...
Raziyeh Nasirzadehمن تنهاترین آدم روی زمینم!
جز ایرانسل کسی برایم پیامک نمی زند!
دوستانم فقط وقتی کاری دارند، یا چیزی میخواهند با من تماس میگیرند!
میپرسم: تو تماس میگیری؟!
میگوید اوایل بیشتر! بعدها با خودم فکر کردم چرا باید همیشه من تماس بگیرم، من احوال بپرسم! من پیشنهاد بدهم برویم بیرون؟! فکر کردم وقتی برای دیگران انقدر اهمیت ندارم که جز وقتی که کاری دارند، حالی از من نمی پرسند چرا باید برای آن آدمها و کارهایشان وقت بگذارم! کم کم من هم شدم مثل خودشان...
💧💧💧💧
یک چرخ اگر در شبکه های اجتماعی بزنید کم نیستند این آدمهای تنها؛ بنابراین نباید عجیب باشد اگر حداقل هفته ای یک نفر از این تنهاترین ها سرش تاب بخورد و از مطب یک روانشناس سر در بیاورد!
اینطور وقت ها که یکی از من کمک میخواهد؛ قبل از هر چیز، ناخودآگاه فکرم میرود به سمت این که خودم مگر روزانه چند تماس غیر کاری حاوی احوالپرسی دارم و از سوی دیگر اگر بخواهم صادق باشم مگر خودم چند بار غیر از مواقعی که کاری دارم یا سوالی، تلفن را برداشته ام و صرفا به قصد دلتنگی تماسی گرفته ام، پیامکی فرستاده ام یا گفت و گویی را آغاز کرده ام!
اگر بگویم نبوده اغراق کرده ام چرا که به هر حال هر آدمی اولویت هایی برای ارتباط و دوستی دارد ولی خب معمولا به نظرم تعداد ارتباطات صرفا به قدر احوالپرسی ما آدمها آنقدر زیاد نیست!
پ ن: راستش را بخواهید نمی دانم مشکل کجاست! مشکل از انتطار و توقع بالای آدم تنهاست که فکر میکند تنهایی فقط مال اوست و نه بقیه مردم دنیا؛ ان هم در حالی که خودش به قدر کافی برای بقیه وقت میگذارد و به اصطلاح رفیق خوبی برای نارفیقان بوده است یا مشکل نامهربانی ما آدمها با هم است که وقت نمیگذاریم؛ اهمیت نمی دهیم و اساسا بعضی ها برایمان آنقدر اهمیت و اولویت نیستند که جز وقت کار سراغشان را بگیریم به هر حال این از همان دردهای مشترکی است که هرگز جدا جدا درمان نمیشود! یادمان باشد آدمها حتی اگر تنها ترین آدمهای روی زمین نباشند باز هم تنهایند!
Original Post @#GooglePlus
به کانال پلاس نیوز بپیوندید @plus_news
