اما یک واقیت دیگر هم این است که در چهار دهه گذشته هر یورشی را که رژیم علیه زنان سازمان داده و هر اندازه که سعی کرده فضای ابراز وجود اجتماعی زنان را محدود نماید به همان اندازه نیز زنان با به جان خریدن تمام فشارها و حتی به بند کشیده شدن اعلام کرده اند که که تغییر در مناسبات سلطه و مبارزه علیه تبعیض جنسیتی یکی از مهمترین اهداف وافقهای آنان است. پافشاری برهمین افقهای رهائیبخش است که نمایندگان فمینیسم لیبرال وفمینسیم اسلامی را به حاشیه رانده است. اکنون دیگر این فمنیستهای لیبرال نظیر نوشین احمدی خراسانی نیستند که افق زنان را ترسیم نموده ودر زمینی بازی کنند که داورانش فقهائی باشند که گویا قرائت های متفاوت از اسلام دارند، اکنون فعالینی نظیر سپیده قلیان، عسل محمدی، مرضیه امیری، ندا ناجی، عاطفه رنگریز، آنیشا اسدالهی و… به وسط میدان آمده اند. اکنون آن زنانی به صحنه آمده اند که با رشادت تمام بر سر میادین شهر، در اتوبوسها و در متروها حجاب به زمین می افکنند و هشت مارس روز جهانی زن را گرامی میدارند. آنا ن هم در کنار جنبشهای رادیکال اجتماعی اند و هم برای مطلبات ویژه خود میجنگند. درست از همین فعالین است که رژِم هراسش برداشته است. این زنان برای این مبارزه نمیکنند که در قانون ارتجاعی قصاص زن ومرد دیه برابر داشته باشند بلکه آنها برای سرنگونی رژِیم اسلامی با تمام قوانین ارتجاعی اش و از جمله قانون ضد انسانی ووحشیانه قصاص مبارزه میکنند. آنان هم به چالش همه مناسبات اقتصادی موجود و هم به چالش ایدئولوژی حاکم بر این مناسبات میروند.
