპა მისი აქაური და იქაური ცხოვრება“.

(აჰმად მუსნად2/32)

ამ ადამიანმა იბეჯითა თაყვანისცემაში, საძაგლობისადმი გამოავლინა ზიზღი და ამის გამო კიცხავდა მეგობარს. და უცოდინრობის გამო თქვა ისეთი სიტყვები, რომელმაც გამოიწვია ალლაჰის რისხვა. მისმა სიტყვებმა გაანადგურა მისი მიწიერი ცხოვრება, და სიკვდილის შემდგომი ცხოვრება.